Her gece ayýn kirpiklerine gözlerinden çaldýðým kelimeleri baðlayýp sana yazmaya niyetleniyorum Ebruli. Kýrkikindi yaðmurlarý gibi akþam serinliðine tutulan parmaklarýmý teninin beyaz sayfalarýnda gezdiriyorum hiç utanmadan.

…

Bir felaketti güzelliðin Ebruli.

Derinlerden gelen bir darbe gökten apansýz inen bir azap gibi yýkar geçerdi gözlerin her þeyi. Ardýnda, savaþ sonrasý cesetler býrakýp giden bir ordu gibi harabeye çevirirdi her yeri. Sanki Allah, tüm dualarý denizlerde uyutmuþ, ibadetlerde büyütmüþ, meleklerle yürütmüþte adýna Ebruli demiþ gibi bir þeydi varlýðýn.

Edilmemiþ bir dua, görülmemiþ bir rüya, yaþanmamýþ bir hülyaya benzerdin.

Bir kýrlangýcýn tarifsiz gülüþü gibi anlatýlmasý mümkün olmayan bir þöleni andýrýrdý güzelliðin. Kanatlanýp uçan bir kuþun kristal gözlerinden dökülen yaþ gibiydi duruþun. Deniz kokusu gibi baþka kokardý yanaklarýnýn derinlikleri. Gidilmemiþ bir ülkeye sýnýr çekilmemiþ imgeye benzerdi keman kaþlarýnýn güneþ doðmamýþ topraklarý Ebruli.

Keþfedilmemiþ bir coðrafya gibiydi dudaklarýnýn kenar mahallelerinde saklanan öpücüklerin. Sanki güneþ güneþle yoðrulmuþ, ateþ ateþle kavrulmuþ, rüzgâr rüzgârla savrulmuþ gibi bir þeye benzerdi gülüþün. Ne okunabilecek bir kitap, ne duyulabilecek bir hitap, ne bir hece, ne bir bilmece nede kutup çizgilerinde yükselen hayali bir dönenceydi gözlerin.

Her gece yýldýzlarýn koynundan kýr çiçekleri yaðardý gözlerinin kestane renkli topraklarýna. Her sabah kutsal tenine Uruc etmeye çalýþýrken dünya, ben bakýþlarýnýn fýrtýnasýnda alabora olan sabýrsýz cümleleri tutup zapt etmeye çalýþýrdým hercai. Her akþam ruhumu sayfalarca geniþ bir çöl uçsuzluðunda içime serip, arýnýp aðýrlýklarýmdan çýrýlçýplak efsane güzelliðinin sýnýrlarýna gelirdim.

Ne zaman seni yazmaya niyetlensem Ebruli, en büyük sýkýntým ve eksiðim heybemdeki kelime mahþerine raðmen seni anlatabilecek tek bir kelime bile bulamamam oluyor. Her cümle yüklemini kaybediyor baðlaçsýz bir “hiç” oluyor huzuruna gelirken. Kifayetsiz kafiyeler mahþeri kesiliyor yer gök Ebruli.

Unutuyorum cümle nasýl kurulur, paragraf nasýl yazýlýr, nasýl olur fiziksel betimleme, nerde virgül olmalý nereye noktalar konmalý hatýrlamýyor, þaþýrýp kalýyorum, çaresiz firari oluyor kalemimin isyankâr taraflarý…

Þimdi her akþam, adýn için kýyama kalkmýþ “Elif” “Be” ve “Ra” harflerini gözyaþlarýmla yýkayýp siyah zambaklarýn koynuna asýyorum sevgili. Cezim’i “Be”nin kanatlarýna baðlamadan Ötre’yi “Ra”nýn sýrtýna bindirmemeye and içiyorum.

Derken, bir fýrtýna kopuyor adýnýn sýnýrlarýnda.

Dalgalanýyor dað-taþ, yerin damarlarý titriyor. Sevinç çýðlýklarý arasýnda binlerce beyaz ve bakire at rüzgârlanmýþ yelelerine gözlerini baðlayýp deli-dolu uçurumlarýna koþuyor Ebruli.

Adýn’ý güzelliðinle beraber anmak demek milyonu milyonla çarpmak demek gibi bir þey sevgili.

Yok, yok, bu yetersiz bir betimleme…

Adýný güzelliðinle anmak demek yeryüzünün bütün çiçeklerinin kýskaçlýktan çýldýrmasý demektir. Irmaklarýn durmasý sularýn kurumasý, yaðmurlarýn yaðmayýp gök kubbede kalmasý, yemiþ vermeye durmuþ aðaçlarýn büyümeyi unutmasý demektir.

Seni anlatabilmek için kullandýðým her kelime Kenan Çöllerini inleten Yakup’un çaresizliðini yaþýyor þimdi. Yusuf’un kuyusuna inen kovanýn her saniye Güneþ’e yaklaþtýðýný bilmesi ile sevinçten çýldýrmasý ne ise senin için kullandýðým cümlelerin sarhoþluðu öyledir. Günlerce yukarýdan dökülen ýþýk huzmesine bakýpta babasýný içine biriktiren Yusuf gibi seni öyle biriktirdim öyle yýðdým ki içime, görsen kendi kendine vurulur, kendi kendine âþýk olursun Ebruli.

Boþuyorum þimdi her þeyi,

Arýnýyorum tüm cümlelerden, yele veriyorum seni anlatabilmek için ayaða kalkan lehçelerimi. Seni en güzel senin güzelliðin anlatýr.

Kabul et “seni anlatabilmek için nasýl çaresiz kalýyorum” bunu gösterebilmek için yazdýðým bu sessiz sesleniþi.

Kabul et ölmemek için yaptýðým
bu arsýz nefesleniþi
Ebruli.

17 Haziran 2012 - 23.37