KARETTE KARETTE
     
Aradan tam beþ yýl geçmiþti, beþ koca yýl. O, yýllar boyunca unutamadý hiç, yazdýðý o son mektubu. “Yazmamalýydým” dedi yýllarca kendine. “Yüzümü güldüren, hayatýmdaki en muhteþem þeye sýrtýmý dönmemeliydim”. Þimdi bir uçakla beþ yýl önce yapmasý gereken yolculuðu yapýyordu. Uçaktan aþaðýya bulutlara baktý. Bembeyaz yumuþacýk bir yorgan ayaklarýnýn altýndaydý. Arada, beþ yýl öncesine gidip, gidip geliyordu. Ýçinden þu dörtlüðü geçirdi:

“Neler yazdým
Neler söyledim
Gitme zamaný
derken
Gitme demeni
bekledim”.

Gerçekten beklemiþti, önce her saniye, sonra saatler, derken günler ve günler oldu aylar, aylar yýllar. Beþ koca yýl geçmiþti sonrasýnda. O ana kadar sevdikleri tarafýndan terk edilmiþti. Son sefer ise giden kendisiydi. Ýçinden geçirdi, “Býrakmak, býrakýlmakdan da zormuþ meðer”. “Birini býrakýp gitmek, bu kadar zor olabilir mi Allahým? Evet, o kadar zormuþ meðer, seversen” diye geçirdi içinden. Beþ yýl geçmiþti, ama hisleri dün gibiydi; taptaze.

Uçakta bir anons duyuldu “Kemerlerinizi baðlayýn”. Uçak iniþe geçtiðinde, kalbinin sanki yerinden fýrladýðýný hissettii. Hele ki yere indiðinde, sanki beþ yýl önceye gitmiþ ve sevdiðine kavuþmuþtu. Uçaktan inip valizini aldý ve bir taksiye binip oteline geçti. Akþam olmuþtu. Otelin lobisinde bir kahve içti. Yemek bile gelmedi içinden. Açlýðýný hissetmiyordu. Sonra odasýna geçti. Televizyonu açtý, beþ yýl boyunca yaptýgý gibi, sarýldý sevdiðine ve uyudu. Sabah olmuþtu. Önce kalkýp bir duþ aldý. Sonra acýktýðýný hissetti, “Kahvaltý yapmalýyým” dedi kendi kendine, “Midem aðrýyor”. Restorana indi ve güzel bir kahvaltý yaptý. Çayýný içerken içinden geçirdi “Peki ne yapacaðým ben, neden buradayým?”

Yine beþ yýl öncesindeydi. Sevdiðinin yazdýðý mektuplardan birini okuyordu. Karette karettelerle nasýl yüzdügünü anlatýr, “Bir gün birlikte yüzeceðiz” derdi, ona. Ýçinden geçirdi, “Kaplumbaðam diye severdim seni, ne yazýk hiç kabuðuna çekilmemiþtin, ben o mektubu yazana kadar sana”. “Sonra hiç görünmedin, hiç ses vermedin. Ya ben, ben ne yaptým” dedi kendi kendine. Sonra “Koca bir hiççç” dedi “Hiçbir þey”.

Çayýný yudumlarken denize baktý, Akdenizin o muhteþem güzelliðine. “Bir an içinden geçirdi, “Burada da var mýdýr, karette karetteler”. Hýzlýca odasýna çýkýp mayosunu giydi. Sevdiðine kavuþacakmýþ gibi büyük bir heyecanla denize attý kendisini. Sanki saatlerce yüzdü, yoktu karette karetteler. Tam çýkmaya niyetlenmiþti ki iki tane karette karette ona doðru yaklaþtý. Oyun oynuyorlardý sanki. Ýçinden geçirdi, “Gelir mi acaba, buralara uðrar mý?”. Sonra karette karetteler uzaklaþtý ondan. “Çýkmalýyým” dedi, "Çok oldu, üþüdüm". Sudan çýktý, havlusuna kurulanýrken bir ses duydu. "Allahým onun sesi" diye geçirdi içinden, "Bu sevdiðimin sesi". Kalbi tüm vücudunu sallýyordu. Gümbür gümbür, kulaklarý patlýyordu sanki, kalbi onu terketti, terk edecek. Sonra saklanmak istedi bir an. “Ne iþim var benim burada" diye geçirdi içinden. Ýlk tepkisi “Ya beni tanýrsa” oldu. Sonra korktu “Ya beni tanýmazsa”. Havlusuna sarýlýp gizlice oteline giderken bir el omzuna dokundu, “Leylam”. Sarýlýrken sevdiðine, o ana kadar biriktirdiði bütün yaþlar süzüldü gözlerinden.

Leyla ÜNAL (8 Aðustos 2012)