hiç değilse bugün, ben,
beni yaşamalıyım…
yalakalar makama konmuş,
kızım bacak kadar boyuyla
oğlanın birine âşık olmuş,
oğlum okumamış eşşek olmuş,
karımın kafama taktığı boynuzmuş ,
yeri olmamalı hiç birisinin kafamda…
bu gün ben salakça fanteziler kurmalıyım.
uçuk kaçık şeyler yapmalıyım...
mesela, belime bir volkman takmalıyım,
içine sıkı bir “rack” şarkı koymalıyım
ve kulaklıklarımın sesini sonuna kadar açmalıyım;
bir yandan da
benden başka kimsenin duymadığı müziğin ritmiyle
kafamı sallayarak cadde boyunca yürüyüp,
dondurmacının önüne varmalıyım,
bir külah dondurma almalıyım!
elimdeki dondurmayı yalayarak
şehir merkezine yol almalıyım.
hiç kimse yaptıklarımın salakça şeyler olduğunu fısıldaşmamalı!
hiç kimse tarafından “ti” ye alınmamalıyım….
görüntümü umursayan hiç kimse olmamalı.
benim bu halimi
“dikkat çekici bir şey”
olarak görüp görmemeleri umurumda olmamalı.
devletimi yönetenlerin yaptığı aptalca işleri düşünmekten,
yaptıklarımın salakça olduğunu düşünmek
aklımın ucundan bile geçmemeli.
en kalabalık yerde bir köşe başında dikilmeliyim.
akıp geçmekte olan trafiğin arasında,
sekiz, dokuz kişilik bir grup,
ellerinde pankartlarla protesto yürüyüşü yapmalı.
protestocular:
─zeugma, birecik baraj gölü’nün suları altında kalmasın!...
diye sloganlar atmalı:
zeugma, benim umurumda olmamalı
önünden geçen protestocu grubu hiç kıpırdamadan seyretmeliyim.
onlar hakkındaki düşüncelerim de umurumda olmamalı...
hiç değilse bugün, ben, beni yaşamalıyım…
bugün,
hiçbir şey umurumda olmamalı…





(Elazığ,1998…)
...