Annem derdi:
‘’Kırk laf eden soluksuz
Kırk gün yaşarmış’’
Kırk gün sürdü, tam Kırk gün….
Garip silüetli bir tesadüftü
Okunmam; Ru be Ru..
Gizemli,karamsar,İroni
Mavi Bir Merhaba…
Söylenmemiş sözler vardı tende
Yaprakları dökülürken Koca Çınarın
Ve Issızdı dakikalar
Hengamesizdi an be an….
Anlaşılmak korkutur Canım:
İsteyen kim ki?
Düşmüştü Cemre havaya
Sevda kokusu,Saraylı Burnuna
Yeni bulunmuş Bakir sanılan Gizem;
Yüreğim ateşli,yüreğim bereketli
Dökermiydi böyle,çiçek çiçek
Sırlarını,Sultanına
Fındık Kurduna,Sincabına
Kırk lafın arasında kırk seher vakti
Söylenmemiş kalmadı ki aramızda
Mihrimah eyledim,Rah Rah…
Kaşlarını, dudak kıvrımlarını
Anadolunun uç boyunda,Garp’ta
Her seherde Kamer tutulurken
Gümüş Sinesinde,Utangaç boynunda
Yanındaydım,Huzur güncelerinde
Surlardan sabah ezanları okunduğunda…
‘’Ve hep Doğruyu söyle;
Ama heryerde değil’’
Demişti üstad:
Ne doğru ile giriş yapabildim
Ne susmayı tercih ettim…
Sükut zamanı…Yanma Zamanı…
Melankolik,Avel Avel
İner Mekana
Yarı yolda koydum
Zinhan Mapusunu,Karaköyü
Galata köprüsü karşısında
Gece yarısı,Zifir de
Bir mahsende ben, birinde Refika…
Karar verildi Hükümsüz,
Dönüşsüz,Nihayet…

Ezgi istemez bir Ah ile;
‘’Lal Olaydın,
Elin- Kolun olmayaydı
Yazmayaydın…’’
Zılgıt tutmuş yüreğim….
Kırk Gün sürdü,tam Kırk Gün
Kırk soluksuz seherde
Kırk satırda,Gönül mahzeninde
Kırk nefesde,Kırk küfürde…
Bitermi bu Destanın hüznü
Kırk bin senede…
Gönül sadakasında
Yangın varken;
Affeder mi
Koca Çınarı,kurumuş yapraklarını
Gördükten sonra…
Heybetli,Kırık kalemi
Atarmı Aşk ateşine;
Erini,Yoldaşını
Yazmasın diye…
Sayfalara düşermi Zülüfleri
Kumrular penceresine haber götürürken
Tutar mı ellerinden…..
Tutar mı yüreğimden….;
Seninim der mi?
Ezgi istemez bir Ah ile:
‘’Lal olaydın,
Elin kolun olmayaydı
Yazmayaydın…
Zılgıt tutmuş yüreğim…..
Annem derdi:
‘’Kırk laf eden soluksuz
Kırk gün yaşarmış’’
Kırk gün sürdü tam Kırk gün…
Kırk hayal,Kırk düğün,Kırk Ölüm…..

Yağar mı Yağmur Evranın Surlarına,Kırk Dua,Kırk Damla ile Kırk Anda…Kırk daha…..?