Bu yazýmý okumak için bir ön þart var. Neþet Ertaþ’ýn “Yolcu” sunu kendi sesinden dinlemeden ve o ritmi kafanýzda tutmadan benim yazým hiçbir anlam taþýmaz. Bu duygular yazýyla anlatýlabilecek olsaydý müzik olmazdý. Amacým da bu deðil zaten.
Onun ritminde ve sözlerinde ayrýca ona ses verenin sesinde dünyaya bakýþýn en derin ifadesini bulabilirsiniz. Bu öyle bir sihirli sestir ki, onu havalandýran rahmetli Neþet Ertaþ tarafýndan okunduðu gibi bir defa daha okunamaz bence. Gökte býrakýlan bu hoþ sedadýr ve tutar sizi.
Önce Âþýk Veysel’in “Uzun Ýnce Bir Yoldayým” diye baþlayan türküsü vardýr. Bu türkü anlatýr hayatýn anlamýný, düþündürür ve yolu gösterir. Yolcu ise bu yolda yürüyen yolcunun haykýrýþýdýr. Bir anadan doðan yolcularýn hikâyesidir bu. Dünyaya bakanlarýn, insan olarak doðanlara öte dünyanýn hatýrlatýcýsýdýr. Bütün bu topraklarda asýrlardýr oluþan hayata bakýþýn en güzel söyleniþi ve ifadesidir. Baba Ertaþ’ýn o güzel “Aydost” diye haykýrýþýnýn tamamlayýcýsýdýr.
Bunlar neden düþündün mü? Her þeyi, börtü böcekten insana kadar her þeyi, onlarda anlam aradýn mý? Böyle güzel bir daveti yapan bir türkü; adý türkü, bir filozofun kendini ifade biçimi! Rumeli Hisarý konserinde önce anlatýr hayata bakýþýný ve sonra bu türküyle sözle anlattýklarýna ruh verir, sözün yetmediklerini tamamlar.
Yolcu’yu çok farklý sanatçýlardan dinledim. Hiçbirisi Neþet Ertaþ’ýn yorumunun yakýnýndan bile geçemez. O bir türkü deðil çünkü bir adamýn kendini haykýrýþý, olduðu gibi ifade ediþi. Kendisinin de dediði gibi her bir kelimesi, her bir notasý seçilmiþ. Bir de o ses, inanmýþlýðýn sesi…