Olmak istemediðim , olmamý istedikleri ... acýlarým , mutluluklarý ... ideallerim , sýradanlarý ... olmazlarým , rutinleri ... peki ben neden , niçin ve kim için yaþýyorum ?

Umutsuzluðu yaþýyorum , nefes almak zor geliyor artýk ... Geleceðim , umudum kalmadý yavaþ yavaþ eriyorum çayda eriyen þeker gibi , ben varým ama yokum ayný zamanda ...

Yere çarpan yaðmur damlasý gibi daðýlýyorum , uçurumun baþýnda dürtülmeyi bekliyorum ... Sokaklarýn aydýnlatma lambalarý istikrarsýz çalýþýyor týpký korku filmlerinde ki gibi , kimse yok belli ki saat çok geç , benim için önemi yok saatin , zamanýn , mesafenin ...

Bir köþede çeresizce oturmuþ aðlayan dokuz , on yaþlarýnda küçük bir kýz çocuðu iliþti gözüme ... Beni görür görmez korktu önce daha sonra ona zarar vermeyeceðimi anladý herade ki ufacýk ve masum yüzünü bana çevirdi gözlerinin içi haykýrýyordu , bu yaþtaki kýz çocuðunun ne iþi vardý burada ? Ama belliydi üzerinde ki kýyafetlerden sokakta yaþadýðý ...
- Ne oldu sana ?
- Annemi özledim ... ve o an ne cevap vereceðimi bilemedim , o kadar üzülmüþtüm ki bunu duyunca bütün dertlerimi unutup sadece bu küçük kýz çocuðunun durumuna üzüldüm ...

" Aç mýsýn ? " diye sordum çaresizce ...
"Evet" dedi küçük masum kýz çocuðu ...
" O zaman birlikte birþeyler yemeye ne dersin ? " haberlerde ki büyük bir ikramiyeyi tutturmuþ bir insanýn gözlerindeki sevinci gördüm kýzýn gözlerinde birden ve bütün masumiyetini belli eden o tebessümü ...

Açýk bir lokanta bulduk ve yemeðimizi yedik ... Küçük kýz o kadar mutluydu ki onu býrakýp gidersem eðer kendimi hiç affetmeyeceðimi düþündüm hele ki bu dönemde böyle bir þeyi takmamak benim için olaðan dýþý olurdu ... Ýçimden geçirdiklerimi duyuyormuþ gibi kafasýný çevirdi ve ýslak gözleriyle bana " Beni býrakacak mýsýn ?" diye sordu ... Boþ ve umutsuz gözlerle ne yapacaðýmý bilmeden yapmam gerekini deðil , yapmayacaðýmý bilerek ona "Seni tekrar göreceðim " dedim ... Ama nasýl olabilrdi ki küçük kýzýn sabit bir yeri yoktu benimde öyle ne zaman nerede olacaðým belli deðildi ve çözmem gereken problemlerim vardý küçük kýzý bir yetiþtirme yurduna býrakabilridim ama yapmadým ... Bütün dünyasý yýkýlmýþ gibi otrurup tekrar aðlamaya baþlayan küçük kýzýn hýrçýrýklarý artýk benim kabusum olmuþtu ... Uçurumun kenarýna gittim artýk birisinin beni dürtmesine gerek yoktu küçük kýz beni dürtmüþtü yeterince , düþündüm umut vermek deðildir marifet önemli olan gerekeni yapmaktýr ... Ve bende gerekeni yapýp sonsuzluða bir adým attým ...