-     Böyle deme n’olur, kötü oluyorum…
-     Derim. Ýnsanlarýn etlerini kemiren, evcil yaralarý vardýr Gülseren.
-     Nasýl?
-     Þimdi sen demin dedin ya, “Þiir okumayý severim.” diye.
-     Eee?
-     E ben böylelikle bir þair, sen þiirde bahsi geçen “saçlarý ahenkle dans eden” o kadýn oluyorsun.
-     Nasýl yani?
-     Ne nasýl Gülseren? Þampuan gibi.
-     Ne þampuaný be?
-     Sen demin dedin ya Gülseren, “Ben Neþet Ertaþ’ta severim.” diye.
-     Eee, dedim, ne olmuþ?     
-     Ýþte sen, türküdeki gizli özne; ben de senin gibi aðlayýp yanan, acýlarýný bölüþtüðün, senin gibi gülemeyen adamýn zamiri oluyorum oluyorum.
-     Özne mi?
-     Zamir. Zahir gibi biþey. Sen annemin zahirisin Gülseren.
-     Ne annesi Halil?
-     Cümle içinde kullanýnca daha anlamlý olur Gülseren.
-     Ben anlamýyorum seni, anlamayacaðým da Halil.
-     “De” bazen de dahi manasýndadýr Gülseren. “Da” da öyledir heralde.
-     Lütfen artýk býrak. Olmayacak þeyler söylüyorsun Halil.
-     Olur niye olmasýn Gülseren, Çubuk’taki evi satarýz, ne bileyim üç beþ biþey koyarýz üstüne, borç harç falan belki, hem takýlar falan, Dýþkapý’ya bilmem nereye taþýnýrýz, Mamak’ta olur belki, ne bileyim, idare et iþte…
-     Mamak’mý? Güldürme beni.
-     Sen gül Gülseren, cemaline telli duvak yakýþýr senin.
-     Yakýþmaz Halil, sus artýk.
-     Susmam Gülseren, sen demin “fotoðraf çekinmeyi severim sen sevmiyorsun…” demedin mi?
-     Dedim de, eee?
-     Bizim suratýmýz fotoðrafý erken soldurur, senin gamzelerine gecesefasý diksinler Gülseren.
-     Git Halil, baþka birini bul iþte.
-     Bulmam Gülseren, benim külüstürü sattým, Faik borcunu istiyordu. Baþka da biri yok çok þükür.
-     Ne alakasý var þimdi bunla bunun?
-     Yani þimdi ben sana yüreðimi verirsem, hayatýmda ilk defa birinden alacaklý olmuþ oluyorum Gülseren.
-     Yeter Halil, Lütfen Yeter! …
-     Demin sen dedin ya, “Yaðmuru sevmiyorum…” diye.
-     Eee…
-     Aslýnda kirlenmiþ ne varsa temizler bizim geçtiðimiz sokaklarda ama, ben de sevmem Gülseren. Yani senin “sevmem” dediðin hiçbir þeyi ben de sevmem, söz.
-     Nasýl bir saçmalýk bu Halil? Ben yaðmurdan ziyade seni sevmiyorum.
-     Ziyade mi? Bak gördün mü, ben de beni sevmiyorumki Gülseren, ikimiz de seni sevelim ne çýkar?
-     Yeter Halil, kapatmam lazým, kapý çalýyor…
-     Gitme ama, rencide oluyorum Gülseren.
-     Lütfen arama artýk içip içip. Geçen gün Müzeyyen Senar’ý babama dinletmiþsin.
-     Demin sen, “Ben güzel miyim?” dedin ya hani…
-     Eee?
-     Huysuzsun ama güzelsin Gülseren…
-     Kapatýyorum Halil, Hoþça kal.
-     Þarkýlar seni de söyler Gülseren…
Ýnkilap sokak sessizdi. Çatýlardan damlayan son yaðmur taneleri, tentelerin üzerinde ritimsiz týpýrdýyordu. Birkaç adam, dublelerinin son yudumlarýný kafalarýna dikiyor, paltolarýnýn düðmelerini çekiþtirerek sahanlýklardan dýþarý adým atýyor, paketlerini buruþturup fýrlatýyor, son sigaralarýný içlerine çekip, soðuk havadan ötürü aðýzlarýndan çýkan dumana, bir “of!” dolu nikotini sýkýþtýrýyorlardý.
Birkaç baslý bar gümbürtüsünün, derinlerden gelen yankýsýna ve topuklarýnýn çamur birikintilerinden çýkardýðý hýþýrdayýþlara aldýrmaksýzýn yürüdüler.
-     Ýþte böyle Hilmi abi. Ben o gün, beþ diye ikiye basýnca, böyle böyle yittim kolaylýkla. Ben hâla, bu telefon kulübesindeyim her gece ama, telefonun öbür ucu, kulübeye sýðmayacak kadar çok be abi.
Pos býyýklarýnýn altýndan güldü. Deli Kader, gecenin son voltasýný atýyor, ýslanmýþ paltosuna yapýþan yaðlý saçlarýnýn saçaklarýný, kararmýþ parmaklarýyla açmaya çalýþýyordu.
-     Oðlum býrak böyle þeyleri; görmedin bile. O sana masallar anlatmazdý ki.
-     Ben anlatsýn istemedim ki abi. Böylelikle ben, bilmediðim o masalý, kendi kendime yazýyorum.
Bayýndýr’a doðru yürürken, birkaç çöpçünün hýzla çekiþtirdikleri konteynýrlarýnýn teker sesleri yankýlanýyordu. Rumeli’nin kapýsýndan girerken, Hilmi sustu. Bir iç çekti.

-     Ýþte böyle böyle bi kadýn tanýdým o gün abi, böyle bi kadýn sevdim,
Ýnanmazsýn ama, dokunduðu her þeyden bir masal yaratýyordu.