KAYIP ÝLANI
     Gazeteyi alýnca, kayýp ilanýný incelemek, bende çok eski bir alýþkanlýk. Kötü bir haber almaktan korksam da yine bakmadan geçemem.
     Küçük bir kýzdým. Babam çok nadir gazete alýrdý.O gün elinde resimleri siyah beyaz, bol yazýlý bir gazete getirmiþti.
     O gün babamýn sýkýntýyla býraktýðý gazeteyi elime aldým.Hep yazýyla kaplý sýkýcý bir gazeteydi.Ýç sayfalarýna bakmaya baþladým.Ýlk kayýp ilanýný orada gördüm! Birileri , önemli bir þeyini kaybetmiþtir diye düþünmüþtüm. Birden,isim bölümünde , arkadaþým Pembe’nin ablasýnýn, adýný gördüm. Çok þaþýrdým. Dikkatimi toplayýp ilaný baþtan okudum. Kayýp olanýn, arkadaþýmýn ablasý Nurten olduðunu anladým. Babamýn iç sýkýntýsýnýn bundan kaynaklandýðýný tahmin etmek zor deðildi. Ýçimi büyük bir korku kapladý.
     Pembe ,neden okulda bundan bana hiç bahsetmedi? Üstelik her þey olaðanmýþ gibi bir gün geçirdik!
     Anneme söylediðimde o da “tasasý sana mý düþtü” diye beni azarladý. Ortada anlamadýðým garip bir durum vardý. Kimse bu konuda konuþmak istemiyordu.
     Pembe’nin ablasý Nurten’i düþündüm. Bizden beþ yaþ büyük, çok güzel bir kýzdý. Neþeli ,konuþkan ,cývýl cývýl hayat doluydu . Konuþma sýrasýnda hepimize ”þekerim” diye hitap ederdi.Neden kaybolmuþtu? Neden ailesi kaybolduðuna üzülmediði halde kayýp ilaný vermiþlerdi?
     Çocuk aklýmla sorular sorup, yanýtýný bulamayýnca endiþem daha da çoðalýyordu. Akþam doðru dürüst uyuyamadým.
     Sabah bu ruh hali içinde okula gittiðimde Pembe yoktu.Arkadaþlarýmla sohbet ederken birisi” Nurten’den baþka o, þoförde kayýpmýþ, annesi akþam bize geldi aðladý.”Oðlumu da bunlar kaybetti.Vicdansýzlar söylemiyorlar” dedi.Þeklinde konuþunca ,sanki olayý biliyormuþ gibi ,bende “evet öyleymiþ “dedim.
     Arkadaþlarým rahatça konuya devam ettiler. Pembe’nin ablasýnýn araba kullanmak istediðini,babasýnýn buna karþý çýktýðýný ,onunda gizli gizli akrabalarýnýn taksicilik yapan oðlundan bunu öðrenirken, iþi ilerlettiklerini,kýzýn babasýna bu durumu ,kýzda gözü olan baþka bir oðlanýn ispiyonladýðýný öðrendim. Þimdi her iki gençte kayýptý. Üstelik kýz tarafý endiþeli deðil, erkek tarafý endiþeliydi.
     Pembe o günden sonra okula gelmedi. Sorduðumda ” Pembelerin köylerine taþýndýðýný “ söylediler. Ýlk tepkim “ama orada ortaokul yok ki” oldu. Pembe’nin artýk okumasý imkansýzdý. Olay unutuldu gitti.
     Hiç kimse Pembelerden bir haber alamadý . Zaman zaman aklýma gelse de ders yoðunluðu içinde , fazla önemsemedim.Zaman ýþýk hýzýyla geçti.Bizler büyüdük,liseye baþladýk.
     Büyük aðabeyim askerden dönünce yurt dýþýna gitmek için baþvuru yaptý.” Birkaç yýl çalýþýp,gelir, kendi iþimi kurarým” hayali ile Almanya’ya gitti.Ancak dört yýl sonra ,yirmi gün izine gelebildi.Hasret giderme ve meraklý sorular faslý bitti. Aðabeyim baþýndan geçen komik olaylarý anlatýp, dil bilmediði için düþtüðü gülünç durumlarý, dramatize yaparak bizi güldürüyordu.Birden anneme döndü “Almanya’da Þoför Ýsmail’e rastladým.Bizden çok önce gelmiþ.Taksicilik yapýyor orada ,durumu oldukça iyi. Ev bulabilmem konusunda ,bana da çok yardýmý oldu.”deyince, annem gayri ihtiyari “o yaþýyor muymuþ” sözcüðü aðzýndan döküldü.Aðabeyimin birden neþesi kaçtý.Acý acý “ o yaþýyor,yaþýyor ama…”dedi ve gerisini getirmedi.Annem anlamýþ gibi sustu, baþýný öne eðip “her neyse ,sen evi nasýl tuttun anlat” diye konuyu deðiþtirdi.
     Benim hala bir þey bilmem istenmiyordu.Akþam geç vakit , uyuduðumdan emin olduklarýný sanarak, babam anlat “Þoför Ýsmail nasýl paçayý kurtarmýþ” dedi.Aðabeyim ”Paçayý kurtarmak denir mi bilmem! Çok acý çekiyor ! o yüzden de içip içip aðlýyor.”dedi.Babam “yaþamasýna nasýl izin vermiþler hayret “dedi.Aðabeyim ”onlar yaþadýðýný bilseler gelip Almanya’da öldürürler” dedi.Olanlarý bir çýrpýda anlattý.”Þoför Ýsmail kýzý gerçekten seviyormuþ.Fakat kýzýn sadece , araba kullanmak isteði varmýþ.Ýsmail de kýza yakýn olabilmek amacý ile takside , öðretmeye baþlamýþ.Bütün bunlar gizli gizli kaçamak þeklinde yapýldýðý için ,kýzý takip eden bir oðlan, babasýna bu buluþmalarý göstermiþ.Kýzla yine direksiyon çalýþýrken babasý ve amcasý baþka bir arabayla gelip önlerini kesmiþler.Direksiyonda kýzcaðýz varmýþ.Kýzýn amcasý ve kardeþi baðýrmasýn diye hemen aðzýný kapatýp sürükleyerek arabadan indirip,kendi araçlarýna bindirmiþler.O sýrada kýzýn babasý Ýsmail’e yönelip onu dýþarý çýkarmaya çalýþýnca, Ýsmail arabayý çalýþtýrýp kaçmýþ.Arkasýndan birkaç el ateþ etse de isabet ettirememiþ.Ýsmail gece boyunca dolaþmýþ durmuþ.” Bunlar beni öldürecek nasýl olsa” diye düþünüp, bari kaza da öleyim diyerek tam direksiyonu uçuruma kýrmýþken, vazgeçip atlýyor. Bilincini kaybetmiþ bir halde nereye ,gittiðini bilmeden yürüyor.
     Sabaha karþý kýzý kaptýrdýðý noktaya geldiðinde, yerde kullanýlmýþ enjektör artýðýný görüyor.     Ýstanbul’a gelip, bir askerlik arkadaþýna sýðýnýyor. Sonrada “Bu memleket bana haram “ diye kalkmýþ Almanya’ya gelmiþ. O günden beri Türkiye’ye gelemiyor muþ.”Memleketi uzaktan görebilmek için Kos adasýna tatile gidiyorum” demiþ. Ýçkili olduðu bir gün mezarýný sordu bana. Bende;” kayýp ilaný verdiler,sonrada köye taþýndýlar” dediðimde, “nasýl aðladý anlatamam “diye özetledi.
O gece Pembeyi, ablasý Nurten’i ve Ýsmail’i düþümde gördüm. Yaþamlarý kör karanlýðýn kuytularýnda kalmýþtý.Ürperti ile uyandým.Derin bir iç geçirerek ,cehaletin yangýnýndan, yaralý da olsa sað çýkmýþ bir kadýn olarak yaþýyor olmanýn sevincini duydun. Birden bu sevinçi duyumsadýðým için de Nurten’den ve Pembe’den utandým.