Yürüyorum yalınayak
Hava buz gibi kesiyor bedenimi
Tren vagonlarına takılıp kalıyorum bir süre
İnsanların bakışları arasından sıyrılıp sürükleniyorum kokunun sindiği her köşeye
Bu puslu ve ayaz gecede
Sana dair bir ses, bir nefes arıyorum umarsızca
Rüzgarda dalgalanan saçlarından dökülen siyahın rengi dağılıyor gözbebeklerime
Sadece hayallerimde benim olan sana tutunuyorum
İçimi ısıtan varlığın unutturuyor bir an yokluğunu
Öylece kalıyorum…
Yanaklarımdan süzülen yaşların verdiği ıslaklıkla üşüdüğümü hissedip
Tren görevlisinin bilet kontrolü yapmak için vagonlar arasında bağırmasıyla kendime geldiğimde,
Gitmemem için yalvaran bakışlarınla karşılaşacağımı düşünemedim…
“ Dilerim mutlu olursun” temennilerinden sonra nerden aklıma gelirdi ki ağlayan gözlerinle karşılaşacağım!!
Şimdi söylesene; hangimiz suçluyuz?
Ve söyle hadi,
Kırgın ve pişman bir yürekle ardımdan çaresizce bakarken
Gönlüm sensizliğin matemiyle nasıl başa çıkacak?
Artık olmayacağın düşüncesiyle yaşamayı becerebilir miyim?
Başka gözlerde rüyalara dalabilir miyim ki?
Bu doludizgin yaşadığım sevdayı kalbimden arıtabilir miyim?
Söyle, hadi sen söyle…