SAYGIN KATÝLLER
     Doktora gitmekten nefret ederim.Hastaneye mecbur kaldýðým için yolum düþtüðü bir gündü.
     Acil çýkýþýnýn sað tarafýndaki dinlenme banklarýndan birine , külçe gibi yýðýldým.Sabahtan,altýda kalkýp, bir saatlik yorucu yolculuktan sonra, aç olarak gelip, kan vermek için sýraya girdim.Beklerken bayýlmamak için son gücüme kadar direnmeye çalýþtým . Damarý çok zor buldular, kollarým delik deþik oldu. Kan verdiðim de saat 11’ e geliyordu. Sonucu öðleden sonra alabileceðim söylendi.      Sevindim. Ayný þeyleri bir daha yaþamaktansa beklemeye razýydým.Dizlerim titreyerek kendimi dýþarý attým.
Zamaným boldu. Öðle tatili baþlamýþtý. Yan taraftaki kantinden bir kefir , birde soðuk sandviç alýp yemeye baþladým.Bilincim yerine geliyordu,sakinlemiþtim.
     Karþýdaki bankta oturan, genç bir anne adayýnýn , aðlamasý dikkatimi çekti.Ben yemeði boðazým düðümlenerek bitirdim, onun göz yaþlarý hala pýnar gibi akýyordu.Daha fazla dayanamadým, yanýna gidip, izin almadan oturdum“Af edersiniz ,Ýçeride hastanýz mý var ,siz mi hastasýnýz” diye sordum.Genç kadýn;”Yoðun bakýmda annem var.Günlerdir,kendinde deðil.Doktorlarda, bir beklentileri kalmadýðýný söylediler ”Diyerek, hýçkýrýklara boðuldu.Teselli etmek için ,usulden sorular sormaya baþladým.
“Anneniz kaç yaþýnda”
“Elli yedi”
“Babanýz yok mu”
“Beþ yýl önce vefat etti”
“Eþiniz nerede”
“Þýrnak’ta Þehit düþtü”
“Çalýþýyor musunuz”
“Evet,özel bir þirkette sekreterim”
“Çocuða kim bakacak”
“Bilmiyorum”
Ne diyeceðimi bilememenin aczi içinde, ona ne zaman isterse gücüm ölçüsünde yardým edeceðimi bildirdim.Benim gitme vaktim geldiðinde, birbirimize telefonlarýmýzý verip geliþmelerden haberdar etme sözü vererek ayrýldýk.
Bir hafta sonra annesini kaybettiðini bildirdiðinde, hemen hastaneye koþtum. Eþ dost cenaze iþlemlerini halettik. Ev de yalnýz kalmýþtý. Üstelik gebelik yedinci ayýný bitirmek üzereydi. Her an travmadan dolayý erken doðum olabilirdi. Yalnýzlýk tehlikeliydi onun için.
Akþamlarý onda kalýyor, gündüzün evime geliyordum. Doðum zamaný geldiðinde þehit eþinin ailesine haber verdik. Geldiler.Tam bir Anadolu insanlarý.
Acýlý Babaanne ve Büyükbaba dýþarýda aðlayýp gözlerinin yaþýný silerek,loðusa odasýna girip, bebeði seviyorlardý. Daha önce hiç bu kadar birbirlerine yakýn olmamýþlar. Gençler evlenip doðuya gitmiþler. Eþinin ailesi ile Ýliþkileri geliþemeden ,ölüm araya girince de, herkes acýsýný kendisi, yalnýz baþýna çekmiþ.
     Bebek ve ortak acý, onlarý birbirlerine yaklaþtýrdý.Zaman içinde , çok sýk gidip gelmeye baþladýlar.Kaybettikleri þehit oðlunun evladý, onlara ikramiye gibi olmuþtu.
     Bir gün beni arayan Zehra; “Abla ben eþimin gömüldüðü yerde ,onun anne ve babasýyla birlikte yaþamak, kýzýmý da onlarla birlikte büyütmek istiyorum .Benim burada kimsem yok ,o da benim gibi kimsesiz büyümesin diye gitmeye karar verdim” dedi.
     Kararýna saygý duymaktan baþka bir þey yapamazdým. Zehra;” abla annemden kalan bu evi , sen alýrsan çok sevinirim, hiç olmasa geldiðimde rahatça kalýr, anýlarýmý tazelerim ,yabancýya vermek hiç içimden gelmiyor “dedi.Elimde onun istediði rakam yoktu, ancak banka kredisiyle üstünü tamamladým.Krediyi ödemek içinde evi kiracýya verdim.
Zehra giderken bazý hatýra eþyalarý ve özel eþyalarýný aldý, gerisi zaten annesinden kalan çok eski mobilyalardý” onlarý bir fakire ver” diye býraktý.,
Mobilyalarý, belediyenin ikinci el eþya topladýðý, birimine telefon ederek göndermek istedim. Telefondaki haným ,”Ekibin yarýn gelip alabileceðini “Söyleyince, çok sevindim.
Ertesi gün iþçilerin gelip, mobilyalarý almasý için eve gittim. Beklemeye baþladým,geç de olsa geldiler,mobilyalarý söküp aþaðý indirmeye baþladýlar.Yatak odasý indirildi .Sýra oturma gurubuna gelmiþti ki iþçiler; “Haným efendi buraya bakar mýsýnýz? Bu çekyat içinden bir defter düþtü “diye beni çaðýrdýlar.
Oraya gidince ; Kahverengi deri kaplý kalýn bir defteri bana uzattýlar.
Merak içinde alýp eve geldim. Bu bir günlük gibi gözüküyordu! Sabah saat dörde doðru, defterdekileri bitirdiðimde þok yaþýyordum!
Burada okuduklarýmý Zehra’ya anlatamazdým. Çünkü annesi, kýzýnýn acýsýna acý katmamak için son beþ altý aydýr neler yaþadýðýný ona anlatmadýðýný günlükte yazmýþtý.
     Zehra’nýn düðün telaþý içindeyken vajinal bir kaþýntý baþlamýþ ama ciddiye almamýþ.
Düðün sonrasý artan kaþýntý için, operatör bir doktora gitmiþ. Devlet hastanesinde ki kalabalýktan sýkýlan bayan operatör doktor dýþarý çýkýnca, onun yerine iki acemi asistaný sýra ile muayene etmiþ. Vajinal spekulumu yerleþtirmeye çalýþýrken de ciddi anlamda zarar vermiþler.O esnada içeri giren çýkan da belirsizmiþ. Kadýncaðýza; “bir þeyin yok ,egzama “ deyip göndermiþler.Bu muayeneden onuru kýrýlmýþ olarak çýkýp,eve geldiðinde, kendini tecavüze uðramýþ gibi hissetmekteymiþ.
     Sonra, bir umutla cebindeki paraya bakmýþ. Muayeneye yetecek parasýnýn olduðunu görünce de sevinmiþ. “Bir de özel hastaneye gideyim” demiþ . Buradaki Prof. Dr. Durumunu ciddi bulup. Biyopsi için genel cerraha göndermiþ. O, ise bu iþ için 600 TL ücret istemiþ.
Kadýncaðýzýn bu parayý vermesi imkansýzdýr. Çünkü kocasýndan aylýk 800TL dul maaþý almaktaymýþ. Uðradýðý haksýzlýklara isyaný alev harý gibi içini yakarken, oturmakta da güçlük çekmesi üzerine tuz biber olmuþ.
Günlüðünde , çok sevdiði eþine mektup yazar gibi olaylarý anlatýyordu. Bundan sonra bir daha doktora gitmemiþ.
Damadýnýn þehit edilmesi de araya girince, iyice kendini unutmuþ. Bir müddet sonra da kanamalar baþlamýþ. Kýzýný üzmemek ve tekrar ayný acýlarý yaþamamak için uzun süre hiçbir þey söylememiþ. Kýzý durumu fark edip zorla Üniversite hastanesine götürürmüþ.Hemen yatýþýný yapmýþlar.Gerisini birlikte yaþadýk.
Günlerce Zehra’nýn annesini ve Zehra’nýn yaþadýklarýný düþünmekten uykularým kaçtý,Ýkilemler yaþadým.
Bu kadýnlara böylesi, büyük acýlarý yaþatan zülümdarlarýn saygýn bireyler olarak toplumda itibar görüyor olmasý, evlat acýsý , gibi içimi yaktý.
     Ölüm bu topraklarda yaþayan kadýnlarýn ikiz kardeþi gibiydi.Sanýrým uzun yýllarda böyle kalacak gibi gözüküyor.Çünkü saygýn katillerin! Yaptýklarýnýn bedelini ödetecek alt yapý oluþturulamadý.Son teknolojiyi kullananlarýn beyninde insanlýðýn nüvelerini oluþturamadýðýmýz için de kadýnýn insan olduðunu öðretemiyoruz.
     Karanlýðýn sessizliðinden kalkýp, kendime bir kadeh þarap koydum. Pencerenin önündeki koltuða bedenimi býrakarak, yorgun zihnimi uyutmaya çalýþtým. Dýþarýda yaðan lapa lapa kar sanki tüm kötülüklerin üzerini örtmek istiyordu.