houston, sanýrým bir problemimiz var.
“hala kullanýþlý bir kliþe deðil mi?”
houston, bir problemimiz var.
“þaþýrdým dersem þaþýrma roket982
çünkü her þey olaðan görünüyor”
olaðan dýþý gidiþleri yalnýz ben mi görebiliyorum houston?
“tamam roket982, sen bana sorunu söyle ben de sana sorunun ne olmadýðýný”
sanýrým yanlýþ yörüngeye doðru ilerliyoruz houston.
“iþte bu, ortada bir sorun olmadýðýný biliyordum beni yanýltmadýn”
ama houston ben sanmýþtým ki...
“sanrýsýz yaþanmýyor roket982”
benim istediðim yörüngeye gittiðimize emindim.

“yapma, bu kadar rotasýz olma sana söylemiþtim”

ama duymadým, belki de duymak istemedim.

“hem seni anlayamýyorum ki roket982. yanlýþ yörüngeden bahsediyorsun, fakat
nasýl, nasýl oldu da düþtün bu yanýlgýya. ulaþtýrdýn diyelim peki ya sen? sen nasýl ulaþabilecektin hiç düþünmedin mi? seni diðerlerinin arasýndan aldýk, sýrtýn saðlamdý yanmýþlýklarýna raðmen yapabileceðini biliyorduk ama þuan beni hayal kýrýklýðýna uðratýyorsun.”

gitmek zorunda olan bir mevsim kadar üzgünüm houston.
benimkisi bulutlarý görmeyince sýnýrsýzlýða uzanacaðýný sanmaktan baþka bir þey deðil.
bilirsin bizi kötü havalarda býrakmazlar. diðerlerinin aksine, hep güzel havalarda gönderirler.
oysa en çok kötü havalarda gitmek istedim ben. bir fýrtýnada birkaç salisede kaybolmak ya da bir tipide. düþersem de kimse görmezdi saðanaktan. fakat onlar düþüþünü bile güzel havalarda görmek isterler houston. çünkü kötü havalarda herkes düþebilir, ama ben her halükarda bile birilerinin üzerine düþmekten korktum. onlar düþmemden korkmadýlar. bu yüzden dedim bu sefer güzel havalarý sevmeli, gökyüzü alabildiðine mavi ve rüzgar gideceðim yolu açýyor, ben nefesimi üflemeden. iþte dedim sýnýr varsa bir yerde onu aþmak için bir þans bu. yine de teþekkürler, içime su serptin houston.

“daha fazla seni üzmek istemiyorum roket982 daha çok iþimiz var seninle ama þunu belirtmeme izin ver bir sýnýrdan bahsettin ve evet, iþte o sýnýra yaklaþýyoruz. eðer biraz daha geç kalýrsan dünyanýn çekim alanýndan uzaklaþacak ve buraya geri dönme þansýný kaybedeceksin. eðer daha da geç kalýrsan bu sefer mekiðe zarar vereceksin. bu yüzden son kez sýkýca sarýl ve...”

umudu taþýmak çok zor houston. artýk geriye dönmekte istemiyorum. biliyorum çok sert bir þekilde ineceðim oraya ve belki de birkaç parçam daha yok olacak ama onlar pes etmeyecek. kullanýþa elveriþli yamalarla hazýrlayacaklar beni ve içimi yine aþkla dolduracaklar. hadi yine gidebilirsin diyecekler.
hepimiz biliyoruz bu senaryoyu, bana yeni hikayelerde kötü roller biçmeye kalkma lütfen. evet birazdan ayrýlacaðým ama dünyanýn çekim gücünden çýktýktan sonra.

“yaþayanlar gururlarý yüzünden hüzünlenebilir ama ölüler hüzünleriyle gururlanamazlar. bunu mu yapmak istiyorsun? görevini kendini feda ederek baþarmýþ ve aradan çýkmýþ gibi davranmak? bu çok acý biliyorsun. uzayýn boþluðunda sürükleneceksin ne kadar sürükleneceðini
kimse bilemez. bana diyebilirsin ki dünyanýn boþluðunda da sürükleniyorum ama ayný þey deðil emin ol. yýldýzlarýn yakýndan görünüþü, çok çok yakýndan görünüþü uzaktan görünüþünden daha az ihtiþamlý diyebilirim. eðer kesinse kararýn umarým güneþi görürsün. hani þu insanlarýn son anlarýnda bir ýþýk görüyorum demeleri gibi bir görüþ açýsýndan görürsün, umarým. böylece daha fazla sürüklenmezsin. güneþin güneþ olduðunu anladýðýnda, yani onun sana bakan bir göz deðil sana açýlan bir kapý olduðunu anladýðýnda bunun da bir son olduðunu anlaman çok uzun sürmeyecek. sana daha fazla geri dön dememde faydasýz artýk çok uzaktasýn.
oraya git, o kalbinin ondan daha fazla yandýðýný sandýðýn yere git ve öðren ateþin kaynaðýný.
kendini sevdiðin insanlarýn 1 kaç saat daha ýsýnmasýný saðlamak için feda et o zaman. ahmaklýk ama yap bunu. bana söylemek istediðin son bir þey varsa dinliyorum.”

yörüngesizler...
“yani?”

yani omurgasýzlar gibi bir þey bu houston. bana böyle densin. ondan sonra kendini siyah boþluða býrakanlarýn sayýsýnda bir artýþ oldu, hayat bu kayýplarýn telafisi konusunda çok zarar etti diye anlatýrsýn yeni gelenlere ya da yeni gidenlere mi demek gerekli? her neyse boþver.
belki yeni gezegenler keþfederim ne dersin? yaþamý sonlandýrýlmakta olan biri yeni bir hayat baþlatabilir mi bilinmeyen bir yerde bunu da düþüneceðim birazdan. düþünmem gereken çok þey var houston. yine de “burada hayat var” diyeceðim bir yer olsaydý bunun kalbim olmasýný isterdim.
insan önce kendi kalbinde hayatý keþfetmeli sonra diðerlerinin keþfini beklemeli öyle deðil mi?
bunu yapamamýþken neyin arayýþýdýr bu? birileri açýklasýn ben açýklayamýyorum. gerçi yine ayrý bir konu çýkýyor önümüze kalbine ilk ayak basýlmasýný beklerken birisi, bir baþkasý kalbim ayaklar altýnda hüznüne düþebiliyor. her neyse bunlarda önemsiz ama not ettim. diyeceðim son þey þu ki, sessizlik en mutlu keþif olmalý...

“insanlýk yaptýklarýný unutmayacak roket982”
sorulunca hatýrlanmak hiçbir zaman unutulmamak olmayacak houston.
“roket982 anlaþýlmadý”
sorulunca hatýrlanmak ....
“tekrar ediyorum anlaþýlmadý”
...unutulmamak olmayacak...