Her þeye raðmen devam ediyor hayat. Eskiden olduðu gibi her sabah kalkýp aynaya bakýyorum. Gözaltlarýmdaki kýrýþýklýklara takýlýyor gözlerim. Durup biraz düþündükten sonra buruk bir tebessüm beliriyor dudak kývrýmlarýmda. “Yaþlanýyorum herhalde” diyorum. Yýllarýn býraktýðý izlere bakarken, yine iþe geç kaldýðýmý anlayýp apar topar giyinip çýkýyorum evden.
Ayný yoðunluk ve yorgunluk içinde geçiyor günlerim. Günün ýþýklarý kaybolup yerini karanlýða býraktýðýnda eve gidiyorum. Biraz bizimkilerle oturuyorum, biraz müzik dinliyorum, çok sýkýlýrsam birkaç sayfa bir þeyler okuyorum. Satýrlarý takip ederken yorgun düþüyor gözlerim. Kitabý baþucuma koyup yataða gömüyorum aðýrlaþan bedenimi.
Bazen de ( her ne kadar artýk beni mutlu etmese de ) yemek yiyiyoruz dýþarýda arkadaþlarla. Klasik, alýþýlagelmiþ sohbetler iþte bilirsin.
Anlayacaðýn sen yokken deðiþmedi yani hiçbir þey.
Seni bilenler seni soruyorlar arada. O çok sevdiðin gözlerimin içine bakýp “unuttun mu” diyorlar. “Unuttum” diyorum gülümseyerek.
Aylardan sonra telefonumda gördüðüm bir mesajla þimþekler çaktý yüreðimde. Kollarýmýn ve bacaklarýmýn uyuþtuðunu, beynimde karýncalarýn gezdiðini hissettim.
Gidiþinle yarým kaldýðýmý, zamanla senden kalan yarýmý da attým sanýyordum oysa.
Anýlarýný sildiðimi, geçmiþimizi bitirdiðimi düþünüyordum kendimce.
Bunca zaman yaptýðým kendimi kandýrmak mý yokluðuna alýþmak mýydý?
Yine yaptýn yapacaðýný. Kafamda cevaplarýný ve nedenlerini bilemediðim sorularla baþbaþa býrakýp kayboldun, sahne arkasýndaki sessiz kahramanlar gibi.
Ve ben yine yarým kaldým unuttuðumu zannettiðim geçmiþimizle…