Arkana dönüpte sakın ağlama
Sinene gam zerk eden hissiyata bağlanma
Bir endişe içine düşüp keş kelerin sokağına uğrama
Bir karar verdin, aklını ve iradeni kullanarak kanaatini ifade ettin unutma


İnsandım, hatalarımla vardım
Hiçbir zaman verdiğim sözden geri durmadım
Sabırla yol aldım, kanaati dışlamadım, her vakit ümitle yaşadım
Her isteğini gücüm nispetinde karşıladım, kimi zaman boyun büküm, ağladım


İnsan, aklıyla ve kalbiyle sever
Henüz bu mertebeye gelmemiş nefesler bilmem ki neyler
Samimi olmak, sadakat üzere bel bağlamak, ötenin vecdiyle yaşamak ne der
Hiç yoktan bir hevesin, ben istiyorum öyle olacak demenin hangisi hak, kul hayâ eder


Artık ne sabahın ve hüzün zerk eden akşamın
Ruhumdan kopmaların başladığı hicranın, sezgisinde varım
Her hüzün kalesinin misafiri olmaktan onur duyarım, vurgun yiyen kalbe acırım
Suskun ve kuytu yerden seslenen nidayla yanarım, kabrin hangisine baksam ağlayanım


İnsan varlık adına hiçlikte kul olmaya adanmalı
Aşkın her lahzasında kalbinin hassasiyetiyle durulup, konuşmalı
Sukut etmeyi edep saymalı, hak rızasının en müstesna gaye olduğuna inanmalı
Heva ve hevesin, nefisten neşet eden talebin, muvazenesiz isteğin köleliliğine yaranmamalı


İnsan, kemali yet içinde mutmaine olur
Ruhunun ve kalbinin sisli perdelerinden kurtulur, hür olur
Sevdasına adanmayan hangi can samimi olur, aşk adına bir umut taşır
Çilenin her ikramı, cefanın vakarlığa götüren sabrı, iman etmenin ihsanı aşk ile anlaşılır


Mustafa CİLASUN