Rüzgardan, tam kapanmayan kapýnýn gýcýrtýsý odayý dolduruyordu. Þimdi ruhlarýn zamanýydý ve ayak sesleri dolduruyordu odayý. Gýýýrç... gýýýýrç... gýýýrç... Hiç bitmeyecek gibiydi. Oysa etrafta hiç insan yoktu. Ölüm çoktan etrafý sarmýþtý. Yine de baþkalarý var mý diye dolaþmaya çýktý. Sonra durdu. Yaklaþan birisi vardý. Gözlerini kapattý. Bekledi, bekledi, sonsuz denecek kadar uzun bir süre bekledi. Burnuna taze ruh kokusu gelmeye baþlamýþtý. Ýçine çekti kokuyu.

Bir kasýrga sonrasýydý. Þehir haritadan silinmiþti büyük ihtimalle. Ýnsanlarýn çýðlýklarý sanki bir plak gibi tekrar tekrar baþa dönüp duruyordu. Görünmeyen insanlarýn çýðlýklarý. Ýþte o yalnýzlýðýn ve yok olmuþluðun ortasýnda, bitkin bir beden kendini yerden kaldýrmaya çalýþýyordu. Gücü tükenmiþ bir þekilde, ellerinden kuvvet alarak yerden kalktý. Ayakta duracak takati yoktu, yine de dayanmaya çalýþtý. Ufak adýmlarla yürümeye baþladý. Çok uzakta bir evin ýþýklarýný gördü. Oraya gitmeliydi.

Kapý açýktý. Aslýnda bu bilinmedik ve içinde sanki tuhaf þeyler varmýþ gibi gözüken evden korkmuþtu fakat birazdan yaðmur bastýracak gibiydi. En azýndan sabah olana kadar durabilirdi burada. Ýçeri girdi. Tek göz küçük bir kulübeydi burasý aslýnda. Odanýn bir köþesinde duran yer yataðýna gitti ve bir an önce uyumayý dileyerek yattý.

"Kaallk. Kaaalllk."
Sýçrayarak uyandý. Ancak hareket edemiyordu. Gözü karanlýða alýþýnca gördüðü þey karþýsýnda çýðlýðý bastý. Karþýsýnda duran kendisiydi. Korkudan altýna iþediðini hissetti. Gördüðü ve kendine benzeyen varlýk her neyse, odada dolaþmaya baþladý. Sonra aniden yok oldu. Uyumanýn imkaný yoktu artýk. Yataktan kalktý ve kapýyý açýp dýþarý çýktý. Belki de dýþarýsý daha güvenliydi. Bir süre oturdu, fakat uykusuzluða dayanamayacak hale gelmiþti. Gözleri kapandý, baþý öne düþtü.

Sabah güneþ ýþýklarý yüzüne vuruyordu uyandýðýnda. Üzerine yaðmur yaðmýþtý. Gerindi ve kalktý.
"Hey, uyandýn mý?"
Arkasýna dönüp baktýðýnda kocasýný gördü. Ona gülümsüyordu.
"Sen ne zaman döndün?"
"Çok erken. Uyuyordun. Uyandýrmak istemedim."
"Burayý nasýl buldun?"
"O gösterdi."
O derken, parmaðýyla iþaret ettiði yere baktý. Gösterdiði yerde kendisi vardý.
"Ama bu..."
Kocasý ortaya çýktýðý gibi aniden yok oldu sonra. Þu an zaman hala geceydi ve kulübenin önünde oturuyordu. Buradan gitmekliyim diye söylenerek ayaða kalktý. Yürüdü, yürüdü, yürüdü fakat ne kadar yürürse yürüsün, dönüp dolaþýp kulübenin olduðu yere geliyordu. Çaresiz sabahý beklemek zorunda olduðunu anlamýþtý. Saatlerce gözünü kapamadan bekledi. Tuhaf bir þekilde sabah olmuyordu.
"Ýmdaat. Ýmdaaat"
Kendi sesinin yankýsýndan baþka ses duymadý.
"Ýçeri girr."
"Kim var orada?"
"Sen."
"Kimsin?"
"Sen."
"Rahat býrak beni."
"Ýçeri gel."
Görünmez bir güç, onu içeri doðru çekti. Yatakta yatan biri vardý. Biraz yaklaþýnca kendisi olduðunu gördü. Uyuyordu ve yüzünde huzurlu olduðunu gösteren bir tebessüm vardý. Bir baþka tarafa baktýðýnda yine kendisini gördü. Kocasý yanýndaydý ve birbirlerine bakýp gülümsüyorlardý. Baktýðý her yerde kendisini görmeye baþladý. Yaþamýnýn her anýndan görüntüler vardý. O fark etmemiþti ama içeriye doðru siyah bir gölge süzüldü. Odayý sarmaya baþladý. Geldi ve kadýna dokundu. Hiç acý hissetmemiþti. Yavaþ yavaþ yok olmaya baþladý. O yok oldu. Sonra da kulübe yok oldu. Yaþamda ona dair hiç bir þey kalmamýþtý.