Merhaba.

Dört gündür aklýmdaki düþünceler yüzünden gözüme uyku girmiyor desem yalan söylememiþ olurum. Yani seninle olan son görüþmemizden sonra þöyle yataða yatýp da kesintisiz bir saat uyuyamadým. Yatýyorum, gözlerimi kapatýyorum. “Uyuyacaðým, uyumalýyým” diye kendime telkinde bulunuyorum. Tabii boþuna. Derken neden sonra bir ara dalar gibi oluyorum, ama sadece birkaç dakika… Ve gözlerimi tavana dikip saatleri tüketmeye çalýþýyorum.

Aklýma gelen düþüncelerin içinde neler yok ki? Çözüm gibi görünen çözümsüzlükler, ayrýlýklar, tekrar denemeler ve sorular, sorular…

Ýliþkimizden söz ettiðimi anladýðýný sanýyorum. Ýliþkimiz þimdi bir sýnavdan geçiyor. Kabul etsek de etmesek de bir dönemece gelmiþ bulunuyoruz. Dikkat edersen iliþkimizin bittiðini söylemiyorum. Çünkü bitmiþ iliþkiler bir daha okunmamak düþüncesiyle kitaplýk rafýna kaldýrýlmýþ tozlu kitaplar gibidir. Bazen elimize alýrýz sonra olduðu gibi gene yerine koyarýz, bazen elimize alýrýz üzerindeki tozu üfleriz, bazen de elimize alýp sayfalarýný karýþtýrýrýz ama nedense bir türlü okuyamayýz… Oysa bizim kitabýmýz þimdilik okunuyor.

Neden böyle oldu? Nasýl bu günlere geldik? Önceleri senin yanýnda kendimi havalarda uçuyormuþ gibi hissederken, neden þimdi bana sýkýntý verir oldun? Bu iliþkiyi hâlâ kurtarabilme þansýmýz var mý? Sorularýný defalarca kendime sordum Doyurucu bir cevap bulamadým maalesef. O nedenle þimdi bir kere de sana soruyorum. Belki cevaplarý sen biliyorsundur.

Suçlu aradýðýmý zannetme. Suçlu; ne ya da kim olursa olsun hiç önemli deðil. Suçlu bulmak sonucu deðiþtiremez ki… Diyelim ki suçlu sensin veya benim… Suçluyu bulmuþ olmamýz sorunu çözecek mi? Hayýr.

Kader mi diyelim? Ona da hayýr. Seçimi biz yapalým, sonra da bir olumsuzluk yaþadýðýmýzda suçu kadere atalým. Yok öyle bir þey!

Seni kaybetmek istemiyorum, fakat her ne pahasýna olursa olsun bu iliþkiyi devam ettirmek de istemiyorum. Buna raðmen sonuç gene de olumsuz olursa diye kendime þu telkini veriyorum: “Dayandýðýn duvarlar yýkýlsa da, tuttuðun el býraksa da, güvendiðin daðlara kar yaðsa da gene baþarabilirsin; yeter ki kendine olan güvenini kaybetme.”

Mektupla düþüncelerimi daha iyi anlatabileceðimi sanýyordum. Ancak bunu da beceremedim. Ýyisi mi en kýsa zamanda bir araya gelip yüz yüze bu meseleyi konuþalým.

Hoþça kal…

Nilay

**

Nilay Hanýmefendi Merhaba.

Söze nereden ve nasýl baþlayacaðýmý bilemiyorum. Kâðýt önümde, kalem elimde bir saatten fazla bir süredir tek bir kelime bile yazamadým. Bu süre içinde ne yaptým biliyor musunuz? Sadece bekledim. Neyi mi? Bana yol gösterecek sihirli bir cümleyi veya hiç olmazsa bir kelimeyi. O cümle veya kelime bir türlü gelmedi, gelmedi… Anladým ki geleceði de yoktu! Bu yüzden böyle bir baþlangýç yaptým.

Utanç içindeyim. Þu anda bir aynaya bakmýyor olsam da yüzümün kýpkýrmýzý kesildiðini biliyorum. Galiba en iyisi öncelikle sizden özür dilemem ve sonra da ne olduðunu anlatmamdýr.

Zarfýn içinde iki tane mektup olduðunu görmüþsünüzdür. Mektuplardan birinin sizin tarafýnýzdan yazýlmýþ olduðunu bakar bakmaz anlayacaksýnýz. O nedenle; mektubunuz benim elime nasýl geçti, onu söyleyeyim:

Bizim apartmanýn kapýcýsý Abbas Efendi, oldukça dalgýn ve savruk bir insan. Hemen hemen her ay gelen su ve elektrik faturalarýný karýþtýrýr ve biz apartman sakinleri de kendi faturalarýmýzý bulmak için daire daire dolaþarak zorlu bir mücadele veririz. Ayný kiþi benzeri hatayý maalesef bu sefer sizin mektubunuzu iletirken yapmýþ.

Geçen gün akþamüstü kapýyý çaldý, elindeki bir kitap ve bir mektubu bana uzatýrken “Çetin bey kusura bakmayýn. Bunlar öðlen geldi, ama ben size getirmeyi unuttum.” Dedi. Önemli olmadýðýný söyleyerek elindekileri aldým.

Bana arada sýrada bazý okurlarýmdan mektuplar gelir. Yoksa öyle sýk sýk mektup alan biri deðilim. Bu mektubun da bir okurdan geldiðini düþünüp zarfýn üzerine bakmadan açýp okumaya baþladým. Ýlk paragrafta bir okur mektubu olmadýðýný anladým. Bir bayan arkadaþým var. Öyleyse mektup ondan olmalýydý. Zira son görüþmemizde tatsýz bir þekilde ayrýlmýþtýk. Kýsacasý iliþkimiz sallantýdaydý ve zaten mektuptaki ifadeden de bu anlaþýlýyordu.

Mektubun sonuna kadar bir baþkasýna ait olabileceði ihtimali aklýma gelmedi. Mektubun sonundaki “Nilay” adý beni uyandýrdý ve hemen zarfýn üzerine baktým. Alýcý adresinde bizim apartmanda oturan Metin Beyin adý yazýlýydý. Sevindim mi, üzüldüm mü? Bilemiyorum, ama çok þaþýrdýðým bir gerçek! Belki de þaþýrmanýn da ötesinde bir þeydi yaþadýðým.

Demek ki Abbas Efendi “Metin”i “Çetin” olarak hatýrlamýþ, mektubu bana getirmiþ ve benim dikkatsizliðim de böyle büyük bir yanlýþa yol açmýþtý. Bu tespitten sonra, ne yapmam gerektiði konusunda bir karara varmalýydým. Mektubu Metin Beye vermeli miydim? Ýyi de verirken ne diyecektim? “Metin Bey, kusura bakmayýn mektubunuz yanlýþlýkla bana gelmiþ ve ben de bilmeden okudum!” diyebilir miydim? Bunu yapamazdým. Bir seçenek daha kalýyordu: Mektubu size göndermek. Acaba zarfýn üzerinde gönderici adresi var mýydý? Hemen zarfa bir göz attým. Ön yüzünde yoktu, fakat sevinerek gördüm ki arka yüzünde adresiniz vardý.

Olay maalesef anlattýðým þekilde gerçekleþti! Sizden tekrar özür diliyorum ve beni baðýþlamanýzý rica ediyorum. Özrümü kabul ettiðinizi bilirsem, inanýn hem vicdanen rahatlayacaðým hem de çok sevineceðim.

Hoþça kalýn. Selamlar.

Çetin

(Devam edecek...)