Ýnsanlarýmýzýn bu denli monoton yaþamalarý, tek düze hayat koþullarýný sürdürmeleri gerçekten de zor. Her ne kadarda sömürülmeye muhtaç kalsak da gezmeye ve eðlenmeye vakit ayýrmamýz gerekmiyor mu? Düþük maaþla çalýþýp, çok emek sarf etsem de… Kýyýda köþede biriktirdiðim birkaç kuruþumla Van’dan Siirt’te doðru yol almaya baþlýyoruz. Saatler sýfýr sekizi gösteriyor. Tamda güneþi doðudan izleme vakti. Derin, bol kahvaltýdan sonra kolduk yerimizi bir an önce alýyoruz.

Koltuk biraz sert birazda dikey… Olsun neticede gideceðimiz yer önemli… Araçta gürültü çýkmaya baþlýyor. Anlaþýlan dedikoduya ve sýkýlmaya erken koyulmuþlar. Hemen yanýmda kendimden ayýrmadýðým asýrlýk dostum ile ve yanýnda dostumun branþýyla sohbete koyuluyoruz. O arada gözüm artos daðýna çarpýyor. Van Gevaþ a uzaklýðýmýz on iki kilo metre olmasýna raðmen keklik kentinin daðýný görebiliyorum.

Araç gittikçe yakýnlaþýyor ve arkasýna bakmadan yoldan teðet geçiyor. Tekrar koyuluyoruz sohbetin matraklýðýný. Virajlar oldukça sivri ve haliyle aracýn içindekiler kendilerini oldukça boðuyor. Anlaþýlan arkadakilerin enselerine oldukça hýzlý çökmüþ ki bunaltýlarý poþet üstüne poþet deðiþtirmelerine yetiyor. Hali ile ortalýk mýsýr unu kokmaya baþlýyor. Bunlara aldýrýþ etmeden yolumuza son demle devam ediyoruz. Hemen yan yolun sonunda sahilin görkemli gösteriþi gözümüze çarpýyor. Van gölünün diðer baþý bu olmalý ki güneþin açýsýný sahile vuruyor. Arkadaþlar arasýnda artýþma çýkmaya baþlýyor. “Van ile Tatvan arasýnda hangi ilçe baðlýdýr?” Diye sorular yöneltiliyor. Cevaplar ister istemez olumsuz. Öyle böyle derken, Tatvan’ý geçiyoruz. Bildiðimiz üzere Tatvan Bitlis’in ilçesi olmasýna raðmen çok geliþmiþ. Bitlisin o görkemli minareleri ve kanal sonunda bütyani keyfi yapmak ayrý bir zevk olmalý ki týka basa milletin o lokantaya akýn ediyor.
Þoför oldukça suratlý. Bizlerde heyecanla bekliyoruz Siirt’tin evliya dünyasýný. Hayat þartlarý oldukça zor olan memleketten uzaklaþmak psikolojik olarak zevkli olmalý ki yüzümüz tebessümler doluyor. Sonunda siirte geliyoruz. Hali ile bende yazýmý olay yerinde yazmaya yanayým. Þuan yazma saatim sýfýr bir sýfýr dokuz kýrk sekiz saniyeden devam etmekteyim. Olay zamanýnda saatler on bir kýrk beþi gösteriyor. Karnýmýzda kurtlar açlýktan baðýrsaðýný çiðnemeye baþladý baþlayacak.

Önce yemek planý yapýyoruz. Sonrada kalacak yerleri ayarlýyoruz. Sokak sokak gezmeye koyuluyoruz. Hali ile araçtan inince gej tavuklar gibi bir o yana bir buyana savruluyoruz. Sokak sokak semt semt gezmeye koyuluyoruz. Tamam da bir genç yeni yapýlmýþ evi tarihi ev olarak yutturduktan sonra semtlere baþvurduk. Yemekler çok ucuz ve lakin çarpýk kentleþme… hali ile yemekhaneyi zor oluyor. Hele þükür bulduk yemek yeme yerini. Genelde memlekette bol ekmek az yemek yiyenlerden olduðumuz için burada aç kalacaðýmýz kesindi. Aha da dürümcüyü gördük ve hemen gidip kiþi baþý ketçabý bol, ekmek uçlarý kesilmemiþ bol yaðlý tavuk döner istiyoruz.

Bakýyoruz ki birincisi bizi tatmin etmedi ve hemen garsonu çaðýrarak aynýsýndan bir adet daha istiyoruz. Burada da büryan ve türbeleri popüler… Nasip olmuyor büryan yani.
Emek yedikten sonra etrafý koleþan etme zamaný…. Þükür söylüyoruz. Biz doyduk.
Ne de olsa aç karýnla aklýmýz bataryayla bile zor çalýþýyor. Bu aç kalanlar ne yapýyorlar acaba? Kafamýzda soru iþaretlerini kaldýrdýktan sonra etrafý çöp götürdüðünü ve köyden þehre dönmediðini görüyoruz. Belediye baþkaný kim diye soruyoruz? Falan söylüyorlar… Bizde “Maþallah” Allah’tan bu dur bu olmasaydý buranýn halini düþünemiyoruz. Dedikten sonra Ýstanbullu andýran sokaklarý geçmeye devam ediyoruz. Birkaç poz alýyoruz ki kanýtýmýz olsun.

Asýl bizi merak içinde býrakan ermiþler yani Alimler þehri… Saat oldukça ilerliyor ve bizler hýzlý adýmlarla karmaþýk olarak görünen þehirden kaçak taksiciye atlayarak aydýnlar ilçesi yani Tillo’ya doðru yola çýkýyoruz. Yine rampalar almýþ baþýný gidiyor. Merkez ile ilçe arasýnda sekiz kilo metre olmasýna raðmen rampalar iyice çoðalýyor. Sekiz dakikalýk yolu iki dakikada bitiriyoruz.