Dershaneler, bilgiyi parayla satan ticari kurumlardýr. Devletin, saðlýksýz eðitiminden kaynaklanan boþluðu fýrsat bulup, türeyen birer virüslerdir. Ailelerin ilgisizliði, çocuklarýn amaçsýz yetiþmesiyle bu virüsler hýzla yayýlma imkaný bulmuþlardýr…

Dershaneler, ayný çatý altýnda öðrencilerden farklý paralar alarak –ki herkesten ayný paralar aldýklarýný söylerler- modern mekanlarla bilgiyi sistemleþtirerek aktarýrlar, ticari olmasý nedeniyle öðrencilere karþý iyi görüntü vererek onlarý duygusal yönlerinden vururlar.
Nasýl ki devlet bütün öðrencilere baþarý garanti veremiyorsa, dershanelerde garanti vermemesi gerekirken, etik davranmayarak baþarý garantisi verir. Bunu birerbirler ve etütlerle takviye eder. Ancak çalýþan öðrenci her zaman bellidir. Çalýþan, baþarýlý öðrenci zaten devlette de baþarýlýdýr. Tembel öðrenci yine tembeldir. Devlette olduðu gibi. Öðrencinin isteði ve çabasý dýþýnda dershaneler öðrenciye bir artý kazandýrdýðý görülmemiþtir. Zaten bütün dershaneler demez mi öðrenci isterse baþarýlý olur, öðrenci istemezse baþarý gelmez.
Dershanelerin, kendileri olmazsa üniversite olmaz propagandasý öðrenci ve velilede öyle bir þartlama oluþturmuþtur ki öðrenciler kendilerini dershaneye gitme ihtiyacý guyar. Öyle ki üniversiteyi kazanmayacaðýný bilen öðrenciler bile iþ olsun, adet olsun diye dershaneye gider. Yani formalite icabi dershaneye gider. Öðrencide dershande bilir ki sonuç sýfýrdýr. Ama birbirlerini kandýrýlar. Sonrasýnda da veliye arada bir umut enjekte ederler. Veli boynu bükük çocuðunun sýnavda olmasýný hayal eder. Yani olmayacak duaya bile bile amin ettirilir.

Anlaþýlacaðý üzere, dershaneler aslýnda öðrencideki cevheri altýna dönüþtürmüyor. Sadece üzerini sarýya boyuyor. Sonra bize altýn diye yutturuyor.

Herkes bilir ki, dershane anlatýcýlarý öðrencileri duygusal olarak kuruma baðlama oynu oynar. Halkla iliþkiler öðrencileri dershaneye baðlama oynu oynar. Amaç öðrenciyi duygusal yönünü ön plana çýkarmaktýr. Öðrenci bu oynu ancak sýnav yaklaþtýðýnda anlar, ama iþ iþten geçmiþtir. Ancak insanoðlu unutkandýr ayný oyna diðer yýlda da gelir.

Öðrenciler, evden kaçmak; veliler öðrenciler evden gitsinler diye dershaneye giderler. Anneler gezmek ve eve misafir çaðýrmak adýna çocuðunun ayaðýna dolanmasýný istemez. Çok evden gitsinde nereye gitsin mantýðý dershanelerin de geliþmesine ciddi katký saðlamýþtýr.

Velilere, çocuklarýna ebeveyn aramalarý sonucu dershaneler bir adres haline gelmiþtir. Kendilerinin kaçtýðý sorumluluklarý üstlenecek, sorumluluklardan kaynaklanan sýkýntýlarda arada bir öfkesini kusacak biridir dershaneler. Ebeveyn görevi üstlenen dershaneler adý konulmamýþ bir terapi merkezlerdir ayný zaman. Veliler, çocuklarýna anne baba olarak dershaneleri seçmiþlerdir. Bu acýnacak durumu dershaneler çok güzel bir þekilde lehlerine çevirmiþlerdir.

Dershaneler, bu ülkenin sadece acýnan, kan kaybeden eðitimin sonucu deðildir; ayný zaman kan kaybeden, acýnacak hale dönüþen ve çözülen aile yapýsýnýn bir sonucudur da.
Osman Tatlý
www.osmantatli.com.tr
osmantatli@gmail.com