Eskiden insanların kalp gözleri açık olurmuş. İyi insanları, kötü insanları, anlarlarmış. Şeytanı, melekleri, Azraili görürlermiş.

O dönemlerde adamcağızın biri çok çalışıp, yorgun argın evine gelince, aklına hep şeytanlık geliyormuş. Şeytanla, oğlu Kannaz biri sağından biri solundan adamı yorup, vesveseye verip, uykusuz bırakıp, bunaltıyorlarmış. Beş, on, onbeş, yirmi derken günlerden bir gün babası büyük Şeytan yokken adam kendisini bunaltan Kannazı, "Yutuvereyim de şundan bari kurtulayım" diye yutmuş.

Büyük Şeytan bir gelmiş, Kannazı görememiş, “Benim Kannazım nerede?” diye seslenmiş. Cevap yok. Hemen Şeytan seslenmiş, “Oğlum, Kannaz neredesin?”. Kannaz seslenmiş “Beni yuttu baba, içindeyim” demiş. “Ha oğlum Kannaz sen içeriden ben dışarıdan devam edelim” demiş.

O yüzden insanlar hiç vesveseden kurtulamazmış.

Şefika ÜNAL (2 Aralık 2013)