Eskiden insanlarýn kalp gözleri açýk olurmuþ. Ýyi insanlarý, kötü insanlarý, anlarlarmýþ. Þeytaný, melekleri, Azraili görürlermiþ.

O dönemlerde adamcaðýzýn biri çok çalýþýp, yorgun argýn evine gelince, aklýna hep þeytanlýk geliyormuþ. Þeytanla, oðlu Kannaz biri saðýndan biri solundan adamý yorup, vesveseye verip, uykusuz býrakýp, bunaltýyorlarmýþ. Beþ, on, onbeþ, yirmi derken günlerden bir gün babasý büyük Þeytan yokken adam kendisini bunaltan Kannazý, "Yutuvereyim de þundan bari kurtulayým" diye yutmuþ.

Büyük Þeytan bir gelmiþ, Kannazý görememiþ, “Benim Kannazým nerede?” diye seslenmiþ. Cevap yok. Hemen Þeytan seslenmiþ, “Oðlum, Kannaz neredesin?”. Kannaz seslenmiþ “Beni yuttu baba, içindeyim” demiþ. “Ha oðlum Kannaz sen içeriden ben dýþarýdan devam edelim” demiþ.

O yüzden insanlar hiç vesveseden kurtulamazmýþ.

Þefika ÜNAL (2 Aralýk 2013)