Karanlýk.
     Görünmüyor hiç bir þey. Gökyüzünde parlayan bir yýldýz yok. Kim bilir belki gökyüzü de yok olmuþtur. Kuþlar nerede uçuyor öyleyse ?

     Bir de sessizlik var. Sensizliðe bürünmüþ karanlýkla bütünleþmiþcesine. Oysa burasý güneþ ve gökyüzü varken de sessizdi. Hatta müziði sonuna kadar açtýðýmýz ay ve gökyüzünün var olduðu gecelerde sessizdi. Uykumuzdan çalýp sohbet ederek sabahladýðýmýz gecelerde sessizdi. Yorgun argýn eve geldiðinde sana yaptýðým kahvelerde öyle...

     Aðzýmýzdan çýkan her sözcük senin sigara dumanýn kadar gereksizdi. Uçup gidiyordu sessizce. Hiç bir yüreðe deðmeden ama zarar vererek. Hissettiklerimizi anlatmadýðýmýz her anýmýz sessizdi seninle. Ve bizim dudaklarýmýz hep kilitliydi. Hiç sesimiz çýkmamýþtý ama þarkýlarý hep sen söylerdin bana herkesin duyabileceði tonda. Keþke yalnýzca kulaðýma fýsýldayarak söyleyebileceðin þarkýlar yazsaydýn. Orada kopsaydý bir çýðlýk.

     Olmadý ama... Olsun.

     Haa, bir de soðuktu sessiz geçen zamanlarýmýz çünkü göðüsüne yatmadan, yüreðindeki sýcaklýðý hissetmeden ýsýnmýyordu ellerim, ayaklarým.

     Yýllardýr kör ve dilsiziz seninle. Artýk alýþtým, korkutmuyor beni karanlýk. Ama öyle bir karanlýk ki belli deðil hiç bir þey; sahi kime yazýyordum bu satýrlarý ?


Tuðçe TAÞKINER