Yar
Beni benden alan
Bir sır var
Ne vakit tefekküre dalsam
Umman karşıma çıkar
Şehre muhtaç sırlar,
Hikmetine sual edilemeyen
Hakikatler gam olan efkârlar
İçime hüzün tohumları ekiyor yar,
Vuslata olan firkat
Ne kadar samimidir içim yanar
Şair
Ve şaireyi dinliyorum
Kandan ve besinden
Mücerret olan sütü düşünüyorum
Analık vasfına ulaşmış
Nice mahzun kadınların
Dramlarına şahit oluyorum
Baba denen hergelenin
Kayırsızlığına şaşıyor
Ve arsızlığını bir yere koyamıyorum
Ruhumun
Yıllara matuf
Hicran damlalarını
Yazsam ne olacak
Artık gül
Eskisi gibi kokmayacak,
Laleler gün yüzünü beklerken
Soğuk alacak
Bilmem ki insan ne zaman
Aklının ve vicdanının zaviyesinden
Nazar etmeye başaracak
Millet
Hastalık müptelası oldu
Hekim, hâkim ve yandaşları
Hakkı ve hukuku unuttu
Ekran bulan kim varsa
Nümayiş uğruna
Varlığından vazgeçmeye soyundu
Setreden her kimse ibretten
Ziyade zihnin ve kalbin
Abluka altına alınmasına aldırmadı
Mustafa CİLASUN
