“Gelecek güzellikler barýndýrýyor koynunda, gelecek güzel yüzlü çocuklarýn sinelerinde þekilleniyor. Uçurtmalar birazda umuda dair uçuyor gökyüzünde yoksa hayat uçurtmalarla mý, tat buluyor.” Böyle düþünerek çýkarken beni ötelere götürecek umut yelkenlisinin merdivenlerinde küçülüverdi biranda gözlerim yaþlar akmaya baþladý, oysa ben küçük gözlerimle gülerdim aðlamazdým ki. Þimdi küçük gözlerimle aðlýyorum. Demek ki günden güne geriliyor umutlarým. Durup dururken hüzünleniyorum. Aslýnda durup dururken deðil. Kabuslar görüyorum...
Meselâ birinde küçük bir çocuk bir tankýn altýnda yitiriyor kalbinin seslerini, kalbi özgürlük diye atýyor. Bir diðerinde bir çocuk hayallerine atýlan bombalar yüzünden can aðlýyor. Bir diðerinde yakýtý gözyaþlarý olan bir uçak düþüyor kanla yoðrulan denizlere, içinde birkaç çocuk irkiliyor uykudan. Baþkasýnda aç olduðunu haykýrýyor bir anne bebecik sadece aðlýyor, azrailin koluna girmiþ evine gidiyor. Bir tanesi susuyor, sesi çýkmýyor bakýyorum kalbide atmýyor. Anlamýyorum bu çocuklarýn kalplerine neler oluyor.
Oysa benim ülkemde insanlar gülüyor, eðleniyor, hatta birileri birilerini gözetliyor. Bir lider iktidara yürüyor. Bir baþkan çin seddine gidiyor, geziyor, bize de tavsiye ediyor. Birileri 47. yýl dönümünü , baþkasý 79. yýldönümünü kutluyor varoluþunun. Düðünler yapýlýp dolar denen kaðýtlar saçýlýyor etrafa. Tanklar tedavi olmaya gidiyor, hemcinslerinin çocuklarý ezdiði ülkeye. Birileri okul kapýlarýnda bekliyor, birileri demokratikleþiyor, militer yapýya sahip oluyor bir baþkasý, içe sinmeyenler vaki oluyor. Yani benim ülkem çaðdaþ, demokratik, muassýr oluyor. Öyle ki düþünce dernekleri kuruluyor. Ama düþünemiyor evet benim insaným düþünemiyor.
Binlercesi yanýyor, binlercesi eziliyor, binlercesi aðlýyor, binlercesi son emre iteaat ediyor “Külli nefsün zeigatül mevt” bütün nefisler ölümü tadacaktýr.
Çocuklar ölürken, aç kalýrken, yanarken ve aðlarken birileri bu emri öldürüyor ve düþünemiyor.
Ve gelecek güzel yüzlü çocuklarýn sinelerinde þekilleniyor.
Gelecek yok oluyor...