Birbirine geç kalmýþlýk duygusu öldürür en çok da insaný.
Neye yanacaðýný , neye kýzacaðýný bilemez çünkü.
Tek yapabildiði ; acý çekmektir.
Ölürcesine acý çekmek...

Ýmkansýz aþktý bizimkisi.
Ne kavuþabiliyor ne de ayrýlabiliyorum.
Öyle bir yerdeyim ki, ne gidebiliyor ne de geri dönebiliyorum.
Öyle bir aþk ki bu, iyileþmek için uyuduðum her gecenin sabahýnda daha da beter uyanýyorum.
Öyle bir anda giriyor ki yüreðimin en ücra köþesine , ölsem de sürünsem de çýkarýp atamýyorum.
Elinin tersiyle itse de beni, acýmdan mutluluklar yaratýp vazgeçmemek için çabalýyorum.
Yolun sonunda öleceðimi bilsem de yürüyorum.
Vazgeçmiyorum senden! Vazgeçemiyorum.
Nasýl vazgeçerim zaten bu kadar severken?
Kim layýk olabilmiþ ki böyle bir aþka, bu kadar acizken?
Vazgeçmem senden. Vazgeçemem.
Nefesimsin artýk.
Bedenimsin.
Benimsin.
Uzakta da olsan benimlesin.
Hasretiyle uyuyup rüyalarýyla uyandýðým çocukluk hayalimsin.
Biliyorum imkansýz.
Biliyorum hiçbir zaman olamayýz seninle.
Çekip alamam seni kalbime.
Sevsen de, istesen de gelemezsin benimle.
Biliyorum.
Seni baþkasýna yazan, beni sensiz býrakan kadere isyaným.
Öyle bir ateþ düþtü ki , yanýyor duruyor sol yaným.
Aðlasam geçmiyor , istesem gitmiyor.
Ýsyanlarým çare deðil artýk sensizliðime.
Acý çeke çeke seveceðim , razý oldum kaderime.
Bir kez olsun deðmeden gözlerin gözlerime, ölüp gideceðim.
Ama merak etme!
Ateþlerin en dibinde de yansam yine seni seveceðim...