Artık gün sessizce perdelerini kapatıyor
Lahuti karanlık etrafı yavaşça kuşatıyor
Hiç kimse ses çıkartmıyor ve koşturuyor
Nefes, vaktine iltica etmek için bekliyor

İlimsiz akıl bilmem ki ne işe yarayacaktır
Her fırsatta yanılgısı karşımıza çıkacaktır
Zan ve tecessüs hissiyatı hep kuşatacaktır
Bağnaz bir beşer olmak bahtımız olacaktır

İnsan neden düşlemez, düşünmek istemez
Aklın ikmali olan ilimden hiç nasiplenmez
Ne derler için esir olmaktan hiç vazgeçmez
Gam, vehmi terk edip, hakikatle yüzleşmez

İnsan hiç bilmeden sever, ona vasıl olur mu
Ezberlenen bilgi, mükellef olanı kurtarır mı
İrfan ve marifet kapısı açılıp, sır okunur mu
Cennete girmek aşkı, bu kadar basit olur mu

Yar, aşkı an, merak et, külleri kokla imdat et
Ruhundan nükseden sevgi ve sedaya meylet
Yalnızlıktan korkma, hülyalarını yırtıp atma
Nasibi anla umudu heves, heva ya karıştırma

Sen ne kadar korkuları şehretmezsen yaşarsın
Her an o endişeleri ve kederleri sinede taşırsın
Vehme kapılır telaşa başlar, ruhunu yıpratırsın
Kalbi hassasiyetten ziyade, ön yargılara kalırsın

Mustafa CİLASUN