Ah benim dizimin dermaný, gönlümün fermaný, buðdayýmýn harmaný günlüðüm. Zobamýn ateþi, göðümün güneþi, gözümün meneviþi olan dert ortaðým. Sana en güzel hitaplarý etsem, yine az gelir. Sen benim sýrdaþýmsýn, gönüldaþýmsýn. Beni dinleyensin, sýrrýmý bilensin, kimselere söylemeyensin.
Bugün bi efkârlýyým bi efkârlýyým ki sevgili günlüðüm; içimi nasýl ve kimlere dökeceðimi bilemiyom. Hangi duvarlara yaslanayým, hangi yasdýða baþýmý goyup aðlayayým garar veremiyom. “N’oldu?” diyecek olursan, ne olduðunu ben de bilmiyom. Birdenbire efkârlandým, hüzünlendim. Sanki sonbaharda yapraklarýný dökmüþ gavak aðacý gibiyim. Suyu gurumuþ çeþme, kýþýn ayazýnda galmýþ serçe guþu gibiyim... Bana ne olduðunu bilmiyom dediðime bakma, aslýnda biliyom. Az önce elim durmadý, fotoðraf albümünü açdým. Gençlik hallerimin fotoðraflarýný görünce, içime bi ateþ düþtü sevgili günlüðüm, cayýr cayýr yanýyom. Dedim: “Ben hiç genç oldum mu? Ne vakit genç oldum? O gençlik þinci nerde? Nereye gitti, ne zaman gitti?”
Gençlik dediðin, kirez mevsimi gibidir sevgili günlüðüm. Çarçabuk gelir geçer. Nitekim geldi, geçti. Ne gelirken geldiðini haber verdi, ne giderken” gidiyom” dedi. Bi baktým, uçup gitmiþ. Geldiðinde ben zaten evde yoktum. Ya da evdeydim de, geldiðini hiç fark edemedim iþten güçten. Dünya telaþý, çoluk çocuk meþgalesindeydim. Tadýný çýkaramadým. Gençlik nasýl geçti, anlayamadým.
Ýþde böne efkârlanýnca sevgili günlüðüm; elime kehadý galemi aldým, bi þiyir yazdým:

Hey gençlik!
Geldiðinde,
Ellerim bir yandaydý
Ayaklarým bir yanda.
Onlarca düþünce / kafamda
Olta atmaktaydý denizlerime.
Bense
Önüme dikilmiþ bir daða
Acemi adýmlarla týrmanýyordum.

Meðer sen
Evde beni beklermiþsin
Ben - ki aymaz-
Karanlýklar içinde
Aydýnlýklarý arýyorken
Senmiþsin benim aydýnlýðým/ bilmiyordum.

Þimdi ise
Gitmeye yelteniyorsun.
“Yine gel” desem
Yokmuþ böyle bir âdetin
Bir kez konakladýðýn yere
Bir daha gelmezmiþsin.

Oysa
Ýþten güçten
Ýki lâf edemedik
Daha yenice ýsýnmýþken minderin
Nereye böyle?
Hey gençlik!



Velhasýl gençlik gitti, yaþ yerini buldu. Gücüm, guvvetim azaldý. Göynüm her ne gadar yaþlanmasa da, kulaklarýmda türküler çalýnsa da, sanki eksilen bir þeyler var vücudumda. Aktýðý yataðýný sürekli aþýndýran, hýrpalayan bi ýrmak var içimde. Kâh benden bi þeyler koparýp götürüyo, kâh sevdiklerimden. Günden güne her þey küçülüyo hayatýmda, her þey zorlaþýyo. Eskiden güle oynaya yaptýðým iþleri, þinci zorlanarak yapýyom.

“ Memet Amca’m ne durumda?” diyecek olursan, aslýnda onun da benden pek bi farký yok. Yiðitliðine ot çaldýrmak (sürdürmek) istemiyo ama, esgi guvveti yok. O da eksiliyo günden güne, týpký benim gibi. Yalnýz o, yýldan yýla daha sinirli, daha tahammülsüz oluyo. Hazýr nazýný, gahrýný çeken olunca, hükmünü yürüdüyo. Bana ise susmak, gatlanmak düþüyo sevgili günlüðüm. Benim nazýmý çeken olmayýnca, susmakdan baþga yolu yok. Ne deyim? Gader utansýn. Töremizin kökü gurusun... Çoluk çocuk dersen gurbette. Senede bi iki gün ya görürüz, ya görmeyiz. Özleriz, hasretlerini çekeriz, bekleriz gelmezler ama; gönlümüz, onlara gýrmaya izin vermez. Garnýmda yattýklarý yerler sýzlar. Onlarý sevmekten vazgeçemeyiz. Hani demiþ ya bir düþünür:

“Baba, bir hazinedir; bulmasýný bilene.
Anne, cennet gapýsýdýr; açmasýný bilene.
Kardeþ, galbin aynasýdýr; bakmasýný bilene.
Evlât, denizdir; ne içilir, ne vazgeçilir.”………Biz de her anne baba gibi, evlâtlarýmýzdan vazgeçemeyiz.

Lâf lâfý açdý da sevgili günlüðüm; konu, gençlikden evlâtlara geldi. Derken, yazdýkça iyice efkâr basdý. En iyisi ben galkayým da, sardunyalarýma su vereyim. Onlarýn rengârenk çiçekleri belki içimi aydýnlatýr, garanlýklarýma bi pencere açýlýr. Hadi hoþça gal. Öpüyom olmayan gözlerinden.