Soma’da ölen madencilerin anýsýný paylaþmak için, yýllar önce yazdýðým bir öykü sonu hiç deðiþmeyen…
Ýnsan olmanýn en kötü yaný, tecrübelerimizin çoðunu yaþayarak öðrenmesini alýþkanlýk haline getirmiþ olmamýz, en aðýr bedeli ödeyerek öðrendiðimiz çoðu þeyi, bizden sonraki nesillere aktaramayacak oluþumuz. Çünkü gençler ,bizlerin zamanýnda uygulamadýklarý hayatýn ,kendilerinden uygulanmasýný istememize isyan ediyor. Doðru bir yol ise , yýllardýr niye bu yoldan gidilmediðini sorguluyorlar. Ve çoðu bu iþin içinden çýkamýyor. Yine deneme-sýnama yolu ile öðrenmeye karar veriyorlar.
Karanlýkta kalmadan aydýnlýðýn deðerini bilenlere;AG
----------------------------------------------
Herkes gökkuþaðýný gösteriyordu yanýndakine ;
-Hey baksana bak gökkuþaðý rengarenk bak bak
-Anne gördün mü ?
-Tatlým gökyüzüne bakar mýsýn!

O sabah öyle güzel bir güneþ vardý ki. Göz kamaþtýrýcý, kýpýr kýpýr eden yürekleri. Yudum yudum içesin gelir bütün sabahý. Güzel bir kahvaltý edilecekti birazdan. Biraz peynir , biraz zeytin, salkýmý üstünde domates, kokusu mahallenin öbür ucundan alýnan salatalýk. Demlendi mi çay kokar buram buram dayanamazsýn. Evet þimdi hazýr, bahçede yapýlacak güzel kahvaltý. Küçük belikli, yanaklarý çilli küçük cimcime elinde nar gibi kýzarmýþ ekmeklerle göründü. Minik paþa on aylýktý daha. Hep kardeþi olsun istemiþlerdi Naz’ýn.
Güle oynaya yapýlan kahvaltýnýn ardýndan iþe koyulma vakti gelmiþti. Ýþ yolunda karþýlaþtýðý Ahmet ile Süleyman her zaman ki gibi köþeden çýkývermiþlerdi karþýsýna. Yol onlarla geçtiði zaman nasýl geçerdi hiç anlamazdý. Yaþadýðý sýkýntý evden iþe varma yolunda sýfýrlanýr, ama iþe baþlama anýnda tavan yapardý yeniden. Ahmet karýsýyla kavga etmiþ. Ama sonunda karýsýnýn istediði buzdolabý önümüzdeki ay alýnmak üzere kavga sonlandýrýlmýþtý. Süleyman ise kayýnbiraderine kýzmýþ. Bunun üzerine karýsý gelince senin ailen benim ailem kavgasý gece ancak iki gibi bitmiþti. Onlarýn bunlarý anlatýþlarý ise inanýlmaz gýrgýr ve þamata idi. Neredeyse yarým saattir yürümekte idiler. Gürültüler, iþyerine geldiklerini gösteriyordu. Nedense sanki buralarda güneþ bile bir soluktu sanki. Rüzgar daha bir korkak esiyor, çiçek varsa bile kokmaya çekiniyordu .
Biraz sonra on kiþilik asansörlerle, yerin metrelerce altýna inip ekmek paralarýný kazanacaklardý. Yýllar önce babasý, dedesi gibi. O zamanlar kendinin bu iþi yapmayacaðýný hep düþünmüþ, ama alnýna yazýlý bir kader gibi bundan bir türlü kaçamamýþtý. Esnaflýk bütün birikmiþlerini götürmüþ, biraz da mecbur kalmýþtý evini geçindirebilmek için. Babasýný ve dayýsýný bir grizu patlamasýnda kaybettiðinden beri kimseye hissettirmediði bir korkuyla metrelerce aþaðý iner. Bir süre taþýkardi kalp atýþlarýndan sonra normale dönerdi. Bunu hiçbir doktora söylememekte, aksi takdirde iþinden olacaðýný düþünmekte idi. Amacý bir ev parasý biriktirdikten sonra birinin yanýnda maaþlý olarak çalýþmaktý.
Asansörde çýt bile çýkmýyordu. Yýllanmýþ asansörün kendi sesi zaten o kadar iðrençti ki her seferinde konuþmuþ olmayý dilerlerdi. Ama bu ayin bozulursa sanki uðursuz bir þeyler olacakmýþ gibi kimsenin her seferinde hiç sesi çýkmazdý. Aþaðý vardýklarýnda hemen iþe koyulmazlardý. Önce biraz aþaðýya psikolojik olarak alýþmanýn verdiði zamaný kullanýrlar. Bunu yaparken kimse birbirine bakmaz, çýplaklarmýþ gibi hareket ederler, bu alýþma devresi bir tür kýyafet giyme seremonisine döner, herkes giyinince iþe koyulunurdu.
O gün yeni bir damar üzerinde çalýþmaya baþlayacaklardý. Bu yüzden biraz daha zordu iþleri. Koyuldular kan ter içinde çalýþmaya. Sýcak buralarda anlamýný yitiriyordu. Burasý cehennemden bir köþe idi sanki. Alev alev her yer yanýyor, ama alevler saklanýyordu. Yüzlerindeki lav hissi onlarý esmerleþtiriyor tenleri karaya çalýyordu.
Bir darbe bir darbe daha kazmalar çalýþýyor. Aklýna kýzýný ve oðlunu getirdi. Onlarý düþündüðü zaman, zaman daha çabuk geçiyor, çalýþtýðýný anlamýyordu bile. Tam da geçen gün oynadýklarý saklambaç aklýna gelmiþti ki büyük bir gürültü koptu. Kulaklarýný saðýr edercesine çýkan gürültü ardýndan gelen toz bulutu yüzünden göz gözü görmüyordu. Herkes baðýrýþýyordu. Bir grizu patlamasý olduðunu ve diri diri metrelerce yerin altýna gömüldüklerini anlamakta gecikmediler. Nefes almak bile bir süre sonra imkansýz hale gelecekti biliyorlardý. Defalarca tekrarlanmýþ bir filmi seyretmek gibiydi. Bu sefer filmin figuraný deðil baþ artistleri idiler. Bu senaryo kafalarýnda defalarca canlanmýþ, böyle bir durumda kaldýklarýnda daha acýsýz ölmek için türlü türlü seçenekler türetmiþlerdi. Birden üç arkadaþýn da aklýna geçen sabah gördükleri gökkuþaðý gelmiþti. Rengarenk, hem de iki tane.
-Hey baksana gökkuþaðý çýkmýþ.Ne kadar güzel ne kadar renkli hayat gibi, nefes almak gibi.