Hemen hemen herkes olumsuz gerçekleþen bir olayýn ardýndan "Her iþte bir hayýr vardýr" der.

Bu söz aðýzlarda kliþe haline gelse de bir çoðumuz bunun ne manaya geldiðinin farkýnda olmayýz.

Aslýna bakýldýðýnda insanýn hayatýný etkileyecek çok büyük bir sözü telaffuz ederiz ama içerdiði gerçek manayý anlamaktan çok uzak dururuz.

Evet, kimi bozgunlar verimlidir.

Her iþte bir hayýr vardýr sözünü size hatýrlatýr. Burada hayýr olan insanýn kendini tanýmasýdýr.

Hepimiz biyolojik anlamda beþer varlýklarýz. Toplumsal olarak var olduðumuzda ise insan sýfatýný alýrýz. Biz insanlar kendimizi tanýdýðýmýz sürece bu sýfatýmýzýn önüne yeni sýfatlar ekleriz.

Zalim veya merhametli, iyi veya kötü, hain veya güvenilir, çalýþkan veya tembel gibi sýfatlarýnýn hemen hemen hepsi insanýn kendini tanýmasý ile iliþkilidir.

Çünkü, eðer biz kendimizi tanýrsak nerede ne hareket yapacaðýmýzý da bilir ona göre davranýrýz. Eli açýk, kimseye hayýr diyemeyen biri iseniz ticarete atýldýðýnýzda veresiyeden batacaðýnýzý bilirsiniz. Ya girmeyeceksiniz ya da ona göre önleminizi alacaksýnýz.

Yunus Emre, "Ýlim ilim bilmektir, Ýlim kendin bilmektir" diyerek yüzyýllar ötesinden bu konuya dikkat çekmiþtir.

Ýnsan kendini bilecek. Bu bilme ile nerede ne yapacaðýný, nasýl davranacaðýný kestirecek, olmayacak iþlere giriþmeyecek.

Peki, insan kendini nasýl bilecek ve tanýyacak?

Unutulmamalý ki, kendini, kendi fikirleri ile tanýyan insana deli derler.

Ýsterseniz bir ziyarete gidelim. Napolyon'dan, Sezar'a, Büyük Ýskender'den Sokrates'e kadar tarihin akýþýný deðiþtiren her çeþit insan ile akýl hastanelerinde tanýþabiliriz.

Onlar kendilerini öyle tanýyor ve toplumunda öyle kabul etmesini istiyor.

Doðrusu ise insanýn kendini toplum içinde tanýmasýdýr.

Aklý yerinde olan bizler kendimizi ancak, toplum içerisindeki iliþkilerde tanýrýz.

Hani bir þeyin tanýnmasý için de tanýþma þarttýr ya; o misal kendi kendimizle tanýþmamýz için de toplumla iliþki anýnda kendimizin farkýnda olmamýz þarttýr.

Ama çoðumuz, iliþki içindeyken kendimize bakamýyoruz. Yargýlýyor, deðerlendiriyor, karþýlaþtýrýyor, inkar ya da kabul ediyor, ama asla olaný gözlemlemiyoruz.

Kafamýzda þekillendirdiðimiz bir çok þeye önce kendimizi inandýrýyor, sonra herkesin buna inanmasýný istiyoruz.

Ýþte bozgun da burada yaþanýyor. Hele hele sizin inandýklarýnýza inanan bir kaç kiþi daha yandaþ buldunuz mu?

Deðmeyin felakete.. Cehennem olsa göðsümüzde söndürürüz.

Evet, bizler býdý býdý konuþup, karýnca misali hareket ederken gerçeði göremiyor olaylarýn farkýna varamýyoruz.

Girdiðimiz iliþkilerin içerisinde farkýndalýk gözümüzü açamýyor, kendimize bakamýyoruz. Farkýnda olmadan gördüklerimizi ise anýnda suçlamaya ya da doðrulamaya çalýþýyoruz.

Hak vaki olup yanlýþ hesap Baðdat'a dahi gitmeden geri döndüðünde, göðsümüzde söndüreceðimiz cehennemin sýcaðý bizi yakýyor. Býdý býdý dillerimiz susuyor, ya da lafý güzaf edip duruyor. Suratlarýmýz asýlýyor. Somurtup kalýveriyoruz.

Ancak bilmeden de þunu söylüyoruz hani; "Her iþte bir hayýr vardýr"

Hayýr vardýr var olmasýna da hayrý bulmak da önemli.

Kimseyi suçlamadan, eðer diye bir kelime kullanmadan, sadece gözlemleyip gelinen sonucun nasýl geliþtiðine odaklanýrsak hayrý bulduk demektir.

Giriþtiðimiz iþin sonucu bozgunda olsa iþte o zaman hayýrlý olur.

Kimi bozgunlar bazen verimlidir, adama kendini tanýtýr.