Aðla bülbülüm aðla ki tam aðlanacak iþ...

Sýradan insan yaþamýný ziyan ediyor.

Bunu yeni anladým.

Yani sýradan olduðumu.

Halbuki bir nebze olsa sýra dýþý olduðumu zannediyordum.

Taki, o çýkana kadar.

Mikrofonu eline aldýðýnda hemen býrakmayacaðýný düþünüyordum ama hayatýmý altüst edeceðini tahmin bile edemezdim.

Samsun'da bir Federasyonun kuruluþ yýldönümüydü.

Gazi Sosyal Tesisleri'nde kutlama gecesi düzenlendi.

Gecenin sunumunu her zaman olduðu gibi 60 yaþýna yaklaþmýþ Bahri hoca üstlendi.

Herþey güzel gidiyordu.

Ta ki, eþine vecd ile yazdýðý aþk þiirini okuyana kadar.

Ýlk önce eþinin Ýstanbul'a torunlarýný görmeye gittiðini söyledi.

Torunlarýný býrakýp da bir türlü geri gelmemesini anlattý.

Gönülden yaralanmýþtý. Özlüyordu.

Gönlü yaralý aþýklarýn feryadý hoþ olur diyerek sarýlmýþtý þiire ve salonu dolduran yüzlerce kiþinin önünde doruklara çýkan özlemini yazdýðý þiirle dile getirmeye baþladý;

Sen gittin günlerim geçmek bilmiyor
Geceler bir yýl gibi sabah olmuyor
Hatýralar dað gibi üzerime geliyor
Gel ey Yar vakit vuslat vaktidir

Salon büyük bir ilgi ile dinliyordu. Bahri hocam ise coþuyordu:

Sen gittin, kapýmý çalan olmuyor
Þu garip halimi gören olmuyor
Yüzden gülüyorsam da içim kanýyor
Gel ey Yar vakit vuslat vaktidir

Öyle þeyler var ki, bunlar yapýlýr ama söylenmez. Ama Bahri hocam aþkýný izhar ediyor, bülbülü haset ettiren sesi ile þiirini okuyordu:

Sen gittin libasým yuyan olmuyor
Önüme bir tas çorba koyan olmuyor
Hal ve hatýrýmý soran olmuyor
Gel ey Yar vakit vuslat vaktidir

Mecnunun devri geçti, þimdi nöbet Bahri hocamýn. Aþk nöbetinin tekmilini alenen veriyor, salon ise yýkýlýyordu.

Çakýroðlu der bu ayrýlýk canýma yetti
Dayanacak güç kalmadý takatim bitti
Sen giderken ekilen ürünler bitti
Gel ey Yar vakit vuslat vaktidir

Þiir bitmiþti. Alkýþ tufan olmuþ, aþk denizi dalga dalga sahile vurarak kýyýlarý dövüyordu.

Ýþte burada anladým sýradan insan yaþamýný ziyan ettiðini.

Bir gün olsun böyle bir alkýþ alamayacak olmanýn ýstýrabýný yaþarken, yaný baþýmda kolumu çekiþtiren bir sesin 'Bende istiyorum" demesi ile tansiyonumun düþmesi bir oldu.

Eþim kendisine þiir yazmamý istiyordu.

Patlýcandan kadeh oymak.. Dýrdýrýyla sofra kurmak.. dedikleri bu olsa gerek.

Ýlk püskürtme harekatýný o gece gerçekleþtirdim. Ne demek yazarýz hayatým.

Sabah oldu unutmuyor, akþam oldu unutmuyor. Günler geçiyor cýkk cýk cýk.

Unutacaðý filan yok.

Ne yaptýn Bahri hocam. Hani kemal sýfatlarýný aþýp pirimugan oldun, vecd ile yandýn da bu garipten ne istedin..

Aðla bülbülüm aðla ki tam aðlanacak iþ...

Her neyse baþladým hemen çalýþmaya.

Karalýyorum, karalýyorum, olmuyor.

Beni böyle bir þairin çaðdaþý yapan talihime ne diyeyim. Oysa hem beþer hafýzasýnda, hem de hanýmýn nazarýnda kendime küçük bir yer temin edebilirdim.

Halbuki þimdi yazdýðým þiirler ýþýklar saçan bir güneþin yanýnda pýr pýr eden florans gibi kalýyor.

Saçlarým kýþýn ladik daðý gibi bembeyaz oluncaya kadar yazsam benden böylesi þiir çýkacaða benzemiyor.

Anlaþýlan bu çölde kaynak yok.

Gerçi söylenebilen söz, aþk sözü olmaz ya oda ayrý bir konu...