Uzun zamandýr yazýyorum.Daha açýkçasý yazmaya çalýþýyorum. Ýlk baþladýðýmda esin kaynaklarým çiçek, böcek,deniz , aklýma gelen her yeni nesneydi.Tarihe baktýðýmda epey zamandýr yazmakta olduðumu anlýyorum.

Þimdi ise çok daha farklý düþünüyorum. Biz yazarlarýn yada eli kalem tutanlarýn silahýnýn kalem olduðunu düþünüyorum.Uzun süredir haberleri midem bulanarak seyrediyorum. Benim ülkem de, benim vatandaþým da, ben de dahil olmak üzere hiç kimse hak etmiyor.

Her seçimden önce insanlar, yanlýþlarýn,aksaklýklarýn düzelmesi ümidini taþýrlar. Hep umutlar, bir sonraki iktidara, yönetime baðlanýr.Her þey sanki sihirli bir deðnek deðmiþcesine düzelecektir.

Gelelim günümüze.Ýnsanlar,neredeyse yüzde elli oyla getirdikleri iktidardan memnunlar mý? Ýþte en çok merak ettiðim de bu benim ve benim gibi düþünenlerin.Bir devletin görevi vatandaþlarýn belli baþlý hizmetlerini karþýlamaktýr. Baþta, Eðitim, saðlýk, savunma ve diðer bakanlýklarý temsil eden hizmetler.

Þimdi çoðunuz, dünyanýn deðiþtiðini söyleyeceksiniz.Tabii ki deðiþiyor, biz de deðiþiyoruz. Ben yaþlanýyorum, deðiþiyorum.Fikirlerim deðiþiyor, vücudum, ruhum deðiþiyor.Dünya deðiþiyor, politikalar deðiþiyor. Coðrafya deðiþiyor. Ülkem giderek yok ediliyor. Madenlerde garip iþçimin naþý topraða karýþýyor. Sonuç:… Bir gecede bin adet zeytin aðacý kesiliyor.Sonuç…Sekiz yüz lira ile geçinmeye çalýþan asgari ücretli artýk aðlamayý isyan etmeyi býrakmýþ, kaderine terk edilmiþ durumda. Aslýnda en büyük sorunumuz henüz kimsenin umurunda olmasa da yakýn bir zamanda karþýmýza çýkacak. Suriyeli ve Irak’lý mülteciler.Bunlarý konuþanlara çoðu insan aþýrý milliyetçi gözüyle bakýyor.Bu konunun dil,din,ýrk ile hiç ilgisi yok. Benim vatandaþým, fakirlik yardýmý alabilmek için neredeyse sekiz kamu kurumundan gelir araþtýrmasý yaptýrmak zorundadýr. Peki mülteciler. Hiç birini yaptýrmak zorunda deðiller. Ev tutuyorlar, akþama kadar þehrin merkezinde avare avare geziyorlar. Üstlerinde markalý giysiler, ellerinde pahalý sigaralar, peþlerinde sayýsýný bilmediðin kadar çocuk. Ben iþe koþturuyorum, onlar ise gezmeye. Türk insaný ise fýrsatlarý deðerlendirme peþinde. Beþ yüz lira edecek evine yedi yüz lira istiyor. Arz ve talep meselesi tabii. Akþam saat dokuzdan sonra sokaða çýkmaktan korkuyorum. Oysa önceden saat kaç olursa olsun hiç çekinmezdim. Markete gider, ihtiyacýmý alýp dönerdim. Bunlar sosyal boyutu.

Gelelim ekonomik boyutuna. Iraklý ve Suriyeli kardeþlerimizin faturasý aslýnda dolaylý yönden bize fatura ediliyor.Memura, iþçiye, emekliye verilmeyen zam artýþlarýndan. Maaþlarýmýzdan kesilen katký paylarýndan. Maaþýmýzdan kesilen vergilerden. Hissettirilmeden yapýlan zamlardan.

Doktora gitmiþtim geçenlerde. Ýlaçlarýmý almak için eczaneme uðradým. Ýlacýmý aldým. Çalýþan ilacýmý uzattý. Ayný anda da utanarak katýlým payýný söyledi. Aðzým açýk kaldý rakam karþýsýnda. Bir aylýk hastane ve ilaç katýlým payým tam tamýna yüz yirmi liraydý. Cinlerim tepeme çýktý ve kýza söylendim.

“ Gülsen’ciðim ne yaptýn sen! Ben bu parayla bin odalý saray yaptýrýrdým.”

Dýþarý çýktým.Iraklý bir erkek çocuðu caddede paten kayýyordu ve az daha bana çarpacaktý.

Bir an hafýzamý kaybettiðimi düþündüm. Burasý benim ülkemiydi?