Tatlý bir kaþýntýyla kenarda durdu ve etrafýndan geçen insanlara aldýrmadan zevkle kaþýnmaya baþladý. Kaþýnmak onun için artýk çok sýradan bir iþ olmuþtu. Köpeði Karabaþ geldi aklýna. Karabaþ da durmadan kaþýnýrdý. Bir deri bir kemik olmasýna raðmen vücudunu taþýmakta zorlanýr, titreyen bacaklarýyla ayyaþlar gibi köyün tozlu yollarýnda, hem kaþýnýr, hem de yürümeye çalýþýrdý zavallý köpekçik… Yanýndan kadýnlar, erkekler, çocuklar gelip geçiyordu. Denize ve bu þehre geldiði günden bu yana bakmaya doyamýyordu. Denizi ilk kez görene kadar mavinin bu kadar güzel olduðunu fark etmemiþti. Deniz kadar güzel kadýnlar da vardý bu þehirde. Yanýndan geçerken erkeklerin ve kadýnlarýn kokularý yayýlýyordu görünmez bir hâle halinde. Bambaþka bir dünyanýn kokusunu hatta belki de cennetin kokularýný sürünmüþlerdi. Geldiði köy yerinde herkes ter ve yýllanmýþlýk kokardý oysa. Sarýþýný, esmeri, kumralý, uzun boylusu, hepsi birbirinden güzeldi. Anasý aklýna düþtü ansýzýn. Kara kuru, her yaný sarkmýþ... Yaþýný hesap etmeye kalkardý ara sýra da kafalarý karýþýrdý. Sen de yetmiþ, o desin seksen… Yüreðine ince, keskin, bir acý sýzý yerleþti. O ölmeseydi Musa gelir miydi bu koca þehre?

Denize baktý yeniden. Ne zaman can sýkýcý bir düþünce yerleþirse kafasýna, denize bakýyordu. Deniz onu rahatlatýyor, yatýþtýrýyordu sanki. Akþam olmak üzereydi ve kýzýllýk binalarýn ardýna saklanma telaþýndaydý. Martýlar, çýðlýk çýðlýða kendi dillerinde aðýtlarýný yakýyorlardý. Bir yolcu vapuru, içindeki yolcularýyla sularý yara yara ilerliyordu. Musa’nýn gözleri geçmiþin acýlarýyla ve yürek sýzýlarýyla ferini yitirmiþ gibi ölgün, mutsuz bakýyordu. Onun için bu þehir belki kurtuluþtu, belki de kendinden, kimliðinden, geçmiþinden kaçýþtý. Bakýþlarý yeniden uzaklara takýldý. Geleli bir hafta olmuþtu bu þehre. Adýný koyamadýðý bir sýkýntý dolaþýyordu yüreðinde. Geride býraktýklarýný mý özlüyordu yoksa? Kimi özleyecekti ki! Huysuz, aksi babasýný mý? Hiç olmayan sevdiceðini mi? Ölen anasýný mý? En çok anasýný!!! Elini cebine attý. Para aradý. Bulamadý. Ters yüz etti cebini; umut dünyasýydý ne de olsa. Kalan en son parayý kaldýðý bitli otele verdiðini hatýrladý, caný sýkýldý. Zaten kaþýnmasýna neden olan bitleri de oradan almamýþ mýydý? Nereden aklýna gelmiþti þimdi o bitler. Yine kaþýnmaya baþladý. Gece olmak üzereydi ve sokaklar insanlarla doluydu. Çoðunun keyfi yerinde gözüküyordu. Olmayanlarý da vardý mutlaka. Týpký kendisi gibi, karný aç, yatacak yeri olmayan bir sürü tanýmadýðý insan olmalýydý. En doðrusu, açlýðýný aklýna getirmemekti. Geçici de olsa yatacak, onu barýndýracak bir duvar dibi vardý þimdilik. Acele etmeli, ondan önce davranan bir berduþ gelmeden, yerine sahip çýkmalýydý.


Adýmlarýný zor atýyordu. Bütün bir günün gönül yorgunluðu binmiþti bedenine. Nereye gittiðini bilmeden amaçsýzca yürümüþtü bütün gün. En sonunda açlýktan adým atacak hali kalmadý. Üþümeye baþladý Musa. Gece; soðuk, karanlýk ve ürkütücüydü. Yakýnlardan bir yerlerden köpek havlamalarý geliyordu. Gözleri kendiliðinden kapanmaya baþlamýþtý. Hýzlý hýzlý yürüyerek surlarýn dibine ulaþtý. Gezdiði yerlerin aksine koyu karanlýk ve pislik içindeydi ulaþtýðý yer. Solumak zorunda kaldýðý pis koku midesini bulandýrmýþtý. Mide bulantýsýnýn sebebi açlýktan olmalýydý. Bastýðý yere dikkat etmeliydi. Her adýmda, takýlýp düþeceði taþ, kaya, çöp veya evsiz biri çýkabilirdi. Uykusu da gelmiþti üstelik. Karanlýðý aydýnlýða kavuþturacak yeni güne sað salim çýkmasý gerekliydi. Duvarýn dibine sindi; eprimiþ ceketini üstüne örttü. Çok üþüyor, baþý dönüyor ve hâlâ midesi bulanýyordu. Çatýsý olmasa da burasý onun evi sayýlýrdý. Buraya kusmamalýydý. Zorlanarak kalktý ayaða ve koþarak uzaklaþtý. Az ötede kustu. Biraz rahatlamýþtý. Bembeyaz kusmuðunu gördü alacakaranlýkta ve iðrendi. Yüzünü buruþturdu belli belirsiz. Adým atacak hali yoktu. Ayaklarýný sürüyerek yerine geldi ve boylu boyunca yere attý bedenini. Burada kalacaksa eðer, altýna onu koruyacak þeyler sermeli, bulmalýydý kendine. Baþý aðrýyor, midesi yine bulanýyordu. Ýnsanlara, düzene, fakirliðe aðýz dolusu küfretmeye baþladý. Gözlerini açamýyordu ve yeniden üþüyor, çeneleri birbirine vuruyordu. Yýldýzlara gözü takýldý. Canlýsý, cansýzý, uzaðý, yakýný, küçüðü büyüðü Musa’ nýn acýnasý halini seyreder gibi bakýyorlardý adeta.


Uyandýðýnda, baþýnda onu izleyen, kendi gibi pejmürde insanlar vardý. Kýpýrdanmaya çalýþtý, olmadý. Her yaný aðrýyordu. Ýçlerinden birisi eðildi.

-     Ýyi misin gardaþ? Korkuttun bizi. Öldün sandýk!
-     Çok iyi deðilim. Üþüttüm galiba. Bir de açlýk kesti amanýmý.
-     Hem de iyi üþütmüþsün gardaþ. Biraz daha uyanmasaydýn polise haber verecektik.
-     Ne zamandýr yatýyorum.
-     Bilmiyorum. Gece gördük seni. Geceden beri baþýndayýz.
- Allah razý olsun hepinizden.
-     Uykunun arasýnda çok baðýrdýn ve çok küfrettin.
-     Allah Allah! Demek ki baya baya kendimde deðilmiþim.
-     Neyse! Kefeni yýrttýn bu günlük desene. Yenisin galiba buralarda.
-     Yeni sayýlýrým. Bir hafta oldu geleli.
-     Belli halinden zaten. Alýþýrsýn. Ýstanbul, cazibeli kadýn gibidir. Alýþtýrýr seni de kendine. Sonra baþka yere gitmek istemezsin. Ha! Kendine dikkat et bu arada. Yenisin, kata külliye gelmeyesin. Cilaný bozarlar, demedi deme.
-     Nasýl? Ne demek istedin gardaþ anlayamadým.
-     Benden bu kadar, zamanla anlarsýn paþam. Hadi eyvallah! Kendine dikkat et.
-     Sað ol gardaþ. Bir þey soracaðým ama nasýl desem ki! Parasýz kaldým. Yevmiyeyle çalýþacaðým bir iþ nerede bulurum?
-     Ýþ mi? Gardaþ seninle bize kim iþ verir. Þu haline baksana! Bu kýlýkla bize iþ verirler mi sanýyorsun. Ýnþatlara adam arýyorlar ama bu bedenle yük de taþýyamazsýn. Ýki seçeneðin var. Ya hýrsýzlýk yapacaksýn ya da geldiðin yere geri döneceksin. Bu þehir böyle gardaþým; ne ölün ne dirin para etmez burada. Garibansan yaþamaya hakkýn yok. Anasýný sattýðýmýn dünyasý böyle… Hadi eyvallah. Yürüyün lan. Kendimize yapacak iþ bulalým.
-     Sað ol gardaþ yine de.

Yolda yürüyüþleri ezikliklerini, surat ifadeleri dünyaya öfkelerini ele veriyordu. Arkalarýndan bakarken hâlâ adamýn ne demek istediðini çözmeye çalýþýyordu. “Cilaný bozarlar!’’ sözünün anlamý ne olabilirdi ki? Ayaða kalkmaya çalýþtý. Birinci deneme olmadý, fiyasko ve kýçýnýn üstüne düþtü. Kendini topladýktan sonra tekrar denedi ve bu kez baþardý. Bütün gücü tükenmiþti sanki. Çaresizdi ve Ýstanbul’a mahkûmdu. Etrafýna baktý gün ýþýðýnda bir kez daha. Önce karnýný doyurmanýn sonra kalacak bir yer bulmanýn kýsaca hayatta kalabilmenin bir yolunu bulmalýydý.


Dermansýz dermansýz yürüyordu, uyuz bir hayvan gibi bedenini sürüklüyordu. Yine köpeði Karabaþ’ý hatýrladý. Yanýndan köpeðini gezdiren süslü bir kadýn geçti. Kadýnýn kokusunu içine çekti. Bir kez daha cenneti düþledi. O anýn tadýný çýkarmaya çalýþtý, köpeðin ince yaygaracý havlamasý ile kendine geldi. Sahibi bir çocuk gibi giydirmiþ, süslemiþti. Kendinden daha þanslýydý o köpek ve köpeði Karabaþ’tan da... Köpek de; köpek deðil de o kadýnýn çocuðu gibi olan kimliðinden hoþnut görünüyordu. Kafasýný sallayarak yürümeye devam etti. Önünde sarmaþ dolaþ yürüyen iki gence gözü takýldý. Birbirlerini þimdilik sevdikleri belliydi. Ama zamane aþklarý kýsa sürüyordu, onu da biliyordu. ‘’Sevgilim’’ sözcüðünü ne o, ne de baþkasý onun için kullanmýþtý. Yokluk hayatýndaki her þey de vardý; ekmeðinde, iþinde, baþýnýn üstünde bir çatý olmayýþýnda ve gönül evinde…

Yorulduðunu hissettiðinde kaldýrýma oturdu. Bu þehrin insanlarý da þehir gibi çok garipti. Kimse ondan rahatsýz gözükmüyordu ya da farkýnda deðillerdi. Bu düþüncelerle boðuþurken, yere düþen demir paranýn sesiyle kendine geldi. Dilenci sanmýþlardý onu. Hiç tepki vermedi ve oturmaya devam etti. Bugüne kadar kimseden karþýlýksýz para almamýþtý. Köyde ýrgatlýktan aldýðý paralar da onun emeðiydi. Aldýðý para az olsa bile sigara parasýný ayýrýr kalanýný anasýna verirdi. Ýnsanlara bakmamaya çalýþýyordu. Halinden utanýyordu. Ama gel gör ki açlýkta periþan etmiþti bedenini. Göz ucuyla madeni paraya baktý. Biraz daha bekledikten sonra parayý aldý ve kalktý. Elindeki madeni parayla az ötede satýþ yapan simitçinin yanýna gitti. Taze simidin kokusu açlýðýný daha da kamçýlýyordu. Paranýn tamamý, ancak bir adet simit almaya yetmiþti. Bir solukta hepsini yedi. Ayaklarýnýn titremesi geçtiðinde, sabah konuþtuðu adamýn öðütleri aklýna takýldý. Ama köye dönemezdi. Yaþamak ve karnýný doyurmak için bir çare bulmalýydý.