Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde,
Cömertken cimriler, para bitmiþken zenginde.
Memleketin birinde yaþýyordu bir oðlan,
Verdiði sözü tutan, yüzüyse güleç olan.
Yamalý pantolonlu idi, gömleði dardý;
Eðlenirdi tozlu yollarda, koþar zýplardý.
Ona Meyveci derlerdi, yerdi yemiþi çok,
Bahçeye çýkýyordu olsa da aç ya da tok.
Topladýðý meyveleri satýyordu bazen,
Ovayý, gölü izlerdi pazara giderken.
Bakardý ekilmiþ tarlaya, üzüme, baða,
Yeþil çimde görüyordu ürkek kaplumbaða...
Bir gün meyve yüklü aðacýn altýnda durdu;
Kolayca týrmanýp bez torbasýný doldurdu.
Anasýna "Hoþça kal." deyip koyuldu yola,
Sabah erkendi, çýkýnca evden döndü sola.
O, Kulplu Yumurta Pazarý'na gidecekti;
Yürürken ise yediði bir parça çörekti.
Bu pazara gelen biri demiþ çok eskiden:
"Satmaya kulplu yumurta getireceðim ben."
O gün bugündür de onu bekliyorlar hâlâ,
Ama asla gelememiþ öyle yumurtayla.
Adý sade Kulplu Yumurta Pazarý kalmýþ;
Oradan geçense hep anmalýk eþya almýþ.
Öðlen, nihayet Meyveci pazara ulaþtý,
Konuþkan satýcýlarýn yanýna yaklaþtý.
Çýkardý tatlý, taze yemiþleri torbadan,
Elbet durup bakýnmak için hiç yoktu zaman.
Getirdiklerini de güler yüzle satýnca,
Aldý süslenmiþ su testisiyle bir tas anca.
Eþyalarý koydu torbasýna, döndü geri,
Merakta býrakmamalýydý evdekileri.

Yamaçtaysa baþlardý Sünen Dallar Ormaný;
Sýktý, pek görmezlerdi içinde dolaþaný.
Meyveci dalgýn dalgýn yanýndan geçer iken,
Ayaðýný çiziverdi iki kuru diken.
Ama durmadý, caný acýsa da birazcýk,
Ormana daldý, yedi böðürtlenle kýzýlcýk.
Sonra aðaçlarýn arasýnda aradý su;
Ah, bulabilseydi içecekti tas dolusu.
Böyle çok susayýnca herkes dolaþýr arar;
Çalýsýz yerde gözüne iliþti bir pýnar.
Tümseði atladý koþarak oraya indi,
Ýnanamýyordu sanki, nasýl da sevindi!
Kuytu yerleri ile pek ilginçti þu orman,
Yýkadý tasý Meyveci çýkarýp torbadan.
Doldurup içti, ama bir tas daha almadý.
Baktý, ne görsün? Ayaðýnda çizik kalmadý.
Sünen Dallar Ormaný'ndan o çýkmak istedi,
Bunu yapamadý, zira kaybolmuþtu þimdi.
Yürüdü, yürüdü, birden yol ararken yine;
Gördü kütükte oturan ihtiyar bir nine.
Yakacak toplamýþtý, konuþtular azýcýk,
Çalýyý kalkýnca Meyveci taþýdý artýk.

Yolu göstermiþti nine yakýndý evleri,
Oraya varýnca ikisi girdi içeri.
Yatan dedeye selam verdi küçük misafir,
Gözü yolda olanlar gelenle ilgilenir.
O dedi: "Aleykümselam. Ne getirdiniz siz?"
Sesi titrekti, kendi görünüyordu halsiz.
Meyveci de: "Çalý çýrpý." diye cevap verdi.
Sonra nineye baktý, elleri yara idi.
Dede ise öðrendi, dört aydýr hasta imiþ;
Sýkýlýp bunalsa da kalkýp yürüyememiþ.
Meyveci dedi: "Bir pýnar var, suyu çok iyi;
Size de vereyim, ben doldurmuþtum testiyi.
Nedense içmek istemedi iki ihtiyar;
Yalnýz, dertlerini biraz daha anlattýlar.
Onlarý dinleyen Meyveci içten üzüldü,
Çýkýp gidecek iken, vazgeçti, yüzü güldü.
Karar almýþtý o, denemeliydi yeniden,
Tasýna su dolduruverdi güzel testiden.
Azýcýk da koydu büyükçe, ahþap bardaða;
Sonra onlara uzattý yaklaþýp yataða.
Dedi: "Sadece þunlarý içseniz olmaz mý?
Ben de eve giderim artýk alýp torbamý."
Þimdi içti, kýrmadý onu dedeyle nine,
Birden hasta oturdu, eþi baktý ellerine.
Hiç yara kalmamýþtý, þaþýrdý olanlara;
Bundan böyle düþünmeyecekti kara kara.
Kalkýp yürüdü saðlýðýna kavuþan hasta,
Dýþarý çýkýnca duman gördü samanlýkta.
Acele oraya gidince: "Yangýn var! Yangýn!"
Diye endiþeli sesi duyuldu ansýzýn.
Tek onun çabasý alevlere karþý boþtu,
Gözü pek nineyle Meyveci yanýna koþtu...
Çok evin kül olmasýna olacaktý neden,
Hemen söndürülmeseydi yangýn büyümeden.


Çalýþmayý sevenler þeker kattý aþýna!
Gökten üç elma düþtü iyilerin baþýna.





Bayse Hatipoðlu