YUKARDAKÝ BÝLÝR


Bayýndýr’da hâlâ ayný yerinde olan büromuzda tapu dairesiyle komþuyduk. Daha doðrusu onlar bir üst kattaydý.
Bir gün bir vatandaþ çýktý geldi. Ayaküstü, kardeþinden, tapulardan bir þeyler anlattý; sýra soruda:
- Þimdi kardeþim bana dava açar mý?
Artýk açar mý, açmaz mý kendi bileceði bir iþ. “Açarsa konuþuruz” dedim. Yok, ýsrar ediyor. Kafasýnda avukat/üfürükçü türünden bir saplantý oluþmuþ; baktým kurtuluþ yok:
- Arkadaþ, onu bilse bilse yukardaki bilir, dedim.
Bunun faydasý oldu. Adam sürpriz bir biçimde “Ýyi” dedi çýktý gitti.

     …

Ama on dakika sonra yine geldi. Bu kez sapsarý, bir þeylere kýzmýþ:
- O da bilmiyormuþ iþte!
- Bilmiyormuþ mu?
- Bilmiyormuþ tabi, bir de “Ýþim baþýmdan aþkýn, defol git!” dedi.
O kadar da yüzgöz olmaz benim bildiðim yaradan ama, hayýrlýsý:
- Sen kiminle konuþtun geldin ?
- Tapu müdürüyle, o bilir dedin ya.


KAT MÜLKÝYETÝ

Ýzmir’deki avukatlýk yýllarýmdan: Bir gün öfkeli biri çýkageldi. Hatta öfkeli hafif kalýr, adeta burnundan soluyor.
Ýki katlý bir binanýn alt katýnda oturuyormuþ. Üst kattaki komþu çatýya çýkmalarýndan, özellikle de televizyon anteni ayarlamalarýndan rahatsýz oluyormuþ.
Bunlar ýsrarla çatýya çýkmaya devam edince, çýkmýþ anten manten hepsini söküp aþaðýya atmýþ. Bizimki boþ durur mu “Sen de benim kapýmýn önünden geçmeyeceksin, yasakladým.” demiþ. Ama, adamýn evine girip çýkacak baþka geçit yok, haklý olarak bizimkilerin kapýsýnýn önünden geçecek. Zorunlu olarak, bizimkilere görünmeden hýrsýz kedi gibi gizli girip çýkmaya baþlamýþ.
Bizimki de inatçý, bir gün pusuya yatmýþ, adam tam evine çýkacak ensesinden yakalamýþ:
- Nereye?
- Eve çýkýcam.
- Buradan geçemezsin!
Adam çaresiz, evine çýkmak için oradan geçmek zorunda.
Geçerdim geçemezdin, derken bizimki iyice sinirlenmiþ artýk:
- Geçemezsin arkadaþ, demiþ; hem al götür evini evimin üstünden. Zaten aðýrlýk yapýyor.


BAYINDIR PARÝS’Ý GEÇTÝ

Yaþanmýþ olayý mesleki büyüðümüz rahmetli Ahmet abi, (Avukat Ahmet Paytar) anlatmýþtý: Bayýndýr’a ilk otomobilin geldiði günler; siz deyin seksen yýl önce ben diyeyim doksan. Hani o farlarý yanlarda, kornasý avuçla bastýrýlarak öttürülen; bugün müzelerde sergilenen otomobillerin ortalýkta yeni yeni dolanmaya baþladýðý günler.
Bayýndýr o zamanlar, çevrenin en büyük ilçelerinden. Meraklý varsýlýn (zenginin) biri de gitmiþ bu otomobillerden bir tane almýþ; baþlamýþ Bayýndýr sokaklarýnda dolanmaya.
Bir gün de yurttaþýn biri eþeðine yük sarmýþ, çilbirinden çeke çeke evine götürüyor; bizim varsýl da tam yanýndan geçerken kornaya basývermiþ. Eþeðin otomobilden kornadan haberi mi var, ükmüþ tabi. O hengamede semer bir yana savrulmuþ yük bir yana.
Caný yanan, eþek sahibi arkadan kalayý basmýþ:
-Anasýný sattýðýmýn Bayýndýr'ý Paris’i geçtin; yaþanmaz gari burda!

av.mehmetonder@hotmail.com