Olmayanlar olması gerekenlermiş... Tek telli bir saz gibiydim ve akorsuzca çalınıyordu hayatım!
İstemesemde zorla dinletiliyordu bana;
Acı bir gülümsemeyle alkışlanıyordu olmayanlar, küçümseniyordu olması gerekenler. Bana göre ise; hiçbirşey olmuyordu.
Bir raf düzeninde dizdim dertlerimi, en üstte başkalarınınkiler. Ben lüx arabaları oturarak izleyen bir figüran,
sessizcelerin en sessizi...
Son kullanma tarihi geçmiş duygularımı kime geri vereceğini bilemeyen biri... bir sade vatandaş, en sadesinden!
Soğuktan aramızda bulunamayan sineklerin anısına yazılmış bu cümleler benim yalnızlığım en kati deliliydi. Müşterisiz
saatlerin verdiği sıkıcılık ilham kaynağım olmak zorundaydı. Kimselerin sevmediği saniyelerde yalnızlığımı çekirdek
çıtırtılarıyla paylaşıyordum!
Bu kadar çok sıkılmasaydım seni o kadar çok sevemezdim eminim. Bekleme beklenmek kadar güzel oldu artık. Hayatımın boşluğu
doldurulamayacak kadar boştu; şimdi senin sesin yankılanıyor o boşlukta, içi sevgi dolu üç boyutlu sesin.
Zaten ancak sesler doldurabilir böyle büyük bir boşluğu içi sevgi dolu sesler;
Kimsesiz bakışların yetim kalmış cümlelerin arasından çektin çıkardın beni boğulmak üzereyken. Keşkelerin içinde şimdi
gamzelerinde uykuya dalıyorum dudaklarında uyanıyorum.
Canım beni sen herşeye değersin!