Herkesin hayalleri vardýr. Müzisyen olmak, futbolcu olmak, yazar olmak, çok zengin olmak mesela, yazlarý üç ay amerikada palm beach'te tatil yapmak, norveçte akþamlarý fyorklarýn arasýnda gün batýmýný izleyebilmek, en iyi arabaya binip, bodrumda havuzlu bir villada yaþamak ve daha sayamadýðým onlarca þey..

   evet bunlar benim de hayallerim arasýnda belki de. Þuan bunlarýn hiçbirine sahip deðilim ve çoðumuz da deðiliz, belki hiç sahip de olamayacaðýz, ne kadar istesek de bunlarýn olmasý çok zor. Ama yine de bunlar imkansýz deðil. Anlatmak istediðim hayallerinizin peþinden koþun temasý deðil, baþka bir þey anlatacaðým. Tamam, þuan bunlardan çok uzakta orta gelirli bir ailenin üniversite okuyan gençleriyiz sadece.

   Anlatmak istediðim þey ney biliyor musunuz? þuan suriyede yaþýyor olabilirdik, þuan ve tüm dünyadaki her gece yataða aç yatan bir milyar insandan biri olabilirdik, þuan afrikada açlýktan ölmek üzere, susuzluktan bir damla çamurlu su arýyor olabilirdik, annemiz ve babamýz olmayabilirdi mesela, yetim olabilirdik, en büyük destekçilerimiz diye bir þey olmayabilirdi belki de, ya da nasýl desem, doðuþtan bir organýmýz olmayabilirdi, bir ömür boyu kör kalabilirdik mesela, yeþili hiç göremeyebilirdik, denizin mavisini izleyemeyebilirdik, daha da korkutucu olan aynada kendimizi bile göremeyebilirdik, saðýr kalýp hiç kimseyle bir ömür boyu tek kelime edemeden ölebilirdik mesela, ya da tekerlekli sandalyeye mahkum olabilirdik hiç yürüyemeyebilirdik belki de, hayallerin arasýnda futbolcu olmak da vardý deðil mi ? Ama önce yürüyebildiðimizi görmemiz gerekir, yürüyemeyenlerin yerine koymak kendini, ya da akþam gideceðimiz bir evimiz de olmayabilirdi, televizyonun karþýsýna geçip kanepede uzanýrken, sýcacýk çayýmýzý içip o huzuru yaþayamayabilirdik klimanýn karþýsýnda, üniversite okuyacak zekaya sahip olamayýp bir ömür boyu ayda sekiz yüz elli liraya ev geçindirmek zorunda kalabilirdik, ya da konyada soðuktan ölen ayaz bebek olabilirdik mesela, daha kötüsü onun gibi soðuktan ölmeyip bir ömür boyu üþümeye mahkum kalabilirdik hepimiz, ailemiz ýrakta amerika tarafýndan katledilebilirdi, vandaki depremde sakat kalabilirdik belki de, tüm bunlarý yaþýyor olabilirdik, daha pek çok sýkýntýlarýmýz olabilirdi ömür boyu...

   Beni anladýnýz deðil mi ? Aslýnda ne kadar çok þeye sahibiz. Sahip olamadýklarýmýzýn hýrsýyla sahip olduklarýmýzý görmüyoruz çoðu zaman. Palm beachte yaþamayý deli gibi isteyip, þuan afrikada yaþýyor olma ihtimalini unutuyoruz hepimiz.
Sahip olduklarýmýzýn kýymetini bilmeliyiz, kendimizi üzmeye hakkýmýz yok. Bu kadar imkan içinde kendimizi üzmeye hakkýmýz var mý sahiden, bence yok..
Kendinizi sevin ve hayatýnýzýn kýymetini bilin, bir arkadaþ tavsiyesi demeyelim de ricasý diyelim; hatta bir arkadaþ minneti..