Defalarca baktým o görüntüye...Gerçek mi diye deðil ne olur yalan olsun diye...Ama hayýr, yalan deðildi. Bunu anladýðýmda gözlerimin çevresine doðru yayýlan o kýzgýn demirle daðlanma hissini anýmsýyorum. Hemen hava almak istedim. Asansöre gerek yoktu. Üç kat aþaðýya indim. Dýþarý çýktým. Soðuk bir rüzgarýn tüm benliðimi söküp alabileceðini umdum. Belki bir sigara isteyecektim aþaðýda gördüðüm birinden. Hiçbiri olmadý. Hava inadýna sýcaktý ya da bir kez daha sevip kaybetmenin verdiði yüz kýzarýklýðýndan ben bir þey hissetmiyordum. Yine yenilmenin verdiði öfkeydi içimi yakan...Kendine kýzmanýn ve kendini affedememenin o dayanýlmaz sancýsýydý beni bu hale getiren. Neden bu denli sevmiþ ve baðlanmýþtým?Tüm hayal gücümü onunla geçireceðim hayatý tasarlamakla harcamýþtým, neden?Baþým aðrýyordu, uykusuzdum, sevgisizdim...Üstelik sigara da isteyememiþtim.