Canlý yayýnda, gözlerimizin önünde, Diyarbakýr’da, Baro Baþkaný Tahir Elçi, basýn açýklamasýnda "Biz Diyarbakýrlýlar olarak Diyarbakýr Barosu olarak tarihi deðer ve eserlerimize insanlýðýn bin yýllýk emeðine birikimine, bu kadim þehre sahip çýkalým. Biz buradan çaðrý yapmak istiyoruz. Biz bu tarihi, birçok medeniyete beþiklik etmiþ, ev sahipliði yapmýþ bu kadim bölgede, insanlýðýn bu ortak mekânýnda silah, çatýþma, operasyon istemiyoruz. Savaþlar, çatýþmalar, silahlar, operasyonlar bu alandan uzak olsun diyoruz.” dedi ve ensesinden girip sol gözünden çýkan tek kurþunla, koruma polisiyle birlikte katledildi.

Ankara katliamý da canlý yayýnda izlenmiþti. Artýk kitle katliamlarý, cinayetler, tekbir getirip kafa kesmeler, iþkenceler, ya canlý yayýnda ya da videolarla pervasýzca teþhir ediliyor. Psikolojik bir saldýrý. Efendimiz KORKU’ya çabucak boyun eðmemiz, sinmemiz, susmamýz için.

Tahir Elçi de ne Ýsa’ya ne de Musa’ya yarananlardanmýþ. Ýnsan haklarý ve barýþ savunucusuymuþ. Sorunlara silahlý savaþýmlarla çözüm bulunamayacaðýný düþünenlerdenmiþ. Doðal olarak da savaþtan, kandan kimler medet umuyorsa hiçbirine yaranamayanlardan. Hrant Dink gibi.

Hrant’ý da ne Ermeni Lobisi ne de Türkiye Cumhuriyeti devleti seviyordu. O da zulme, kana, emperyalist oyunlara ve iþbirlikçilerine karþýydý. Adalet, özgürlük, barýþ istiyordu. Aydýndý, saygýndý Tahir Elçi gibi. Nitelikli ne çok aydýnýmýz, deðerimiz katledildi.

Biz yaþlýlar, bu iðrenç oyunu öyle çok seyrettik ki… Öyle çok canýmýz yandý ki… Artýk bu tekere çomak sokmanýn, “Dur” demenin, oyunu bozmanýn zamaný gelmedi mi?

Katilin-lerin amacý besbelli oysa. Bu coðrafyada istedikleri gibi sýnýrlar çizilene, tüm çýkarlarýný elde edene kadar etnik, dinsel, mezhepsel ayrýlýklarý körüklemek, ayný topraklarýn insanlarýný bölmek, düþmanlaþtýrmak…

Tahir Elçi de bu amaçla katledildi.

Bizlere gelince…

Yine yalnýzca kendi mazlumumuz için mi gözyaþý dökeceðiz, aðýtlar söyleyeceðiz? Türkler Türklere, Kürtler Kürtlere, Aleviler Alevilere, Sünniler Sünnilere mi aðlayacak?

Kime aðlayacaðýmýza siyasi, dini, etnik niteliðimiz, bunlarýn önderleri mi karar verecek?

Kendi aklýmýzý, kendi vicdanýmýzý dinlemeyi öðrenemeyecek miyiz?

Cenazelerde, meydanlarda, sokaklarda “Kahrolsun þu ya da bu, hesabý sorulacak, kaný yerde kalmayacak” sloganlarý atarken gaza boðulacak, kurþunlanacak, yine baþka cenazelere koþacak, yine gazla boðulup kurþunlanacak mýyýz?

Yalnýzca KENDÝ masumumuzun, KENDÝ mazlumumuzun yanýnda, daha büyük düþmanlýklarý kuþanýp saf mý tutacaðýz yine?

Arkadaþlýklar, dostluklar, komþuluklar yine düþmanlýklara mý dönüþecek?

Yine cinayetler, yaþam alanlarýmýzýn tümüne yayýlacak, sýradanlaþacak mý?

Kimse kimseye güvenmeyecek, yalnýzlaþýp can derdine mi düþeceðiz?

Bu sýrada hükümet timsah gözyaþlarý döküp “Geniþ çaplý soruþturmalarýný” (Çap, hep geniþtir çünkü) yürütecek elbette.

Muhalefet liderleri, kýnama demeçleriyle, mecliste ývýr zývýr söylemleriyle, salý günlerinin deðiþmez kaderi, o boðucu grup toplantýlarýyla müthiþ(!) muhalefetlerini sürdürecekler. Onlardan medet mi umacaðýz yine?

Peki ya katil-ler!...

Katiller, iktidar, para, her türlü çýkar temelinde kurduklarý bu kanlý oyunu sürdürecek mi sonsuza kadar?

Katiller arada sýrada hýrlaþýr gözükse de dostluklarý, ortaklýklarý adýna kadeh, ayran tokuþturup iþlerine devam edecekler mi yine?

Her cinayette olduðu gibi sonuçta bu cinayetin de faili ya meçhul kalacak ya da bir, birkaç maþa yakalansa bile tetiði çektirenler gizlenecek, onlar yine masumu, mazlumu oynayacaklar mý? Hrant’ta ve diðer cinayetlerde olduðu gibi.

Ben, tüm söylem ve yazýlarýmda, bu oyunu bozmanýn ilk adýmýnýn, herkesin beynini, yüreðini düþmanlýklardan arýndýrmak olduðunu savunuyorum her zaman.

Sakýn ola artýk hiç kimse, katledilen aydýnlarýn, saygýn önderlerin etnisitesine, dinine mezhebine, hatta siyasal görüþüne göre saf tutmaya kalkýp da “Ama o da…..” ile baþlayan, kendi iþine geldiðince “Yok devlet yaptý, yok PKK yaptý, yok þu yaptý bu yaptý” demesin, diyorum.

Kimse gösterilen maþalara kanmasýn artýk. Çünkü sonuçta maþa, maþadýr.

Kim yaptýysa yaptý.

Asýl katiller, ortaya çýkmayacaktýr. Biz onlarý, bilgimizle, aklýmýzla, saðduyumuzla, vicdanýmýzla, ön yargýlarýmýza baþkaldýrarak tanýyabiliriz ancak.

Tahir Elçi, Ape Musa, Vedat Aydýn, Hrant, Abdi Ýpekçi, Uður Mumcu, Muammer Aksoy, Bahriye Üçok, Abdi Ýpekçi, Sivas, Maraþ, Çorum, Ankara katliamýndakiler, Roboski’dekiler, Reyhanlý ve Suruç’takiler, Gezi’deki yavrular, saymakla tükenmez nice cinayet, katliam…

Katil-ler gizlenecek elbette ama katledilen BEN’im, BÝZ’iz, bu topraklarý yurt edinmiþ, yönetmeyen herkes katlediliyor yavaþ yavaþ… Bu gerçeði hâlâ görmeyecek miyiz?

O canlarýmýz, bir anda katlediliyor. Biz, yavaþ yavaþ…

Düþmanlýklardan arýnmayý beceremediðiz, gerçek katilleri görmemekte inat ettiðimiz sürece; SEN, BEN, O, BÝZ, BÝZLER… Yani yönetilenler… Hepimiz… KATLEDÝLÝYORUZ, KATLEDÝLECEÐÝZ.

Çocuklarýmýz her gün, kimi üniformalý, kimi poþulu, daðlarda, þehirlerde birbirine kýrdýrýlýyor. Ne daðlarýmýz ne de þehirlerimiz kalacak böyle giderse. Dað taþ mezar dolacak. Sað kalanlar, Suriyeliler, Libyalýlar gibi yer yurt arayacaklar ser sefil.

Ben bir Türk’üm kardeþim Tahir Elçi. Hrant gibi, Uður gibi, bu kanla sürdürülen düzenin diðer tüm kurbanlarý gibi sen ve koruma polisin de benim öz kardeþimsiniz.

Onlar ve diðer yiðitlerimiz, aydýnlarýmýz için çok aðladým, þimdi de senin, koruma polisin ve kendim için akýyor gözyaþlarým. Sen vurulup öldürüldün, ben aðýr yaralandým yine.

Belki senin katlinle öðreniriz, o kurþunun bize de sýkýldýðýný. Umut iþte…

Güle güle silaha, savaþa karþý savaþan, barýþsever kardeþim, sevgiyle…

29.11.2015
Vildan Sevil