Yalnýzlýðýmý küvete doldurup giriyorum içine.
Diyelim ki ben hapsoldum bu dar koridorda,
Diyelim ki çýðlýðým raks ediyor bu karanlýk sokaklarda,
Öyleyse gömülebilir cesedim en derin uykulara.
Morarýyor göz altlarým, su eksi bilmem kaç derece.
Toprak desen ne bir eksik ne bir fazla...
Uyuþsun düþlerim gecenin tam iki buçuðunda.
Var ki allah, alamadý þu nefreti,
Duruyor hala göðsümün ortasýnda.
Var ki allah, yangýn büyüyor rüzgarla.
Asit yaðmurlarýna gebe bir gökyüzü.
Ýlk çýðlýkla baþlar delmeye derimizi.
Varsa allah, kalbimizi delmez bu yaðmur,
Deðilmiyiz ki biz bu kainatta en yaralý.
Öylede aðýrdýr kalbimiz,
Ýçi taþ ama sýcak hala.
Diyorum ki bir umut var hala.
Diyorsun ki allah var, vermemiþ bana bir kalp,
Kaburgalarýmýn altýnda bir parça ciðer olsa olsa.
Her yaðmur damlasýna irkiliyor gibisin,
Her siyah beyaz fotoðrafa sulanýyor gözlerin.
Sanýyorum ki var duygularýn, gözyaþlarýn...
Sanýyorum ki akamýyor bir türlü.
Oysa gözlerinin etrafýnda da birer kaburga.
Benimse kalbim pas, beyin ölümüm hayli gerçek.
Cesedim hala sýcak,
Fazla uzaklaþmýþ olamazsýn.
Ýç çekerdim sana.
Derdin, söyleyemediðini böyle derin soluyamazsýn.
Allah var, öylede derinsin...