Kimi zaman söylenecek söz bulunmaz. Sadece aynaya bakar karþýnda gördüðünün kim olduðunu sorgularsýn uzunca bir zaman. Anlamsýz gözlerle bakarsýn karþýnda dikilen yaratýða. Ve döner arkana gidersin. Sessizdir her gidiþin yüreðinde fýrtýnalar koparsa da çünkü kendinle benliðinle yüzleþememek korkutur seni. Korktukça sessizleþir ve korktukça baþkalaþýrsýn. Sorarsýn kendine usulca, insanlar içindeki suskunluklarda ben kimim? Diye. Evet kimsin sen?
     Bir ben vardýr benden içeri diye baþlayýp, dýþarýdan baktým yeþil türbe birde içine girdim tövbe estaðfurullah tövbe dememek için hiç iþin felsefe boyutuna girmeyeceðim. Beni benden aldý bu zaman ve beni bensiz býraktý bedenim içinde. Bunun sorumlusu zamana, sisteme direnemeyen ben miydim? Yoksa beni bu sistem içinde yaþamaya zorlayan zaman mý? Yoksa aslýnda var gibi görünüp de hiç olmayan insanlar mý? Ya da ne bileyim iyi günümde dem çekip Türküler söyleyip zor günümde yanýmda olmayanlar mý? Yahut beni her defasýnda anladýðýný söyleyip , aslýnda anlar gibi yapanlar mýydý? Zulmün karþýsýnda sessiz þeytan olmadýðým günlerde, sessiz þeytan olup beni çarparak yalnýzlaþtýranlar mý acaba suçlular? Ýnsanoðlu kendine bakmaz da hep suçlu ararmýþ yaþadýðý dünyada. Bahanelere sarýlýp, bahanelerle avunup ve o bahanelerin gölgesinde kurduðu hayatý seçermiþ. Aslýnda bende o bahanelerin içinde kendi kurduðum dünyada yaþamayý seçtim birçok insanoðlu gibi. Ben kendime göre baþkalaþýrken, aslýnda sisteme göre ideal bir insan oldum. O yüzden alýþýlmýþ geldi bu çevremi saran insanlara, o yüzden kolay geldi bana sistemin içinde çark olmak.
     Umutlarýmýz vardý bizim kimilerine göre incir çekirdeðini doldurmayan. Ýnançlarýmýz vardý bizi biz yapan. Ve emek ve ekmek ve alýn teri dediðimiz yüce deðerler vardý onur ile süslenen. Deðiþmeyecektik, bozuk düzende saðlam Çark olmaz diyen Pir Sultan Abdal’a bile kafa tutuþlarýmýz vardý. Biz bu Çarka Çomak sokarýz diyerek. Gözlerimizde kararlýlýðýn ifadesi ile yüreðimizden korkuyu silerek yürüdük kahpenin üzerine. Ne söylemekten kaçýndýk düþündüklerimizi ne aklýmýzdan geçeni yapmaktan geri kaldýk. Doðrularýmýz vardý bizim sadece bizim için olmayan tüm insanlara dair doðrularýmýz. Odamýzýn duvarlarýnda aþk þiirlerine hiç yer vermedik biz, hep göz yaþý alýn teri emek umut ve ütopyalarýmýzýn yansýdýðý sözcükler vardý. Ufakta olsa evimizden uzak tutardýk sistemin kirini hem evimizden hem yüreðimizden. Sonra kurulan sofralarda kahkahalarýmýzla meydan okuyarak bu sisteme dertlerimizi harmanlar, umutlarýmýzý alevlendirir ve yürek yüreðe kucaklaþmasýný bilirdik.
     Þimdilerde ise aynanýn karþýsýnda durmuþ, gözlerimizin ferini arar olmuþuz. Tek suçlu biz miyiz? Tek hatalý acaba direnmememiz mi hayatýn akýþýna? Yok tek hata bizde. Biz seçtik deðiþmeyi, direnmek cebimizdeki bahanelerin gölgesinde kaldý. Farklý olmaktan korktuk çünkü farklý oldukça yalnýzlaþtýrdýlar bizi. Ve bizi öldüren asýl gerçek yapayalnýz kalmaktý aslýnda. Ýnsansýz kalmaktansa kendi benliðimizden kopmayý yeðledik ve benliðimizden koptukça insanlýðýmýzý özledik. Bizim insanlýðýmýz üç beþ tane türkünün nakaratýnda gizli kaldý. Kimi zaman o türkülere sýðýndýk, kimi zaman o türkülerle avunduk ama hiçbir zaman kaybettiðimiz insanlýðýmýzý geri kazanamadýk. Ýþte bu kaybetmiþlik duygusu bizi köþeye sýkýþtýrdý kaybolduk yaþarken ve hükümsüzdür ibaresi indi yüreðimize.
     Oysa böyle olmamalýydý. Hani çomak sokacaktýk biz bu düzenin küfür dolu çarkýna. Hani bu oynak dünyanýn anasýný avradýný bir büyük parasýna satýp yanýna da üç beþ meze alýp dostlarla dem çekecektik. Hani kimse kalmasa da omzunda aðlayacaðýmýz bize biz yeterdik? Hani üç beþ kiþiydik be Türkü diyen? Hani kýl çadýrda muhabbet edecek olan insanlardýk biz. Gülüþlerimizde korkuturduk zalimi bir kahkahamýz bomba gibi düþerdi namerdin sofrasýna. Emek derdik hani biz, bir insan için emek harcamayý dünyanýn en yüce vazifesi bilirdik. Þimdi Ýnsan dediklerimize bile emek harcamayacak kadar düzenin fahiþesimi olduk? Olduk olduk artýk o soðana muhtaç olan yiðitlerden deðiliz biz. O kadar mert o kadar yiðit o kadar cesur deðiliz. Sistemin ta kendisiyiz. Kaygýlarýmýz var hayata dair. Ve bu kaygýlar bizi bizden bizi sizden uzaklaþtýrýrken yüreðimizi sistemin kölesi yapýyor.
     Hadi itiraf edin. Hiç birimiz aslýnda olduðumuz insan deðiliz. Ve her birimiz her sabah her akþam yada günün lanet olasý bir saati aynanýn karþýsýna geçinde kendimizi arýyor ve bulamayýnca da korkup kaçýyoruz. Hadi son bir kere insan olduðumuzu hatýrlayýp gerçekleri söylemekten korkmayalým. Ha bir bakýr sini etrafýnda birbirimizi bulma þansýmýz yok ya artýk rahat olun. Kimin insan kimin insan deðil olduðunu sizden baþkasý da bilemeyecek hani. O yüzden gelin bugün ama sadece bugün sorun kendinize bu sorularý acýmasýzca. Emek kavramýný bir daha katýn yüreðinize bir dosta sarýlmanýn ne demek olduðunu bir kere daha fýsýldayýn kendinize. Sorarým size özlemediniz mi bir dostun sýcaklýðýný bir dostu sarmalayýnca onun kalp atýþlarýnýn yüreðinizin yanýnda çarpmasýný özlemediniz mi? Birbirinizin gözlerine bakýp iyi ki varsýn demenin haklý gururunu yaþamayalý ne kadar zaman geçti?
     Neyse…. Ýçinde derin küfürlerin olduðu en kýsa kelime ile bitireceðim bu itiraf nameyi. Ha korkmayýn önceki gibi sizlere deðil küfürlerim aynada tanýmadýðým yüzüme. Rahat olun siz kime küfür edecekseniz edin ama son olarak yýllarýn emeðini, yýllarýn paylaþýmýný ve yýllarýn hatýralarýný önünüze koyun bir daha okuyun þu lanet olasý insan görünümlü kendi benliðini kaybetmiþ yaratýðýn yazdýklarýný. Hadi kolay gelsin. Belki bir karanlýktan yeniden aydýnlýk yaratmanýn umudunu aþýlarýz bir yüreðe ne dersiniz?