Kadýn hayatla bir anlaþma yaptý. Ona- hayata- elinde olan tek þeyi- gözyaþýný- verecekti. Ondan -hayattan- alacaðý kuru bir nefes olacaktý.
“Hayat, hatalar üzerine inþa edilmiþ bir genellemeden ibarettir.” dedi kadýn. Sesi arz-ý âlemde yankýlandý. Yeri ikiye bölüp de geçti. Yerle gök arasýnda, iki söz hizasý bir acý saplandý kâtiplerin yüreðine.
Azrail, kapýsýnda ýslýk çaldý ölümlülerin. Ýsrafil Sur’a üfleyecek oldu, vazgeçti. Gecenin rengi attý korkudan. Yýldýzlar söndü birer birer. Kabuðuna sýðýndý atlýkarýnca. Hayat, hatalar üzerine inþa edilmiþ bir genellemeden ibaretti çünkü.
Basit bir terk ediliþe bir basit not düþürdü aslýnda kadýn. Baþýný öne eðdi. Gözlerinden maðrur birkaç sýzý damladý. Gidenin arkasýndan su dökmek harcý deðildi. Geri dönüþlere sunacak yiðitliði de yoktu.
Söylenecek sözlerin hangi anlamlarýna sýðýnýrdý artýk kadýn? Hayatýn sergilediði oyunda kýsa bir replikten farksýz kalacaktý.

Veda bir sýzýlý tebessüm gibi yapýþmýþtý dudaklarýna


“Var”lýk demiþti kadýn erkeði için, “yok”luðu ateþtendi. Varlýkla yokluk arasýnda ince bir çizgi vardý, ince bir sancý vardý Araf’ta kalmýþ bütün yüreklerde. Kadýn Araf’ýn çocuklarýndan biriydi þimdi. Ve biliyorlardý ki Araf’ýn çocuklarý, hangi yaz(g)ýnýn ötesine geçersen geç; keder, kadere yapýþmýþtýr bir kere.
Veda kýrýk hayalleri gibi serpilmiþti yarýnýna

“Ey sevgili, dilime adýn düþmedi ve mahzun yüreðim.”dedi kadýn. “Adýma adýný katmadýðýndandýr sitemim. Gözlerimiz birbirine deðdiðinde, kalabalýklardan baþka bir þey göremeyecek kadar mý yabancýlaþtýk birbirimize? Þimdi gözlerim kapanmaya çok yakýn. Bil ki emin deðilim yaþadýðýma ve bir vurgunda öldüðümden habersizim.”

Sade bir veda idi yerle gök arasýnda

Kadýn ellerinin çizgilerine bakýp kenetledi avuçlarýný birbirine. Kaderine yazýlaný çözmek deðildi niyeti, ”Ya Rab!” dedi.“Yeri ve göðü birbirinden ayýrmadan ayýran Rab, tohumu ve aðacý birbirinin içinden çýkaran Rab, topraðý insana, insaný topraða baðlayan Rab, içimden içimdekine bir yaz(g)ý...”
“Ya Rab!”dedi yeniden, “Deðil mi ki bir yaný aydýnlýða uzanmýþ, bir yaný karanlýkta Nuh da Araf’týr. Deðil mi ki bütün isimlerini bilen Âdem hüzün þavkýndadýr. Ellerimi topraða sürüyorum, hüznün bütün çocuklarýna. Âdem’in de rengi benim rengimdir Nuh’un da.”
“Bütün adlarýný anýyorum da dilim dönmüyor, ezberimde bir kelime asýlý, hafýzam yetmiyor gerisini bilmeye. Ruhumu açmayý düþünsem de ilmekler takýlýyor yüreðime. Ya Rab, aþk var, aþk var, aþk var makamýmda…”
Nuh, nefeslendi kadýnýn çizgilerinde. Kadýn ellerindeki ince, ipince terleri hissetti sadece. Âdem “Kýyamet mi, selamet mi?” diye sorduysa da kadýn duymadý. “Ya Rab!” dedi, “Aþk var, aþk var, aþk var yüreðimde.”

Þimdi alkýþlamalýydý aþktan muaf tutulmuþ yürekler, kâtipleri


Bu hikâye hüzün dolu bir rüya idi ve eðer bir anýn rüya olduðuna inanýlýyorsa uyanmak zorunda kalýnacaðý da bilinmeliydi. Kadýnsa en çok susmayý bilendi.
Alnýný dayadýðý taþýn sessizliðine büründü kadýn. Taþ kadýnýn sessizliðine bürünmüþtü oysa. Bütün acýlardan azade kalacaklardý þimdi taþ da kadýn da. Sandýlar. Bütün doru atlar büründü kadýnýn ve taþýn sessizliðine. Doru atlar olmayacaklarý bildiler. Sustular.

Veda hiçbir þeysiz her þey olmuþtu kahreden dünyada

Kötü Ýçerik Bildir
Gerekçe: Okumuþ olduðunuz metnin ÝzEdebiyat Yayýn Ýlkelerine aykýrý içerik barýndýrdýðýný ya da baþka bir sorun içerdiðini düþünüyorsanýz lütfen bize bildirin. Bildiriminiz anonim tutulacaktýr ve en kýsa zamanda editörlerce incelenecektir.