Altýn renginde ekinler,daðlar,taþlar ve her aný baþka güzellikte olan gökyüzü... Ne kadar çok þey kaçýrdýðýmý anladým. Koþup oynadýðým bahçeler,dallarýna çýkmaktan çekinmediðim aðaçlar hiçbiri yoktu yerinde. Beton yüklü bu kente insanlarý mahkum etmiþler. Oysa çocukluðumda,"Cennet"tamlamasýna uyuyordu burasý. Þimdi ise bu yabancýsý olduðum soðuk þehirde yürüyordum.Deðiþen bu mekanlarýn arasýnda kaybolmaktan korktuðumdan otobüse bindim.
Kafamda kocaman bir boþluk adý da piþmanlýk,gözümün önünden geçen hayal meyal hatýrladýðým geçmiþ hayatým. Cezaevinin zorlayýcý þartlarý bile bulanýklýðý gideremedi.10 senedir üzerimdeki bu yükle geziyorum.Çocuklarýmýn,karýmýn özlemi ve özgür olmak düþüncesiyle psikolojik darbe almadým.Buradaki arkadaþlarým her mahkuma yapýldýðý gibi benimde dert ortaðým oldular.
10 senenin sonunda çýkacaðým günü sabýrsýzlýkla bekledim ama görüþüme bir kere bile gelmeyen ailemden çekiniyordum.Kendilerince haklýydýlar adam öldürmenin cezasý basite indirgenmemeliydi.Ýçerde kasvetli bir hava vardý hep,belki içimizden yansýyanlardý.Arada camlardan içeri sýzan ýþýk silüetleri oluyordu buda gün ýþýðýný unutmamýza engel oluyordu.Duvarlarda boya parçalarý, rahatsýz yataklar ve hergün üzerimize sürgülenen kapý...Olduðumuz yeri asla unutturmayan adeta yüzümüze vuran iþkence dolu dakikalar...Girdiðimde var olan psikolojik çöküntüm, yeni piþmanlýklar ve sorunlar duya duya yerini kendine acýma duygusuna býraktý.
Benim çok mutlu bir ailem vardý ve çok ünlü bir avukattým.Çocuklarýmýn kahkahalarýný duyduðum, karýmýn özlemle bakýþýný gördüðüm her eve dönüþ yolunu iple çekerdim. Ýþten artan kalan zamanlarýmda onlarýn mutluluklarýyla mutlu oluyordum. Son zamanlarda mutlu olamamaya baþladým sürekli bir huzursuzluk hakimdi. Davetler,partiler ve ödüller beni memnun etmiyordu.
Bir gün ailemi ve bu gösteriþli hayatý býrakýp ýssýz bir yerde bir kulübeye taþýndým.Herþeyden herkesden uzaklaþmanýn iyi geleceðini düþündüm ta ki ailem beni buluncaya kadar.Ailem kararýmdan döndürmeye çalýþtý ama etkili olamadýlar.Artýk þehre sýðamadýðýmý söyledim bu küçük yerde belki ihtiyacým olan huzuru ve içsel sorularýmýn yanýtlarýný bulacaktým. Ne kadar zaman geçti bilmiyorum o evde kalalý.Ýçimdeki bu boþluðu atýp kendimi düþüncelerden alýkoyamýyordum.Bu evde bana iyi gelmemiþti dað havasýda.Yanlýzlýðým daha da kalabalýk sesler çýkarýp beni delirtiyordu.Bu gürültünün arasýnda bana yöneltilen çatlak bir ses duydum.Dikkatle baktým ve en yakýn arkadaþýmý gördüm.Daha biþey konuþmadan halimden anlamýþ gibi 'sen kötüsün hastahaneye gidiyoruz.'dedi.Engel olamadým,elim ayaðým kesilmiþçesine gücümde kalmamýþtý.Ardý arkasý kesilmeyen muayene ve röntgenler.Fiziksel bir saðlýk sorunum çýkmamýþtý ama o kekremsi ilaç kokusu burnuma yapýþmýþtý adeta.Sonra bana bir oda verdiler daimi müþteriliðimi kabullenir gibi yerleþtim oraya. Ailemden baþka,bir kadýn daha ziyaretime geliyordu.Psikolojik danýþmaným olduðunu söyleyen garip bir tipti.Oldukça resmi olan kýyafetinin altýnda bir o kadar mazbut olan ifadesinin,arada farkýna varmýþ gibi düzeltmek istercesine yalancý bir gülümseme takýnýyordu.Geçmiþimle ilgili sorguya çekiyordu beni,bilmiyordu ki sorun þimdiki zamandaydý.Bir çözüm olmayacaðýný bile bile psikologla saatlerce konuþtum.Bu rahatsýzlýk verici ciddiyetiyle hayatýma dahil olmasýndan rahatsýzlýk duyuyordum.Çoðu zaman konuþmuyordum.Beni anlayamadýðýný düþünüp ebedi yalnýzlýðý seçiyordum.Farklý dillerde hayatý tanýmlýyorduk sanki.Bu tanýmlama da kaybolmak yerine büyük bir boþluk býrakmak istiyordum.Ama psikoloðum izin vermiyordu bence mesleki deformasyon sadece yoksa o da biliyor umudun olmadýðýný,kafamdaki kalabalýðý ve delirmek üzere olduðumu.
Rahatlamam,bu düþüncelerden uzaklaþmam için fiziki olarak da deðiþikliðe ihtiyacým olduðu saptandý.Kamplar,seanslar hatta meditasyon.Ama iç huzurumu kaybetmiþim,iþin garibi bende nerede olduðunu bilmiyorum.Ailemle tekrar yaþamaya baþladým bir yabancý gibi.Bazenleri psikoloðun ofisine gidiyordum.Ýçimde kabaran þiddet duygusu gittikçe büyüyordu.Bütün bu sýkýlmýþlýðýmý,beynimi kemiren sesleri anlattýðým ama beni deli eden bir sakinlikle dinleyen psikoloðum vardý.Sinirlerime hakim olamayýp bazen ona hýrçýn davrandýðým oluyordu.
Birgün yine seansa gelmiþtim.Saatlerce anlattým o beni sadece defterine notlar alarak geçiþtirdi.Sanki alay edermiþ gibi yüzünde sebepsizce beliren gülümsemeler ve sakinliði karþýsýnda sinirime engel oldum.Çünkü beni seviyordu biliyordum.Psikolog gibi yaklaþýp beni tanýmaya çalýþýyordu.Ama imkansýzdý,evliydim.Bu mutsuzluðumun arasýnda beni dinleyen,beni seven kadýn nasýl oluyor da sinir etmeyi de baþarýyordu. Beni sevdiðini söylemesiyle ayaða fýrladým,karým ve çocuklarým duymamalýydý bu iliþkiyi.Bu genç bayanýn duygularýmdan daha fazla faydalanmasýna engel olmalýydým.Onu oracýkta öldürdüm.
10 yýl sonra özgürlüðümü geri verdiler ve o korkutucu demir kapýdan çýktým.Yine ailem gelmemiþti,beni terk ettiklerini anladým.Havayý derin derin soludum.Bu arada yanýma bir adam geldi, bu adamý içerde de gördüðümü hatýrladým.Tedavimi aksatmamam gerektiðini söyledi.Biraz psikolojim bozuktu girdiðimde ama hem tedaviye ihtiyacým yoktu hemde iyileþmiþtim.Þaþkýnlýkla baktým, cezaevinin karþýsýndaki çay bahçesine oturduk.
Aðýr bir durumda buraya geldiðimi ve en yakýn arkadaþýmý öldürmekten yargýlandýðýmý söyledi.'"Psikolojik durumlarda suçlularý buraya getirirler.''dedi.''Hem tedavi süreci hem yargý süreci burada bizim gözetimimizde geçer."diye ekledi.Psikoloðumu cezalandýrmak için öldürmemiþ miydim?Evet,doðru hatýrlýyordum.Demek etrafý, arkadaþýmý öldürdüðüme inandýrmýþlar.Konuþmaya devam etti;"Uzun bir süredir þizofren tedavisi görüyorsunuz,þimdilik hastalýðýn gidiþatýný yavaþlattýk."dedi.
Kaskatý kesildim,kafamda laflar dönmeye baþladý.Bu beni üzen gerçeði duymaya dayanamýyordum.Herþeyi arkamda býrakmak istercesine koþtum.Psikoloðum beni seven,dinleyen belki de tek anlayandý bu yüzden hayal olmamalýydý.Durup etrafýma bakýndým ama tanýdýk hiç birþey göremedim.Sinirle yürüdüm,bir otobüse bindim.Gerçeklerimi ayýklamaya çalýþtým.O dað evinde cinayet iþlendi,sebepsizce dostumu gözümü kýrpmadan öldürdüm.Belki bana yalvardý,gerçekleri haykýrdý ben ise vahþice canýný aldým.Kimseye zarar vermek istemezken buna hastalýðým sebep oldu.Kendimden utanýyor ve korkuyordum.
Otobüs son durakta durdu.Aþaðý indim,çaresizce.Bir hastahanenin önündeydim.Umut ýþýðým göründü sanki.Hiç tereddüt etmeden içeri doðru yürüdüm.Hiç birþey için geç kalmadýðýmý umarak...