Hayvan barýnaðýndan gelen adamlar, beni çekeleye çekeleye götürüp kamyonetin içine attýlar, boðazýmdaki halkayý çýkardýlar. Ýçeride beþ-altý köpek daha vardý, sessizce bana bakýyorlardý. Kapý kapandý, hareket ettik; üç kere durduk, yeni köpekler kondu yanýmýza. Ýçerisi týklým týklým oldu. Nefes almak çok zor; köpek baðýrýþlarý sinir bozucu. Ýçeride Aslancýk da var mý diye bakýndým, göremedim. Kaçmýþ olmalý, tehlikeleri sezmede üstüne yoktur. Hem sevindim olmayýþýna hem de üzüldüm.

Hayvan barýnaðýnda aþý yaptýlar, kýsýrlaþtýrdýlar, kulaklarýmýza küpe taktýlar. Ameliyat sýrasýnda bayýltmýþ olmalýlar ki kendime geldiðimde gözlerimi bir süre açamadým. Sesleri duyuyordum, ama ne sesi olduðunu anlayamýyordum. Ya insan sesi ya da köpek sesiydi; baþka ne olabilirdi ki. Karnýmda bir acý hissediyordum, sol kulaðýmda da bir aðýrlýk ve hafif bir acý...

Kaç gün kaldýk bilmiyorum, bana çok uzun geldi. Onca köpeðin arasýnda hýrlaþarak vakit geçirmek kolay deðil, zaman da uzun geliyor bu þartlarda. Görevliler lakayt, merhametsiz, tembel. Ellerinden sopa hiç eksik olmuyor, canlarý istediðinde de vuruyorlar. Hele bir veteriner var ki, tam bir cellat, köpekleri kesip doðrayan o. Barýnak pislik içinde, her tarafý bok dolu. Ölmeyecek kadar ya da birbirimizi yemeyecek kadar yiyecek veriliyor; su bile kýsýtlý.

Günler sonra... Bizi tekrar getirdikleri kamyonete bindirdiler, mecburiyetten belki de. Çünkü barýnaða durmadan köpek geliyordu. Öyle ki iki adým atsan bir baþka köpeðe çarpýyorsun. Bu da hýrlaþmaya ve bazen de kavgaya yol açýyordu. Bu dalaþmalarda ölen köpekler de olduysa da önemli deðil. Neden önemli olsundu ki altý üstü bir köpek iþte!

Kamyoneti aðzýna kadar doldurdular. Cafer Aga'nýn yanýna gidiyorum diye çok seviniyordum. Gittik, gittik, gittik... Gelirken katettiðimiz yolun en az on katýný katettikten sonra kamyonet durdu. Kapýyý açtýlar, sekiz köpek indirildi. Burasý ýssýz bir yerdi, asfalt yol kenarýydý. Kapý kapatýldý, yola devam ettik. Biraz gidip durduk, gene birkaç köpek indirildi. Öncekine benzer bir yerdi. Ben en son indirilenler arasýndaydým. O ana kadar hep Cafer Aga'ya götürüleceðim umudunu taþýdým. Getireceðiz demiþlerdi, nasýl umutlanmam! Hatta o yüzden inmemek için direndim de. Tabii karþýlýðýný da aldým, birkaç küfür ve sopa darbesi...

Egzosundan siyah dumanlar çýkara çýkara giden kamyonetin arkasýndan bakýyorum, çaresiz ve kýrgýným. Beni bunlara teslim ettiði için içimden Cafer Aga'ya sitem ediyorum. Yýllardýr ben ona alýþmýþtým, o da bana. Bakalým, her gece derdini anlatacak, konuþacak bir baþka köpek bulabilecek mi?

En son indirilen yani atýlan altý köpek birbirimize bakýp duruyoruz, aptal gibi. Þaþkýnlýk fazla sürmüyor, yerini meraka býrakýyor. Yolun karþýsýnda bizden önce buraya atýlmýþ olan dört köpek var. Sayýlarý daha fazla olabilir, benim þimdilik gördüklerim bu kadar. Dört köpeðin dördü de kulaklarýný dikmiþ bizi inceliyorlar. Geliþimizden memnun deðiller, nasýl olsunlar ki... Yiyeceklere, içeceklere yeni ortaklar gelmiþti. Tabii yiyecek ve içecek varsa! Yoksa ne mi olacak? Ne olacak, birbirimizi yiyeceðiz.

Yolun her iki tarafýnda birkaç plastik kap konmuþ. Benim bulunduðum taraftaki kaplardan sadece birinin dibinde azýcýk su var, diðerleri boþ. Bunlarý buraya yoldan geçen hayvan seven insanlar koymuþ. Bazý insanlar, kaplarý su ve yiyecekle dolduruyorlarmýþ. Ýlk gün bir araba önümüzde durdu, içinden bir adam indi, bagajý açýp bir poþet aldý ve kaplardan birine hazýr köpek mamasý döktü. Adam daha oradan ayrýlmadan biz mamaya hücum ettik, sadece hücum eden biz olsak, karþýdaki köpekler de geldi. Benim payýma düþen mama karnýmý doyurmadýysa da açlýðýmý köreltti.

(Devam edecek...)