Takvimlerin 10 Nisan 1919'u gösterdiði gün, tarihe kara bir leke düþüyordu; kahramanlarý için hiç bir þey yapamamanýn çaresizliðini yaþayan Türk Halký da hep bir aðýzdan haykýrýyordu:
-Kahrolsun böyle adalet!
Çünkü, Boðazlýyan Kaymakamý ve Yozgat Mutasarrýf Vekili olan Kemal Bey, Ermeni tehcirinde ölümlere sebebiyet verdiði iddiasý ve idam isteði ile yargýlanmýþ ve suçlu bulunarak ölüm cezasýna çarptýrýlmýþtý.
Kemal Bey’in mutlaka asýlmasý için Fransýz ve Ýngiliz iþgal kumandanlarý, Ermeni komitacýlarý ve Ermeni Patriði Zaven saraya baský yapýyordu. Oysa Kemal Bey, ayný iddia ile, daha önce Yozgat Ýstinaf Mahkemesinde yargýlanmýþ ve beraat etmiþti. Þimdi, bu mahkemenin verdiði karar dikkate alýnmýyor, yeniden divanýharp önüne çýkarýlýmasý isteniyordu.
Nitekim öyle de oldu. Mahkeme kuruldu, Yozgat’ta beraat ettiðini ileri süren Kemal Bey’in yeniden yargýlanmasýna karar veren Divanýharp baþkanlýðýný Hayret Paþa yapýyordu. Divanýharp Reisi Hayret Paþa, Sadrazam Ferid Paþa ile yaptýðý þiddetli bir münakaþadan sonra istifasýný veriyordu. Yerine de “Nemrut” lakabý ile tanýnmýþ Kürt Mustafa Paþa tayin olunuyordu.
Kemal Bey’i savunacak bir avukat bile yoktu, kimse buna cesaret edemiyordu. Fakat Sadeddin Ferid Bey adýnda cesaret sahibi bir dava vekili gönüllü olarak, Kemal Bey’in müdafaasýný üstlendi.
Çoðu Komitacý olan bir sürü yalancý þahit, mahkemede Kemal Bey'in aleyhinde konuþtular. Hatta küçük Ermeni çocuklarýný dahi mahkemeye getirip, þahit olarak dinlettiler.
Kemal Bey, “Ben emir aldým, bir memur aldýðý emre itaatle mükelleftir. Ben sürgün olarak kasabadan çýkarýlanlara en insanî harekette bulundum. Nitekim þimdi de hiçbir vicdan azabý duymuyorum.” dese de karar önceden zaten verilmiþti: Ýdam...
Mahkeme sona erer ermez, hazýr olan karar, tasdik edilmek üzere Saraya gönderildi.
Ve... Beyazýt Meydaný’nda idam sehpasý kuruldu. Komitacýlar, Ýstanbul’un çeþitli semtlerinden pek çok serseri Ermeni’yi infazý izlemeleri için meydana toplamýþlardý. Meydanda toplanan Türk Halk ise hýçkýra hýçkýra aðlýyordu. Meydan tam bir matem havasýna bürünmüþtü.
Son sözü sorulduðunda Kemal Bey þunlarý söyledi:
-Sevgili vatandaþlarým! Ben bir Türk memuruyum. Aldýðým emri yerine getirdim. Vazifemi yaptýðýma vicdaným emindir. Sizlere yemin ederim ki ben masumum, son sözüm bugün de budur, yarýn da budur. Ecnebi devletlere yaranmak için beni asýyorlar. Eðer adalet buna diyorlarsa, kahrolsun böyle adalet! Benim sevgili kardeþlerim, asîl Türk milletine çocuklarýmý emanet ediyorum. Bu kahraman millet, elbette onlara bakacaktýr. Allah vatan ve milletimize zeval vermesin, Amin!
     Evet, 10 Nisan 1919'da tarihe hem Türklük adýna hem de insanlýk adýna bir utanç sayfasý ekleniyordu.