Uykusuz bir gece daha kaldý geride. Bu kaçýncý? Saymadým. Yüzlerce olduðu kesin. Kafam zonkluyor, bazen de raylarýn üzerinde gýcýrdýyan bir yük treni gibi sesler dolaþýyor içinde; gözlerimin önünden karartýlar geçiyor, kalbim çarpýyor, nefes alýp vermede zorlanýyorum. Sýklýkla acaip þekilli yaratýklar görüyorum. Bunlarý anlatamýyorum, her defasýnda þekil deðiþtiriyorlar. Aðzýndan ateþ çýkaran huni kafalýlar var, onlarca eli ve ayaðý olanlar var, ayaklarý kafasýnýn olduðu yerde, kafasý ayaklarýnýn olduðu yerde olanlar var, denizanasýnýn denizde yüzdüðü gibi boþlukta salýnanlar var, bir de aðýzlarýndan onlarca dil çýkarmýþ olanlar var. Ýþ sadece görüntülerle kalsa! Ayrýca çýðlýk sesleri ve homurtular duyuyorum. Birilerini boðazlýyorlar gibi sanki. Yerin metrelerce altýndan da birileri bana sesleniyor. Ben kim olduklarýný bilmiyorum. Onlar ise benimle ilgili her türlü bilgiye sahip. Neredeyse þeceremi sayacak kadar hakkmda bilgi sahibi olmuþlar. Hallüsinasyon dedikleri bu mu?

Az önce uyumak için ýþýðý kapatýp yataða uzandým. Saða döndüm, sola döndüm... Uyumak ne mümkün! Debelenip durdum, baþka ne yapabilirdim ki! Mýþýl mýþýl uyumaya hasretim. Gözlerimi kapar kapamaz içim geçse, derin bir uykuya dalsam... Uyusam, uyusam... Hatta hiç uyanmasam! Bu da kabulüm.

Yorganý üzerimden atýp, acýyan gözlerimi ovuþturarak yataktan kalkýyorum, karanlýkta bir-iki eþyaya çarpýyorum, ýþýðý açýyorum, odanýn içinde dolaþmaya baþlýyorum. Vakit nasýl geçecek? Galiba bir yol buldum: Odanýn duvarlarýný sayýyorum: Dört. Bir daha sayýyorum, bir daha. Her defasýnda dört çýkmýyor; bazen üç bazen de beþ... Gerçek sayý acaba ne? Saymayý býrakmaya karar veriyorum, az sonra bundan vaz geçip tekrar sayýyorum. Kaç kere saydým bilmiyorum. Çok olmasýna çok oldu da...

Saymayý unutmak için odadaki eþyalara bakýyorum, baþka türlü kurtulamam bu tekrarlý hareketten: Az önce kalktýðým yatak camýn önünde duruyor. Üzerinde kýlýfý desenli bir yastýk, rastgele itelenmiþ bir ucu yerde mavi bir yorgan, debelenirken karýþýk kuruþuk bir hale getirdiðim periþanlarý oynayan yatak çarþafý... Kapýnýn arkasýndaki askýlýkta asýlý kýravatlar, ceket ve pantolonlar, gömlekler... Askýlýk o kadar yüklü ki çöktü çökecek. Giriþte sað taraftaki duvarda bir gardolap, onun yanýndaki duvarda da üzerinde bilgisayar bulunan masa; bilgisayarýn yanýnda bir kalem, bir sayfa boþ yazý kâðýdý ve kapalý bir cep telefonu. Masaya bitiþik dolu bir kitaplýk. Tabii karýþýk bir kitaplýk. Hatta yerlerde sürünen birkaç kitap bile var. Yerdeki kitaplarýn iki karýþ ötesinde bir çift kirli çorap, bir çift aðzý daðýlmýþ terlik. Kimin mi? Kimin olacak, tabii ki benim. Oda kapýsýnda girince sað tarafta yanyana iki koltuk. Ýkisi de diðer eþyalara göre yeni sayýlýr. Hayret! Üzerleri boþ.

Birkaç gündür, biri ya da birileri beni gözetliyor. Uydurmuyorum, yalan söylemiyorum; gözetlendiðimden eminim. Üstelik gözetleyen ya da gözetleyenler dýþarýda deðil; bu on iki metrekarelik odanýn içinde. Dileyen bana paranoyak desin, yetmezse daha aðýrýný söylesin! Ben gözetlendiðimi biliyorum. Baþkalarýnýn ne diyeceðinden çekinip de görüþümü deðiþtiremem! Neden ben mi? Bunu bana deðil gözetleyenlere sormalý!

(Devam edecek...)