Bir parkýn kapýsýndan içeri girdim. Yerleri ve aðaçlarýn üzerini beyaz bir örtü kaplamýþ, kar sanki hýzýný burada daha da artýrmýþ gibi. Küçük bir aðaç büyüklüðündeki manolyanýn o güzelim mor ve beyaz renkli çiçekleri kaybolmuþ karýn altýnda. Karla kaplý banklardan birinin üzerindeki karlarý , elimle iteleyip oturabilecek kadar bir yer açtým kendime. Bir köpek geliyor yan taraftan karlara bata çýka. Beni görüp yönünü bana doðru çevirdi. Yanýmda durdu. Gözlerimin içine bakýyor, salladýðý kuyruðundan biraz kar dökülüyor. Benden beklentisi olduðunu anladým da bende ona verebilecek ne var ki...
     -“Üzgünüm, sevgili köpek. Ýstersen bu soðukta benimle boþuna vaktini kaybetme, git baþka yerde þansýný dene!” diyorum. O, bakmaya ve kuyruðunu sallamaya devam ediyor. Güzel güzel konuþtum, anlamadý. Kýzdým.
     -“Ne laf anlamaz hayvansýn! Defol it oðlu it!” diye baðýrdým.
     Bu sefer anladý söylediklerimi, baþýný öne eðip yanýmdan ayrýldý. Arkasýndan bakýyorum, sol arka ayaðý sakat; önceden fark edememiþtim. Þimdi ona bir lokma ekmek olsun veremeyiþime ve hakaret etmiþ olmama daha çok üzülüyorum.
     Aðaç dallarý yere doðru eðildi, bakalým bu kadar kar yükünü çekebilecekler mi? Kýrýlmasýnlar? Yok caným, ta o kadar fazla deðildir üzerlerine konan kar. Aðaçlarý düþünüyorum, ya kendim? Üstüm baþým karla doldu, giysilerimin hangi renkte olduðu sorulsa bakýp da söyleyemem. Kafamýn üzerindeki karlarýn sebep olduðu aðýrlýðý da hissetmeye baþladým. Hiç kýpýrdamadan oturuyorum. Ýþte oturan bir kardan adam! Belki de uzaktan bakan bazýlarýna göre bir heykel. Ve belki de az sonra buz adama dönüþecek!
     Yaðýþ þiddetini artýrdý, rüzgar da çýktý. Oyun oynamayý seven bir rüzgar, biraz da dalgacý. Karlarý bir yerden alýyor baþka bir yere götürüp yýðýyor, daha sonra oradan da alýyor... Park ýssýz, kimse yok. Bu karda boranda kim olur ki... Buraya bu havada gelen adamýn aklýndan zoru var demektir. Yanýlmýþým. Düþüncelerim gerçekle çeliþiyor. Ýþte, karþýmda bir adam var, bana yaklaþýyor. Ayaðýnda çizmeleri, sýrtýnda boðazlý kalýn bir kazak, belinde kuþaðý ve bu kuþaðýn içine sokulu iki cam bardak, bir elinde ibrik diðerinde orta büyüklükte bir güðüm...
     -Boza var, bozaaacýýý... Vereyim mi amca? Diye soruyor bana. Yaþça benden büyük olduðu halde bana “amca” dedi. Kar demek ki öylesine kamufle etti beni ki, bozacý gerçek yaþýmý tahmin edemedi.
     Bozacý teklifini birkaç kere tekrar etti, hiç cevap vermedim. Hatta hiç kýpýrdamadým. Aðzýndan hafif bir sesle:
     -Kaçýk, sözünün çýktýðýný duydum.
     -Bozacýýýýý, diye baðýra baðýra oradan uzaklaþtý.
     Bana kaçýk diyen adama bak sen, in cin top oynayan bir yerde, burada boza satmaya kalkýyor. Kime satacaksýn? Aðaçlara mý banklara mý? Asýl kaçýk sen olmalýsýn bozacý efendi!
     Önce ayaklarým, sonra yüzüm ve ellerim; en sonunda da bütün vücudum uyuþtu. Donuyor muyum? Olamaz, çünkü þimdi çok üþümüyorum. Gerçi donarken insan üþür mü üþümez mi onu da bilmiyorum ya... Uyku bastýrdý, hem de öyle tatlý ki... Günlerdir uyuyamayan ben, bu bastýran uykudan memnun kaldým doðrusu. Gözlerimi kapatýp uyumaya karar verdim, ama kapanmýyorlar. Aksiliðe bak! Gözkapaklarým donmuþ, kalmýþ öylece. Açýk duracaklar. Böyle uyuyamam. Oturduðum yerden kalkmayý denesem! Olmuyor. Ayaklarým yere basmýyor, basýyor da zemini hissetmiyor ayaklar. Sanki havada asýlý duruyormuþum hissi veriyor. Bir elimi kýpýrdatmaya muvaffak oldum, devamlý o elimi kýprdatmayý sürdürüyorum, hangi elim olduðunu ise bilmiyorum. Biraz sonra bu eli hareket ettirdim, saðdakiymiþ. Sað elim hareket etmeyi iyice becerince bununla sol elimi ovaladým. O da canlandý. Ýki elimle ayaklarýma bir müddet ayný iþlemi uyguladým. Nihayet yürümeyi baþardým.
Devam edecek...