Yolumun üzerindeki bir nalbura da uðruyorum. Oradan orta büyüklükte bir çekiç alýyorum; ne iþime yarayacaksa! Çekici ne yapacaðýma nalburdan çýkýnca karar veriyorum: Aynadaki'nin kafasýný patlatacaðým. Oradaki benmiþim! O zaman ben kendimin düþmaný mýyým? Kendimi yok etmek isteyiþimin ardýnda yatan gerçek nedir? Kendimden, bilhassa bazý anýlarýmdan kaçmak istediðim olmuþtur, nedeni de beni rahatsýz etmiþ olmalarýdýr. Kaçabildim mi? Hayýr! Ben kaçmak istedikçe bu edepsiz anýlar çýkýverdiler karþýma. Hem de en çok mutlu olduðum anlarda.
     Hayata baðlý deðilim, ölümden korkmuyorum; gideceðim yerin buradan daha kötü olmadýðýndan eminim. Cennete cehenneme inanmýyorum, ama gideceðim yerde sonsuz bir sükunete kavuþacaðýmý biliyorum. Beni bu dünyaya baðlayan iplerin düðümünü bilerek gevþek attým; dilediðim zaman kolayca çözülsün diye.
     Odama girer girmez sinirlerim gerildi, sýrtým ter içinde, saçlarým diken diken, ellerim titriyor, aðzým kuruyor. Kendimi masa baþýndaki sandalyeye atýyorum, arkama bakmamaya kararlýyým. Ne zamana kadar? Fazla sürmedi kararlýlýðým; dönüp arkamdaki duvara daha doðrusu aynaya bakýyorum. Eskiler buna tenakuz diyorlar, yani çeliþkiler içindeyim. Bana tutarsýz diyen olabilir, bu yüzden kýnanabilirim. Olsun. Fark etmez. Ben buyum.
     Aynanýn içini tam göremiyorum. Ayaða kalkýp gardolaba yaklaþýyorum. O suratsýz ihtiyarý göreceðimi umarken duvarlarýndaki sývalarý dökülmüþ virane bir odanýn içinde baþlarý örtülü, þalvarlý iki kadýn yere eðilmiþ bir þey sarýyorlar. Ne olduðu tam belli deðil. Merak ettim. Ýþleri bitince gördüm: Bir bebeði kundaklamýþlar. Burasý bir fakir evi olmalý; en azýndan benim ilk izlenimim böyle.
     Bebeðin görüntüsü yaklaþtý, yüzü kýrmýzý, gözleri kapalý, aðzý açýk, yeni doðmuþ olduðunu sanýyorum. Birkaç saat önce. Konuþuyor. Az önce doðan bir bebek masýl konuþur? Sesi biraz Aynadaki'ne benziyor. Nefes bile almadan, en ufak bir hareket yapmadan pürdikkat kesiliyorum.
     -Niye þaþýrdýn? Yaklaþ yaklaþ, biraz daha yaklaþ! Sana anlatacaklarým var.
     -Aynadaki, konuþan sensin; sesini biraz deðiþtirip bebek konuþuyormuþ gibi göstermeye çalýþýyorsun.
     -Yanýlýyorsun, konuþan bebek, konuþan bir açýdan da hem sen hem de ben...
     -Bu da yeni oyunun olmalý.
     Aynadaki görüntüde kadýnlar ve bebekten baþka kimse yok. Kapýnýn arkasýna saklanmýþ olmasýn? Ama bebeðin dudaklarý kýpýrdýyor konuþuyormuþ gibi!
     -Sana þimdi, sonraki hayatýnda bilmediklerini göstereceðim ve anlatacaðým. Örneðin doðduðun günü bilmiyordun. Bir kýþ günüydü, annenin sancýlarý tutunca baban köy ebesini almak için dýþarý çýktý. Dedim ya kýþtý, her taraf karlý kaplýydý, hem de diz boyu. Arabayla gidemezdi, eþekler bu kadar karda arabayý çekemezlerdi. Mecburen yayan yola koyuldu. Ebenin evine vardýðýnda kadýn bu durumdan hiç memnun olmadý. Mýrýn kýrýn etti, gitmek istemediðini hareketleriyle belli etti. Buna raðmen babanla birlikte yola düþtü. Baþka ebe yoktu, çaresiz bu doðumu o yaptýracaktý. Deli Rüstem'i yani babaný kýzdýrmaya da gelmezdi. Birkaç yüz metrelik yeri bir saatte katettiler. Baban birkaç kere de ebeyi sýrtýna almak zorunda kaldý.
     -Sonraki hayatýn dedin, öyleyse benim bir de önceki hayatým da mý var? Neler uyduruyorsun sen?
     -Var tabii. Önceki bedenin benim. O beðenmediðin, tiksintiyle baktýðýn, hakaret yaðdýrdýðýn ihtiyar beden... Ölünce ruh bedenden çýkýyor. Bir müddet dinleniyor; inzivaya çekilmek gibi bir þey. Bu dinlenme süresi bitince yeni bir bedenin içine giriyor.
     -Reenkarnasyondan bahsediyorsun. Ben inanmam böyle masallara.
     -Masal deðil, gerçek. Sabýrlý ol, dinle.
     -Bugüne kadar bir ruhun tekrar bedenlenmesi ile ilgili somut bir olay saptanabilmiþ deðil.
     -Sen öyle zannet. Daha önceki bedenleri ile ilgili anýlarýný hatýrlayan çok kiþi var. Neyse, ben esas konuya dönüp sana anlatayým; ister inan ister inanma: O gün senin doðumun uzun sürmedi. On-on beþ dakika kadar. Bu çabuk doðum ebeyi de sevindirdi. Göbeðini kestiler, yýkadýlar ve belediler seni. O iki kadýndan genç olan annen, diðeri de ninen yani babanýn annesi. Annen hayret ki doðum yaptýktan birkaç dakika sonra ayaða kalktý. Ninene bebeði yani seni yýkamada yardým, etti. Birazdan yatacak, çünkü bu konuda ninen onu uyardý, lohusanýn kendini fazla yormamasý gerekirmiþ. Baban ebeyle beraber çýktý, kadýný evine kadar götürecek.
     Midem bulandý. Bir gurultu duyuyorum, banyodan ya da tuvaletten gelen su sesi mi yoksa karnýmdan mý geliyor? Mutfaða gidip birkaç parça yiyecek atýþtýrýyorum. Tezgahýn üzerinde yýkanmamýþ bir su bardaðý duruyor. Hemen yýkýyorum. Mutfaðým ile odam birbirinin zýttý. Mutfakta düzensiz, kirli, tozlu hiçbir þey yoktur. Çay demliyeceðim. Ocaðý yakýyorum çaydanlýðý üzerine koyuyorum. Gölgem geliyor aklýma. Ýþte yanýmda. Soruyorum:
     -Aynadaki'nin konuþmalarýný duydun deðil mi?
     -Evet, hepsini duydum.
     -Saçmaladýðýný düþünüyorum. Ýçeri girince aynanýn yanýna gitmeyeceðim. Sen ne dersin?
     -Bana kalýrsa anlattýklarýný dinledikten sonra karar vermelisin. Dinlersen ne kaybedersin?
Devam edecek...