PAYLAÞMAK
Paylaþmanýn önemini kavrayýp anlatmayý becerebiliyor muyuz? Paylaþma duygusu sadece bir tek kelimeden ibaret deðildir.
Paylaþmak büyük önem taþýr insanlar arasýnda. Çünkü mutluluklar paylaþýldýkça çoðalýr, acýlar umutsuzluklar paylaþýldýkça son bulur. Gelin hep birlikte acýlarý paylaþýp mutluluða çevirelim; mutsuzluklarý umutsuzluklarý yok edip, bitirelim.
Maddi manevi her þey paylaþýlýr hiç durmaksýzýn ama biz insanlar sadece manevi paylaþýmlar yaparýz. Maddiyatýn hep bizlerde kalmasýný ister hep bizlere verilmesini bekleriz. Güzellikler de vardýr paylaþýlanlarýn içinde, dertler de acýlar da sevinçler de. En önemli olaný sevgidir. Gönüllerde sevginin olmamasý demek kalplerin katýlaþýp taþa dönmesi demektir. Sevgiye yer olmazsa hiçbir þeyin anlamý olmaz yaþadýðýmýz bu hayatta. Sevgi insanlarýn birbirlerine verdiði en kýymetli varlýk, kalp kapýlarýnýn açýlmasýný saðlayan anahtardýr. Bu güzel duyguyu anlatan mektuplarda satýrlar, þarkýlarda notalar, þiirlerde mýsralardýr.
Ýnsanlar birbirlerini sevmezse sevgilerini paylaþmazlarsa sevgi sadece adýyla kalýr. Adýyla kalmamasý için kalpten kalbe her daim akmalýdýr. Akmayýp durduðu yerde kalýrsa ne sevgi kalýr ne de açýlmasý beklenen yollar açýlýr. Onun için bizim yapmamýz gereken sevginin akmasýna engel olan bütün setlerin yýkýlmasýný saðlamak engelleri ortadan kaldýrmaktýr. Dertlerini de paylaþýr insanlar birbirleriyle. Derman olmalarýný beklerler dertlerini anlattýðý kiþilerden. Yani paylaþmak bir tek sevgiden ibaret deðildir. Güvendiðimiz bir kiþiye dertlerimizi anlatýrýz. O kiþi beklentilerimizi olur da karþýlayabilirse derdimize derman olmuþtur, karþýlayamadý ise sadece içimizi döktüðümüzle kalmýþýzdýr. O bizim düþüncemiz olarak kalýr. Ýçimizi döküp rahatlamamýz bile beklentilerimizi bir nevi karþýlamýþtýr aslýnda fakat biz bunun farkýnda deðilizdir.
Paylaþmak o kadar güzel bir duygudur ki bu duyguyu anlatmakla bitiremeyiz. Biz insanlar olarak paylaþmanýn sadece sevgiyi ve dertleri paylaþmaktan ibaret olduðunu düþünür karþýmýzdakilere de öyle anlatýrýz. Ama öyle olmamýþtýr. Paylaþmak hayatýn geniþ bir yelpazesidir. Bu yelpazede anlatýlmasý gereken þey o kadar çoktur ki anlatmak çok uzun sürer. Örneðin bazý insanlarýn acýlarý vardýr. Biz onlarýn acýlarýný dinleyip duygularýna ortak oluruz, yani hüzünlerini paylaþýrýz. Bir çocuðun sevincini görüp onun mutluluðu ile mutlu oluruz. Çocuðun mutluluðu ile biz iki kat mutluluða kavuþuruz. Sokakta gördüðümüz bir insanla bir lokma ekmeðimizi bölüþürüz açlýðýný gidermiþ oluruz bu da paylaþmaya bir örnektir.
Her zaman paylaþýmcý olmamýz gerekir. Sadece kendimizi düþünerek hareket edersek bencilce davranýr paylaþmanýn önemini hiçbir zaman kavrayamayýz. Bu güzel duygunun önemini kavrayýp diðer insanlara anlatabilmek için bencilliði hayatýmýzdan tamamen çýkarýp atmalýyýz. Bencillik duygusunu hayatýmýzdan çýkarýp atmazsak paylaþmak adlý güzelliðin önemini ne kendimiz kavramýþ oluruz ne de diðer insanlara anlatabiliriz. Bunu yapabilmemiz için bencilliðin hayatýmýzdan silinip yok olmasýný saðlamalýyýz. Eðer bu dediklerimi yapamazsak bu anlattýklarýma kendimiz bile inanmamýþ oluruz. Bunlara inanýp yapabilmemiz için bizler daima alan el deðil, veren el olmalýyýz. Tek baþýmýza deðil komþumuzla doymayý bilmeliyiz. Her zaman karþýmýzdaki insanlarýn dertleri, tasalarý ,sevinçleri, hüzünleri ile bizler de sevinip üzülmeyi dertlenip tasalanmayý öðrenmeliyiz. Bütün dünyayada bunu öðretebilme kabiliyetinin kendimizde olduðunu anlatmalýyýz. Kýsaca þunu söylüyorum: Her zaman her yerde her durumda paylaþýmcý olmalýyýz.