Doktorun söyledikleri beni tatmin etmemiþti, rahatlatmamýþtý; aksine huzusuz yapmýþtý. Söylene söylene yürüyordum. Nereye gidecektim, bir karar vermemiþtim. Ayaklarým nereye götürürse oraya. Gittim, gittim; geldiðim yer daha önce hiç bilmediðim bir yerdi. Sokaktý.     Bu sokak metruk ev dolu. Bakýmsýz, yýkýldý yýkýlacak evler. Bir fýrtýna çýksa hepsini uçurur. Buna raðmen boþ deðiller; kapýlarýnýn önünde oturan kadýnlar ve pencerelerinden bakanlar var. Çocuklar da ortasýndan küçük, kirli bir derecik akan -kanalizasyon patlamýþ olabilir- sokakta birbirlerini kovalýyorlar. Kedi var bir tane, üç de köpek. Kedi tedbirli davranýyor, köpeklerden oldukça uzakta onlarýn hareketlerini izliyor.
     Bir an önce buradan gitmeye çalýþýyorum. Gidemiyorum. Bir evin önünden geçerken kapýsý açýlýyor, bir el beni içeri çekiyor. Kim bu? Ýçerisi loþ, gözlerim iyi görmüyor. Tuhaf kokular geliyor burnuma: Leþ, turþu, tuvalet kokularý.
     O kiþi elimi daha kuvvetli çekerek beni bir odanýn içine sokuyor. Burasý aydýnlýk. Görüyorum. Yaþlý bir kadýn, üstü baþý dökülüyor, yere kadar bir entari giymiþ. Saçlarý bembeyaz ve daðýnýk. Küçük suratlý, elmacýk kemikleri çýkmýþ, avurtlarý çökük. Çünkü aðzýnda sadece üç tane üstte iki tane de altta diþi var. Üsttekilerin ortasýndaki diþ altýn kaplama. Hayret. Cam kenarýnda bir sedir var, oraya oturmamý iþaret ediyor. Nasýl oturabilirim, sedirin üzeri eski püskü giyecek hatta cam ve metal parçalarýyla dolu. Tereddütümü anlýyor, sedirin bir kýsmýndaki eþyalarý eliyle iteleyip boþaltýyor. Oturuyorum.
     -Senin üzerinde büyü var, bunu bozacaðým. Diyor.
     -Büyü müyü yok bende. Büyü olduðunu nasýl bildin?
     -Ben bilirim; iþim bu. Oturduðun yerden kýpýrdama, þimdi geliyorum, deyip odadan çýktý, bir dakika sonra, içinde macuna benzeyen madde bulunan bir bakýr sahan ve büyük bir kuþa ait beyaz-siyah karýþýk renkli uzun bit telekle geldi. Yanýma oturdu. Telekle sahanýn içindeki maddeyi karýþtýrdý. Bir yandan da ne dediðini anlamasam da dudaklarýnýn oynamasýndan bir þeyler mýrýldandýðý belliydi. Çukura kaçmýþ gözlerini bir kapatýp bir açýyor, þiþ damarlý eli hýzla saðanýn içini karýþtýrýyordu. Karýþtýrma bitti, aðzýný kapattý, gözlerini yumdu. Tam tepemde dikiliyordu, boðazýna sarýlýp boðmak geçti içimden. Yapmadým.
     Gözlerini açtý, pis bir gülüþ attý bana doðru; altýn diþinden parýldýyan bir ýþýk gözümü rahatsýz etti. Çok derin bir nefes aldýktan sonra, týpký bir yýlan týslamasý gibi bana üfürdü. Ýðrenç kokuyordu nefesi. Baþýmý çevirdim, eliyle düzeltti, tekrar týsladý yani üfledi. Defalarca... Elimle burnumu kapattým, elime vurdu. Telekle sahanýn içindeki maddeden alýp bana yedirmek istedi. Bu iðrenç þeyi nasýl yerdim? Kafamý “Hayýr” anlamýnda salladým. Umursamadý, gene yedirmeye uðraþtý. Bu kadarý da fazlaydý! Pis büyücünün bir sýkýmlýk caný var, buna raðmen bana kabarýyor.
     Yerimden fýrlayýp ayaða kalktým. Elindeki sahana vurdum, sahan yere düþtü, üzerime içindeki maddeden bulaþtý. Büyücünün elindeki teleði çekip aldým, önce sol gözüne sonra saðdakine sapladým. Baðýrmadý. Ýteleyip sedirin üzerine düþürdüm. En sonunda da boðazýný bütün gücümle sýktým.
     Kçmalýydým, kaçamadým; odadan adýmýmý atar atmaz bir adam karþýladý beni. Kadýnýn yalnýz yaþamadýðý anlaþýlmýþtý. Adam, kadýndan daha da korkunçtu. Gözlerinden akan kýrmýzý kan çenesinden aþaðýya süzülüyordu. Yüzündeki deri deðil de sanki köseleydi. Konuþurken aðzýndan çýkan köpükler etrafa saçýlýyordu.
     -Öldürebildin mi? Diye sordu bana.
     -Evet, dedim. Ýþi tamam, öldü.
     -Sen öyle zannet, deyip önüme dikildi, kýs kýs gülüyordu. Öfkeyle iteledim onu, kýç üstü yere düþtü. Acaba adamý da öldürsem mi diye sordum kendime. Öyle ya geride bir tanýk býrakmak benim kolayca yakalanmama neden olabilirdi. Buna raðmen adamý öldürmek içimden gelmiyordu. Acýdýðýmdan mý? Hayýr. Tembelliðimden olabilir.
     Evden sokaða çýktýðýmda kapýdan girmeden önceki gördüklerim aynen vardý. Sokaðý aceleyle terk ettim. Çarþýya geldim, fýrýndan iki ekmek aldým. Bana en az iki gün yeterdi bunlar. Çarþýyý elimdeki ekmek poþetiyle dolaþtým. Huzursuzdum, sebebi belli. O büyücüyü keþke öldürmeseydim. Belki de ölmemiþtir. Adamý öldürmemekle iyi yaptýðýma inandým. Gidip bakacaktým. Gitmek riskliydi, öldüyse cinayeti benim iþlediðim hemen anlaþýlýrdý. Belki de adam, kadýný öldürdüðümü herkese duyurmuþtu! Buna raðmen gittim.
     Sokakta her þey ayný. Sanki sabitlenmiþ. Burada zamaný dondurmuþlar. Büyücünün evinin önündeyim. Kapý açýldý, bir el gene beni içeri çekti. Bu saferki el o adama aitti.
     -Ben sana demiþtim, deyip gülerek öteki odaya kaçtý.
     Adam haklýydý, iþte büyücü kadýn yanýmda bitmiþti. Hem de sapasaðlam. Elimi tutup beni, odadaki sedire kadar sürükledi. Lanet büyücü kadýn! Ölmemiþ. Ama nedense sevinmek gelmiyor içimden.
     -Ekmeðin birini bana ver. Dedi.
     -Neden verecekmiþim sana?
     -Yaptýðým büyünün karþýlýðý olarak.
     -Nasýl bir büyü yaptýn?
     -Üzerindeki bütün kötülüklerin günahýný defettim.
     -Para vereyim.
     -Para istemem. Ekmek ver.
     Ekmeklerin ikisini de vermek istedim, kabul etmedi. Birini aldý ve dedi ki:
     -Git artýk, gider gitmez yat uyu. Uyandýðýnda gördüðün rüyayý hatýrla. Rüyandakilerin hepsi olmasa da çoðu gerçekleþecek. Kötülükleri derin kuyularýn içine gönderdim; þimdilik çýkamazlar. Sonsuza kadar da orada kalamazlar. Çýktýklarýnda bana gel; bakarýz çaresine.
(Devam edecek...)