Acý bir gün. Yastayým, üzgünüm, ne yazacaðýmý da doðrusu tam olarak bilemiyorum. Evet, gerçek olan þu: Bir arkadaþýmý kaybettiðim haberini bugün aldým. Arkadaþým bir insan deðil; bir hayvan, bir köpek. Yani Aslancýk... Gerçek adý nedir bilmiyorum, ama ben ona “Aslancýk” derdim.
     Bu sabah çok erken uyandým, tekrar uyumaya çalýþtýysam da bir türlü uyuyamadým. Erkenden Þile yolu üzerindeki Ömerli beldesine yani benim stres atmak için sýk sýk kaçtýðým yere gittim. Parkta oturur oturmaz oradaki çayhaneyi iþleten bey, önce “Hoþ geldin abi!” dedi. Sonra da:
     -Senin arkadaþýn gitti, diye ilave etti.
     -Nereye gitti?
     -Yani öldü?
     -Hangi arkadaþým, kim ölen?
     -Hani senin bir köpek vardý ya, iþte o!
     -Aslancýk mý?
     -Evet, dün bir otomobil çarpmýþ kafasýna ve oracýkta ölmüþ.
     -Ýnanmýyorum.
     -Valla doðru abi.
     Þaþýrdým, ne diyeceðimi bilemedim. Boðazýma sözcükler doluþtu, týkandý; bir müddet konuþamadým.
     -Nasýl ölür? Burada araba trafiði fazla deðil ki... Dedim, yani gerçeði deðiþtirmeye çalýþtým.
     Haberi veren bey, bana çay getirmeye gitti; ben parkýn kapýsýndan Aslancýðýn girip, sallana sallana yanýma geleceði umuduyla gözümü oraya diktim. Tabii gelmedi, gelemezdi. Sað olsaydý, benim kokumu aldýðýnda mutlaka gelirdi. Yanýma geldiðinde ben ona “Merhaba, hoþ geldin!” derdim ve o da gözlerini gözlerime dikerdi. Sonra da oturduðum bankta yanýma çýkar, arada sýrada kafasýný koluma sürter, bir müddet sonra da banktan aþaðýya inip ayaklarýmýn ucuna yatar ve gözlerini kapatýrdý.
     Aslancýk biraz hantaldý, hareketleri yavaþtý. Belki de bu hantallýðý, sallana sallana yürümesi birkaç sene önce geçirdiði kazadan dolayýydý. O zaman da ona bir araba çarpmýþ ve arka ayaklarý kýrýlmýþ. Tedavi ettirmiþ sahibi ve arka ayaklarýna platin takýlmýþ.
     Aslancýk, asil bir hayvandý. Hiçbir canlýya saldýrmaz hatta havlamazdý. Ona salam verdiðimde bir baþka köpek salamýný kaparsa hiç sesini çýkarmazdý, hatta bir keresinde ufacýk bir kedi bunun salamýný kaptý, o sadece baktý.
     Ýki gün önce, parkta oturur oturmaz yanýma gelmiþti. Bazý günler onu göremezdim, bazen de sahibi emlakçýnýn önünde ya da bir aðacýn, bir otomobilin gölgesinde yatarken bulurdum.
     -Tembel þey, ne yatýyorsun? Dediðimde gözlerini yavaþça açar, sesten tanýmýþtýr ama görüntüden de tanýmak için gözlerini kýrpýþtýrýr, yavaþ yavaþ kalkar ve peþimden gelirdi.
     Ben onunla dakikalarca konuþurdum. Onun dili yoktu ama beni anladýðýndan kesinlikle emindim. Parktan ayrýlacaðým zaman:
     -Sana mama almaya gidelim mi? Dediðimde hemen yerinden fýrlar, zýplamaya baþlardý. O tembel Aslancýk gider hareketli bir aslancýk gelirdi. Markete kadar peþimdeydi, ben içeri girince o kapýda beklerdi, marketin içine girmeye asla teþebbüs etmezdi. Markette biraz oyalanýrsam kýsa ve hafif bir sesle iki-üç kere havlardý. Markette çalýþan kasiyer kýz gülerek:
     -Sizinki, sabýrsýzlanýyor, derdi.
     Marketten çýkýp tenha bir yerde salamlarýný vermek için giderken o arkamdan gelir, bizi gören iki-üç köpek de peþimize takýlýrdý. Salamlarý yedikten sonra baþýný okþayýp:
     -Mama bitti, hadi hoþça kal, derdim. O arkamdan bir müddet bakar, sonra aðýr adýmlarla yatýp dinlenebileceði bir yere doðru giderdi.
     Hesabý öderken:
     -Belki bir baþka köpektir ölen; yanlýþ duymuþsunuzdur. Ben gene de gidip yattýðý yerlere bakacaðým. Dedim.
     -Yanlýþ deðil abi. Eminim o, ama istersen gene de bak! Cevabýný aldým.
     Sahibi emlakçýnýn dükkaný önüne, aðaçlarýn ve arabalarýn altýna baktým. Aslancýk yoktu. Aðlamak istiyordum, aðlayamýyordum. Eve gelince gözyaþlarýmý koyverdim.
     Aslancýk'tan geriye ne kaldý? Çektiðim birkaç fotoðraf ve “Köpeðin Adý Badi” adlý romanýmda onunla ilgili birkaç satýr.
     Güle güle sevgili arkadaþým Aslancýk.
     O masum, temiz bakýþlarýný hiç unutmayacaðým.