Geriye alamayacaðý tek þey zamandý. Aðýzdan çýkan sözden, çarpýp çýkýlan kapýdan bile fena.
Parçalarý azalýyordu. Yaþýyla ters orantýlý bir durum. Hücrelerinin azalmasý, cildinin elastikiyetini kaybetmesi, çaktýrmadan saçlarýnýn ve kaþlarýnýn seyrelmesi gibi...
Hayatýnýn mucizevi bir þekilde deðiþeceðine inandýðý yaþýný beklerken üstüne bir üç yýl daha almýþtý. Haritalarý rafa kaldýrdý. Kaçýþ planlarýný iptal etti. Bitiyordu aðýr aðýr ve biliyordu bunu. Olmaz dediði her þeyi kabul etmiþti. Ne zaman olmuþtu, kim imzalatmýþtý bu sözleþmeyi. Tüm maddeleri ruhunun ilkelerine aykýrýydý. Çok kýrýk, mikro kýrýklarla doluydu kalbi.
Ne zaman bu hale gelmiþlerdi. Çift kiþilik yatakta iki ayrý kiþi olmuþlardý sonunda. Hayat...
Koyu bir kahve gibi sert uyandý o sabah. Yüzmeyi biliyordu, biraz su yutunca anladý. Uçmayý da biliyordu, yüksekten düþerken açýlýverdi kanatlarý. Ölmedi. Bir aðaca kondu. Ýsteyince yýrtýcý bir kuþ olabiliyordu. Bütün bunlar olurken saate baktý. Hala uyanýktý. Çift kiþilik yatakta 'hala' iki kiþiydiler. 'Hala' yalnýzdý. Yatak kocaman bir labirente dönüþtü. Çýkýþý bulamýyordu. Bir nefes daha vardý ona ait olmayan. Yanýna doðru gitmeye çalýþýyordu, olmuyordu. Yatakta kayboldu. Gözlerini kapatýp güzel þeyler düþünmeyi denedi. Aslýnda her þey güzeldi de göremeyecek kadar mý kaybolmuþtu. Kocaman bir ormana dönüþtü yatak. Ormanýn derinliklerinden nefesini duyuyordu yine onun. Uzun uzun aðaçlar, sarmaþýklar ve kertenkeleler...Bir baykuþ ötüyordu. Koþtu. Sis çöküyordu bulamadý onu. Bir aðacýn dibinde oturdu nefes nefese. Ter içinde...Orada uyuya kaldý. Uyandýðýnda gün doðmamýþtý. Bir yük gemisinin sesini duydu. Uçsuz bir denizde buldu kendini. Yüzgeçleri çýkmýþtý. Suya daldý. Hiç bu kadar özgür hissetmiþ miydi...Bir balýk sürüsünün peþine takýldý. Ait olabilecek miydi? Almadýlar zaten aralarýna. Sonra yeniden, derinlerden ayný nefesi duydu. Çýrpýnýp yüzeye attý kendini. Sarýlmak istediði 'nefesi' kollarýnýn arasýndan dalgalarla geçip gitti.