Eve döndüm. Odamda ýþýðý kapatýp karanlýkta oturuyorum. Aslýnda düþünüyorum Ne mi? Evreni. Bu devasa boþluðu ve içindeki sayýsýz varlýðý... Hayal kurmak hoþuma gidiyor. Evrende bizim dünyamýza benzeyen milyarlarca gezegen varmýþ. Öyleyse bu gezegenlerin bazýlarýnda canlý da olabilir. Ýþte böyle bir gezegeni hayal ediyorum. Bir þekilde o gezegene gitmeye çalýþýyorum: Uzay aracýyla, uçakla, balonla ya da uçarak. Bu mümkün mü? Belki de böyle bir gezegen bize milyarlarca ýþýk yýlý uzaklýkta. Mevcut teknik bilgimizle oraya ulaþmamýz imkansýz. Belki zaman ve mekan hakkýnda bilgilerimiz eksik ya da ileride sahip olunacak yeni bilgilerle bu zaman ve mekan engeli aþýlabilir.
     Onun için ben aþtýðýmý düþünüp böyle bir gezegene vardýðým hayalini zihnimde yaþatýyorum. Denizleri, ýrmaklarý, gölleri, aðaçlarý, çimenleri, çiçekleri, hayvanlarý ve orada yaþayan zeka sahibi yaratýklarý düþünüyorum. Ama sonra bir hata yaptýðýmý anlýyorum. Ben ait olduðum bu dünyadan çýkamamýþým, hâlâ buradayým. Baksanýza hayallerimdeki ögelerin hepsi bu dünyaya ait. Zeka sahibi varlýklar olarak düþündüklerim de týpký bu dünyadaki insanlar... Lanet olsun. Hayallerimin de içine ettim. Yerimde sayýyorum. Hayal gücümü yitirmekten korkuyorum ve böyle bir þey olursa yaþamanýn da bir anlamý kalmayacaðýný biliyorum.
     Odanýn içinde bir silüet belirdi. Biri girmiþ olmalý habersiz. Benim ev de tam bir yolgeçen hanýna döndü. Gelen giriyor, gelen giriyor. Þimdiki bir erkek, odanýn ortasýnda durdu, sonra dolabýn yanýna gitti, aynaya bakýyor. Aynayý çalmaya gelmiþ olmasýn? Keþke. Çalsa da beni de kurtarsa bu dertten. Tekrar odanýn ortasýna doðru yürüdü, demek ki aynayý çalma niyeti yok. Oturduðum yerden kalktým, elektrik düðmesine dokundum. Benim boyumda bir adam. Üstelik ayaðýndaki pantolon ve sýrtýndaki tiþört benim þu anda giydiklerimin aynýsý. Çaldý desem, çalmasý imkansýz çünkü benmkiler üzerimde duruyor. Arkasý bana dönük, yüzünü görmek için omzundan tutup çekiyorum, bana doðru dönmek zorunda kalýyor. Yüzüne bakýyorum. Ne yüzü? Bu adamýn yüzü yok. Ne burnu, ne aðzý, ne gözleri ve de ne kulaklarý var.
     -Kimsin sen, burada iþin ne? Diye soruyorum. Cevap yok. Tabii olmaz; aðýzsýz bir insan konuþabilir mi? Sesimi yükseltiyorum, korkup da kaçsýn diye:
     -Defol! Çabuk burayý terket! Diyorum, gene ses yok. Ýteliyorum, hatta bir-iki yumruk da atýyorum göðsüne. Ýþte o zaman tepki vermeye baþlýyor, o da beni iteleyip birkaç yumruk sallýyor. Ona sarýlýyorum ve boðuþmaya baþlýyoruz. Ýkimiz de yere yuvarlanýyoruz. Bazen o altta ben üstte, bazen de tersi dakikalarca boðuþuyoruz. Yerdeki mücadelenin galibi belli deðil. Gene ayaktayýz. Ýyice gerilip okkalý bir yumruk atmak amacýndayým. Yumruðumu yakalýyor ve beni bütün gücünle iteliyor. Yere düþüyorum, kafamý masanýn ayaðýna çarpýyorum. Baþým dönüyor, gözlerim kararýyor. Bayýlmýþým.
     Ne kadar süre baygýn kaldým? Kendime geldiðimde odanýn ýþýðý yanýyordu ama içeriye güneþ de vuruyordu. Öyleyse uzun bir süre geçmiþti. Ayaða kalktým, üzerimdeki tozlarý silkeledim. Baþýmda bir aðýrlýk hissettim, elimle kafamýn üzerine koydum, þiþlik vardý. Dolaba asýlý aynanýn yanýna gittim, ona seslendim:
     -Aynadaki, olanlarý gördün deðil mi?
     -Gördüm n'olacak?
     -Ters ters konuþmayý býrak da, o adamýn kim olduðunu biliyor musun, onu söyle!
     -Evet, biliyorum. Sen de biliyorsun.
     -Saçmalama, kim olduðunu bilsem sana neden sorayým?
     -Çapulcu salak manyak! Çapulcu salak manyak! Her zaman olduðu gibi salaklýðýn gene üzerinde.
     -Sensin salak manyak!
     -Öyle de olsa ayný kapýya çýkar!
     -Tartýþmayý býrakalým. O adamýn kim olduðunu açýkla!
     -O, senin vicdanýn. Yani sen vicdanýnla mücadele ettin, vicdanýnla boðuþtun. Aklýný baþýna toplamazsan bu vicdan asla sana huzur vermez.
     Nasýl bir þey bu vicdan? Bazen duvarýn içine giriyor, bazen ceketimin astarýna... Bazen de þimdiki gibi yüzü olmayan bir adam olarak karþýma çýkýyor!

● ● ●
(Devam edecek...)