Seni severken dünyada olup biten hiç umrumda olmazdý. Ne yaþama derdi ne nerede olduðum ne yediðim ne giydiðim... Bir senin yüzüne uzanýrdý çiçekli þiirlerim. Yüksek kaldýrýmlardan yürüdüm düþme derdim olmadan. Düþsemde kanatlarým vardý. Sokaklardan geçtim tozlarýný süpürdüm kederin. Aramýzdaki mesafe çoksada yüreðim yanýndaydý. Seni severken senin de beni sevdiðin düþüncesi ýsýtýrdý dört bir yanýmý. Yazardým yüreðimi dolu odalarda. Sana ellerimi baðýþladým her tutuþunda. Yüreðimi etrafýna serer pervane ederdim canýmý ruhuna. Ben senin gönlünün iþçisiyken sen beni yýkmaya çalýþan biriymiþsin.

Seni unuturken dünyanýn ne kadar kötü bir yer olduðunu öðrendim. Yaþamýn aslýnda ne kadar zor olduðunu, hiçbir þehre sýðmadýðýmý, hiçbir þeyden tat almadýðýmý, ne giyersem giyeyim bedenimi hiç sarmadýðýný gördüm. Boþ odalar sayýkladýðým yaralý þiirlerim..... Alçak kaldýrýmlarda otururken bile düþtüm, kanatlarým yokmuþ meðer aþk ayaklarýný yerden kesiyormuþ insanýn. Sokaklar yangýn yeri, kederle söndürmeye çalýþtým her yeri. Aramýzdaki mesafe deðil, sen uzakmýþsýn bana. Sevmiyormuþsun, büyüdüm bunun yalanýyla. Yazýyorum içimi þu boþ duvarlara. Ellerim üþüyor. Caným yok, ruhuna sattým onca geçmiþi. Hayatýnýn misafiriyken yanmýþým evinde kasvetinden.....

Duvarlara bakýyorum, sokaklara, yollara, hangi þehir olursa olsun sen bana nefes olmuþsun, ben sana herkes olmaktan öteye geçememiþim.....